Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 29-08-20; www.amigoe.com

In mijn leven heb ik vaak in de gelukkige omstandigheid verkeerd, dat er steun was op die belangrijke momenten dat het nodig was.

Vaak, maar natuurlijk niet altijd.

Met name na m’n emigratie naar dushi Korsou, zijn er best een aantal momenten geweest dat ik m’n ouwe trouwe vriendinnen en naaste familie flink heb gemist. Te denken valt aan grote momenten, zoals trouwen, geboorte, opvoedingsvraagstukken, rouw en ziekte.

Het missen van steun van dierbaren is bij de kleine momentjes van het leven soms ook heel belangrijk. Denk maar aan een peuter die voor het eerst naar school gaat, een spannende afspraak bij de tandarts, zenuwen voor een nieuwe baan, of dat 5-gangen diner dat je zo graag volgens Moeder’s Recept wilt klaarmaken. Dan wil je gewoon graag even je verhaal met iemand delen, of sparren, of een goed advies vragen. Dit soort zaken zijn allemaal wat gemakkelijker op te vangen, zeker in de tegenwoordige tijd. Een Skype of Facetime- call is zo gemaakt, en What’s Appen kun je op elk moment van de dag.

Zoals vele emigranten die ik tegenkom in de coachings praktijk en daarbuiten, leer je vroeger of later met dat gemis van steun – op cruciale momenten- om te gaan. Je creëert nieuwe vertrouwensbanden, nieuwe ‘familie’ en vriendschappen, en andere waardevolle contacten. Je leert meer zelf op te lossen, en je eigen gezin wordt je heilig: je bent volledig op elkaar aangewezen, en moet het van elkaars steun en begrip hebben.

En daarnaast herkennen natuurlijk ook niet-emigranten het gemis van nabije steun en begrip. Mensen die de familie en vriendenkring wel dichtbij zich hebben, maar die zich toch onbegrepen voelen, alleen of enigszins verloren.

Steun, in de vorm van actief en praktisch helpen, een luisterend oor of gewoon even een arm om je heen: het lijken voor velen zulke vanzelfsprekende dingen. Maar als er ooit een tijdperk was, waarin bleek dat niets meer vanzelfsprekend en normaal is, dan is het wel nu.

Want er valt weliswaar veel op te vangen met social media, en de telefoon, maar soms is die persoonlijke, voelbare steun gewoon keihard nodig.

De momenten -groot of klein- die dan ook het lastigst blijven, zijn diegenen waarbij je écht even -fysiek aanwezige- hulp van een ander nodig hebt; Een ander die jou ofwel héel goed kent en begrijpt, en maar ‘een half woord’ nodig heeft, of juist iemand die wat verder van je af staat, objectief is en werkelijk in staat is om goed te luisteren en reflecteren.

En in dat laatstgenoemde ‘gat’ mag ik vaak springen: het verzorgen van een objectief,  professioneel, maar altijd menselijk luisterend oor.

In deze onzekere tijden, waarbij fysiek contact -zoals eerder benoemd – bepaald geen vanzelfsprekendheid meer is, zie je dan ook vaak, dat er vormen van afstandscoaching (online, telefonisch) geraadpleegd worden. Een mooi alternatief, zeer zeker! Maar geen totale vervanger…

Want wie had er dan onlangs om mijn coachee Janneke een arm heen moeten slaan, toen er vreugdetranen rolden over haar wangen?

Wie had er met Joris ge high-fived na het behalen van een ijzersterke overwinning op zichzelf? Wie had de tissue box en een warme handaanraking moeten verzorgen van Millie, nadat zij zeer emotioneel werd vanuit bezorgdheid om haar kind? En wie had met de juiste body language en oogopslag Rubia weer even ‘bij de les’ weten te houden?

Mensen hebben mensen nodig. Op afstand maar vooral ook dichtbij. Niemand weet dat beter dan alle ouderen, hulpbehoevenden en patiënten en zorgverleners die met het huidige virus (en uiteraard alle andere vormen van ziekten, aandoeningen en problematiek) te maken kregen.

En wat te denken van alle mensen die nu hun baan zijn kwijtgeraakt, die van een inkomen op, – of onder het minimum moeten rondkomen, die geen dak meer boven hun hoofd hebben? Geen voedsel om de monden in het gezin te voeden?

Elkaar steun bieden dus, daar gaat het om. Uiteraard dient iedereen zich wel aan de wettelijke afstands-en gedragsrichtlijnen te houden, maar het mag nooit ten koste gaan van die ouwe, trouwe menselijke maat der dingen. Als fysieke aanraking of nabijheid niet mogelijk is, wees dan een luisterend oor voor iemand. Of degene die iemand een lach op het gezicht bezorgd. Er écht zijn voor een ander, juist nu, is essentieel voor ons welzijn. En ons welzijn is nou juist zo’n belangrijke geluksbepaler..

Laten we dat het Nieuwe Normaal maken: er zijn voor een ander. Wees verstandig, maar wees nabij (al ben je liever -of noodgedwongen- op afstand), wees warm, wees gezond-kritisch, wees eerlijk, wees menselijk. Wees zorgzaam, wees behulpzaam, wees niet-oordelend, wees bereikbaar, wees stand-by.

Er komt namelijk voor iedereen een moment dat je hulp,- zorg,- of steunbehoevend wordt. En of je er nou een professionele coach of andere hulpverlener bijhaalt, een familielid, de buurvrouw of een vriend: zoek steun, want dat verdient ieder mens.

Dat is altijd hard nodig, maar zeker nu

Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 23-11-19; www.amigoe.com

Heeelp!

Hebben we wel voldoende tijd om al het werk af te ronden voor de vakantie? Wie krijgt er vrij en wie moeten er doorwerken?
Wat zullen we dit jaar eens eten? Hoe omzeilen we de drukte op straat vlak voor kerst? Welke pagara’s en kerstmarkten gaan we dit jaar bezoeken? Zijn die ayaka’s en Ham di Pasku wel van een goede kwaliteit? Sta ik op de lijst voor oliebollen of wordt het zelf bakken? Hebben we wel genoeg geld om kerstinkopen te kunnen doen? Zijn de cadeautjes wel voorradig en zijn ze origineel genoeg? Kunstboom of echte boom, en trouwens: waarom moeten die kerstbomen ieder jaar duurder zijn? Kunnen we wel parkeren met het Sinterklaasfeest, en wanneer zullen we ons kind vertellen dat ie eigenlijk niet bestaat? Zullen onze pubers het kerstmaal verpesten met hun Playstation aan tafel, of zal het dit jaar meevallen? Kiezen we voor nieuwe, moderne kleuren kerstdecoraties of toch gewoon die ‘chapo-style’ van 4 jr geleden? Hoe beschermen we de honden en katten tegen al dat vuurwerkoverlast, of gaan we gewoon massaal klapchi’s en vuurpijlen inslaan? Naar het buitenland op familiebezoek of op het eiland blijven? Komt die ruzie in huis wel op tijd goed voor eind december? Wie heeft de kinderen met Kerst, papa of mama? En tenslotte: moeten we écht al die familieleden/kerst en nieuwjaarsborrels/kerkdiensten/winkels bezoeken met de feestdagen?

Aaaargh!!

Herkenbaar..?
Oftewel kort samengevat:
Holiday-stress is just around the corner!

Ook in de coachingspraktijk komt de Holiday-stress jaarlijks voorbij.
The Most Wonderful Time of the Year, blijkt niet zelden voor velen ook The Most Stressfull Time of the Year.

Deels is dat natuurlijk onder invloed van marketing en commercie. Maar meer en meer is dat ook onder druk van onszelf. Op Social Media doen we er veelvuldig aan mee: we showen ons bezoek, de kadootjes, de kerstbomen, nieuwjaarswensen, de familie aan tafel en sfeerplaatjes van het kerstontbijt. Gezelligheid troef, en o wee als je er niet aan meedoet…Werden vroeger de aantallen kerstkaartjes met elkaar vergeleken, tegenwoordig wordt het aantal Likes onder een Holiday-post of foto geteld.

Sommige coachees zijn er helemaal klaar mee en trekken hun eigen plan met de feestdagen. Anderen gaan volop mee in Het Feestgedruis en de (hoge) verwachtingen van anderen, terwijl een ander deel probeert te schipperen tussen rust en actie, kooplust en ingetogen sfeer, familie en vrienden of stilletjes op vakantie.

Het is als coach heel mooi om te zien hoe iedere persoon hier op z’n eigen wijze mee omgaat. Vooral ook, omdat de manier waarop vaak verassend veelzeggend is over de coachee in kwestie. En hoe die omgaat met andere aspecten van zijn of haar leven.

Neem nou Charissa. Ze is een lieve, welopgevoede dame van middelbare leeftijd. Charissa is ook een perfectionist en een pleaser, die heel gevoelig is voor sfeer en de meningen van anderen. Na jaren kreeg ze opeens fikse ruzie met haar zus, die al haar hele leven jaloers op haar bleek te zijn. Charissa is een vrouw van ‘Vrede op Aarde’ en ze heeft van alles geprobeerd om de boel te sussen en op te lossen; Allemaal om haar zus op andere gedachten te brengen. En om de naderende familievakantie te redden. Want Charissa geloofde heilig in de picture perfect versie van een familie, smiling all around the Christmas tree… Maar helaas: vlak voor de kerstvakantie escaleerde de boel; de zus werd woedend om een kleinigheid, wilde niet meer met Charissa praten, en blies vervolgens zo ineens de gezellige trip met de hele familie naar Miami af. Charissa was diep teleurgesteld en het heeft jaren geduurd, voor de zussen weer samen aan de kersttafel konden zitten. Maar: dit jaar gaat het weer gebeuren! Charissa’s feestdagen kunnen nu al niet meer stuk.

Ondertussen, tijdens de coaching-sessies in de ‘crisis- periode’, hebben we veel aandacht besteedt aan acceptatie van de situatie. De te leren lessen waren: Niet iedere familie is perfect en dat hoeft ook niet; soms komen dingen niet (snel) goed; boos worden mag en goedmaken ook; ook familieleden dienen andermans grenzen te respecteren, en: iedereen beleeft de dingen anders, jouw waarheid of oplossing hoeft voor een ander niet dezelfde te zijn. Al deze zaken waren levenslessen die extra belangrijk voor Charissa waren rond de feestdagen. Want alle stress komt dan samen. Te hoge verwachtingen en druk omtrent de feestdagen, leiden vaak tot teleurstelling, spanningen of verdriet.

En daar wordt echt niemand ‘jolly’ , ‘merry’ , ‘peaceful’ of ‘happy’ van. Laten we ditkeer, tegen het einde van het jaar, proberen om wat minder te stressen en wat meer te genieten. Om niet te proberen aan andermans of de eigen torenhoge verwachtingen te voldoen. Om wat vaker lief te hebben, geduldiger te zijn, en de dingen méér te accepteren voor wat ze zijn.

It is what it is, en -laten we eerlijk zijn- dat is vaak al meer dan genoeg. Laten we onze zegeningen tellen en er een relaxte, fijne Decembermaand van maken. Alvast Happy Holidays everyone!

Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 26-10-19; www.amigoe.com

“Is dat nou niet zwaar, altijd maar luisteren naar de problemen van anderen?”

“Het zal wel pittig zijn he, al die zorgen die zoal voorbij komen?”

“Kun je al die verhalen wel van je afzetten, als je werkdag erop zit?”

Nee. Nee. En: Ja.

Coachen is geen tranendal; coachees zijn vaak heel leuke,- leergierige,-interessante mensen; problemen en zorgen zijn niet per definitie zwaar, maar gewoon menselijk, en last but not least: Lachen mag!

De humor is nooit ver weg als je werkt met mensen. En dat is maar goed ook. Want de kracht van humor is –tijdens coachingsprocessen- niet te onderschatten. Het zou goed zijn als er in de huidige coachingsopleidingen wat minder aandacht werd besteedt aan gesprekstechnieken en oefeningen, en wat meer aan humor als hulpmiddel. Waarom?

Neem nou Karel (gefingeerde naam). Hij kwam een paar jaar geleden uitzichzelf bij me, hoewel zijn werk de opdracht voor coaching had gegeven. Niks via de HR manager, of via de afdelingsmanager: hij belde me zelf en legde rustig en helder uit waar hij behoefte aan had. We spraken af om kennis met elkaar te maken. Zoals ik vorige keer al schreef, kies ik daarvoor vaak neutrale, laagdrempelige locaties uit. Maar Karel wist het nog beter gemaakt, hij koos voor een gezellig restaurantje in de buurt van het strand.

Heel galant opende hij de deur, en stelde zichzelf voor. Al na 5 minuten maakte hij -als een soort Icebreaker- een grap. Een gulle lach van mij volgde. We bleken dezelfde soort humor te hebben. Hij legde uit wat er speelde op zijn werkplek bij een lokale retailer, en lichtte toe wat zijn eigen aandachtspunten waren. Men had hem -als bedrijfsleider en toekomstig directeur- verteld, dat hij ‘dichter bovenop de markt’ moest gaan zitten, dat hij ‘agressiever’ aan accreditatie moest gaan doen, en dat hij zijn team ‘keihard’ moest aanpakken om nog betere resultaten te boeken.

Maar er was éen probleem: Karel is helemaal geen agressieve ‘go-getter’. Karel is een relaxte, opgewekte man van middelbare leeftijd die vooral met plezier en kennis van zaken zijn werk wil doen. Met de beste resultaten tot gevolg uiteraard, maar niet op de manier die zijn CEO voorstelde. Want dat paste gewoon niet bij hem.

Na dat eerste gesprek volgden nog diverse sessies, waarbij De Gulle Lach telkens terugkeerde. Sessies waarin Karel steeds meer tot de conclusie kwam, dat hij eigenlijk prima was, zoals hij is. Maar dat hij het accent op cruciale momenten, op andere dingen moest leggen. Confrontaties niet langer uit de weg moest gaan; kansen grijpen wanneer ze zich aandienden, en zijn gezicht vaker bij ‘events’ moest laten zien, maar dan wél bij de events die bij hem pasten. Dit alles was een grote opluchting voor hem, want tijdens onze gesprekken was te merken dat Karel -ondanks zijn ogenschijnlijk opgewekte aard- behoorlijk had geleden onder de beeldvorming van ‘te aardig’, ‘te weinig assertief’ en ‘te relaxed’.

Op die serieuze momenten tijdens het coachingsproces, oogde hij ineens down, en diep ontevreden met zichzelf. Hij voelde zichzelf een ‘loser’ die het nooit goed genoeg kon doen. Een leider die niet extravert en populair genoeg was. Iemand ook, die het juiste beroep (sales & marketing) had gekozen, maar in de verkeerde functie (leidinggevende) terecht was gekomen. Telkens wanneer die momenten zich aandienden, werden er actuele werk-anekdotes door hem verteld. Anekdotes die moesten illustreren hoe de situatie was ontstaan,- of in de praktijk uitgepakt. Maar door de droogkomische, amusante en beeldende vertelstijl van Karel kreeg ik iedere keer weer ergens in het gesprek een glimlach om mijn mond. Soms moest ik een schaterlach onderdrukken. Karel’s gezicht lichtte op als hij dit zag gebeuren. Het gebeurde regelmatig dat we vervolgens alsnog samen de slappe lach kregen. Om een op hol geslagen campagne, een uit de hand gelopen training, een rood aangelopen baas die scheldend door de winkels trok, om Karels eigen onvermogen de orde te bewaren tijdens vergaderingen, etcetera. Na zo’n lachbui kon Karel er weer even tegen en, wat belangrijker is, hij kon weer relativeren.

Hij kwam tot de conclusie dat wat er gebeurde best hilarisch was. Dat het destijds allemaal heel érg leek, maar eigenlijk de volgende dag alweer vergeten was. Dat hij ondanks zijn ‘ramp-vergaderingen’ toch een hele goede, vertrouwde en produktieve sfeer-zowel als mentaliteit in het team had gecreërd. Dat zijn ‘cijfers’ vergeleken met andere afdelingen ver bovengemiddeld waren. En dat hij helemaal niet zo wilde worden als de stoet van ‘Egotrippers, Macho-Haantjes en Opportunisten’ die dagelijks aan hem voorbij trok. Na iedere sessie, of die nou luchtig of intensief was geweest, vertrok hij met een lach om de mond.

Mijn rol was die van spiegel en klankbord, en ik gaf hem voorbeelden van leidersschapsstijlen, van momenten waarop hij –op zijn manier- het verschil kon maken. Karel formuleerde vervolgens fanatiek zelf zijn doelen, werkte daar actief aan, en begon langzaamaan vrede te sluiten met zichzelf in de rol van leidinggevende. Ik zag het gebeuren: hij kreeg veel meer zelfvertrouwen. Vanuit dat zelfvertrouwen bouwde hij zichzelf op als Aardige Leider, en verrek…het werkte! Na een halfjaar kreeg hij de promotie tot directeur, en inmiddels is hij dat alweer enkele jaren, met succes.

Zijn levensmotto? ‘Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’. Prachtmens.