Ik begin maar vast met de moraal van dit verhaal:

‘Voor het uitpakken van oude dozen heb je een zeer gezonde dosis zelfvertrouwen en een uitermate positief zelfbeeld nodig, dus Bezint eer Gij daaraan begint’.

Who would have thought…..

In verband met de komst van een opslagcontainer kregen wij zo’n 2 jaar geleden al onze  (nou ja ’onze’…90% van de dozen is van mij) oude dozen weer thuisbezorgd, zodat de hele woonkamer lange tijd bezaaid was met herinneringen uit vervlogen tijden (en een afschuwelijke vochtschimmel-en stoflucht, maar dat terzijde).

Vol goede moed begon ik de dozen uit te pakken. Ach kijk nou toch: al die schattige babykleertje van zoonlief! En dan die speeltjes…de meesten zien er toch nog goed uit. Met een weemoedige glimlach ga ik verder. Wat was dat toch een prachtige tijd, die babytijd van mijn enige kindje…

Hey, wat is dat?

Dozen vol met allemaal bladmuziek en zangteksten, leuk!! Na ruim 13 jaar zangles en talloze muzikale projecten verzamelt een mens natuurlijk wel wat.

Al na korte tijd vergeet ik mijn missie, en schallen er door het hele huis liederen van alle soorten en maten: Italiaanse aria’s, negro-spirituals, musicalsongs, jiddische klezmer, liedteksten van Willem Wilmink, Mozart, Gregoriaanse liederen, popballads, jazzdeuntjes: you name it!

Ik ben in opperstebeste stemming na al dat gezang, en open nog maar eens een muziekmap. Goh, wat leuk mijn oude zanglesrapporten (kreeg ik die??). ‘Het gaat iets beter maar ze kan nog geen 2 opdrachten tegelijk uitvoeren’; ‘Een fijne leerling maar ze is nog erg ongeduldig’; ‘Prachtige diepe stem maar moet dringend haar ademhalingstechniek verbeteren’. Okay…..

Al iets minder vrolijk open ik een nieuwe serie dozen.

Ach, kijk daar!

Al mijn schriften vol gedichten. Ik begin te lezen. True: ik wist dat ik als tiener geen al te florissant wereldbeeld had, en mijn gedichten waren toendertijd behoorlijk maatschappij kritisch. De meeste herinnerde ik me ook nog wel. Maar als mijn oog stuit op oude songtexten die ik schreef voor de enige band (genaamd ‘Seattle’) waarin ik ooit zong, dan schrik ik toch wel even. Alleen die titels al! ‘Agression’. ‘Psychopath’. ‘Prophecy’. En, nog zo’n gezellige, ‘Pain’. Mag ik als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat het een heavy metalband was? En dat ik daarvoor als zangeres totaal niet geschikt was? En dat ik tijdens repetities -met plezier- eigenlijk alleen maar koffie zette voor de overige bandleden? En dat ik al na korte tijd vriendelijk maar beslist uit de band werd gegooid? En dat ik dat stiekem best begreep maar van nijd toch wel mijn allervieste koffie heb aangeboden aan de bassist die het slechte nieuws bij mij thuis bracht?

Zucht.

Ik vervolg mijn queeste en open een nieuwe reeks dozen. Hoe attent, mijn moedertje blijkt alle oude klassefotos en schoolrapporten bewaard te hebben! Ik gniffel om mijn oubollige kleding en dito kinder-kapsels. Maar vind mezelf stiekem toch ook wel schattig met die vlechtjes, in al dat bruin en corduroy…Tot mijn oog op basisschoolrapporten valt (ingevuld met vulpen!). ‘Zeer slechte concentratie’. ‘Rekenen blijft een groot aandachtspunt’. ‘Wil met alles helpen en is enthousiast maar ze praat veel te veel’. En op het daaropvolgende rapport: ‘Blijft veel praten maar het is nu wel wat beter te verstaan’. En bedánkt he, meester Wessels!!

Op éen of andere manier lees ik toch makkelijker over de andere opmerkingen heen over ‘mijn talent voor voordracht’, ‘originele ideëen’ ‘aanstekelijke vrolijkheid’ en ‘grote hulpvaardigheid’, en valt mijn oog vervolgens weer op het studieadvies van éen of andere Cito-terrorist: ‘de uitslag is: zwakke leerling; met moeite Mavo advies’. Waarop een wakkere schooljuffrouw reageert met ‘nee hoor, dat kan ze prima aan’. Mijn eindcijferlijsten van Mavo en Havo -die er ook inzitten- bewijzen de wakkere juf’s grote gelijk. En als ik even later mijn verschillende HBO, post HBO-en Master certificaten & diploma’s terugvindt, gniffel ik toch wel even….

Tijd voor nog een kopje thee.

Wat brengt de bijna-laatste doos mij? Meer van al dit ‘leuks’?

Ontelbare stapels met lieve ansichtkaarten, handgescheven brieven en oude foto’s lachen mij toe. Een stralende lach om de herinneringen aan de geweldige vakantie’s met MC in Italië; vertedering bij het zien van die leuke tweeling-babyfoto’s, afschuw om de vreselijke puberkapsels, schoudervullingen en opzichtige oorbellen, en diepe ontroering bij het zien van al die mooie, grappige, bijzondere foto’s van mijn dierbare overleden tante en vader…De oude foto’s maken me dankbaar en weemoedig: wat heb ik veel beleefd! Wat heb ik toch een prachtige familie, op Curacao, in Nederland en in Suriname! Wat ben ik ‘goed terecht gekomen’! Wat ben ik toch een enorme geluksvogel met al die goedbewaarde schatten die boeken, bladmuziek en CD’s zijn! Wat een liefde heb ik mogen ontvangen in mijn leven, en nog steeds….

De klus is bijna klaar.

Best een pittig klusje, en zeer confronterend ook….

De laatste 2 dozen bevatten precies wat dit meisje toen even dringend nodig had: schoenen met hoge hakken! En een -wat recentere- doos met kantoorspullen uit ons vorige klein-maar-fijne appartement: de 1^e herinnering aan de opstart van mijn heerlijke bedrijf, inmiddels alweer 8,5 jaar geleden.

Al die herinneringen aan het verleden, mooi en lelijk, hebben mij gevormd tot wie ik nu ben; tot wat ik nu doe; tot wie ik nu wil zijn…

Het leven is goed. Ik voel me weer goed!

Maar denk erom….

Lees eerst de moraal van dit verhaal boven aan deze blog voordat je je levensgeschiedenis induikt; het is namelijk niet geheel zonder risico….

X Niki

Er was eens een Sprookjesstad. Vol pretparken, vakantievertier, fastfoodketens, én het allereerste Disney World-park ter wereld: Orlando.

Zelfs de luchthaven van Orlando, Florida is helemaal in-style: een mega-Disney bord in de aankomsthal, Disney-princessen heetten je welkom, alle tax-free winkeltjes puilen uit van de pretpark-memorabilia, en de kleuren zijn kindvriendelijk, vrolijk en opgewekt. Kortom: magic is happening here!

Hoewel ik Orlando tot nu toe slechts éen keer bezocht, ken ik het -vrees ik- beter dan menig andere toerist. Dat heeft te maken met mijn aangeboren talent voor verdwalen: ik bracht er een aantal jaren geleden bijna 3(!) uur door op de straten in-en om de stad, op zoek naar dat vervloekte hotel…

Sinds 12 juni jl. is de magie echter ver te zoeken voor velen uit de lokale LGBT-gemeenschap, die die avond bestond uit veel Latino-bezoekers. Ze dachten ongetwijfeld een avondje onbezorgd uit te kunnen gaan tijdens de ‘Latin Night’ in club Pulse, met een drankje, een salsadansje en een praatje met gelijkgestemden. Die onbezorgdheid werd zeer ruw verstoord toen een ernstig gestoorde geest plotseling in blinde woede, frustratie en haat een bloedbad aanrichtte, en daarbij 49 mensen de dood injoeg…

De wereld reageerde geschokt op deze afgrijselijke daad; Orlando stond in éen keer synoniem voor de aanslag op de LGBT gemeenschap, op de diversiteit, op de vrijheid. De afgelopen tijd verkleurde de Regenboog-vlag van stralend naar grauw. Ongeloof, woede, afschuw en verdriet sidderde door de gemeenschap en de wereld. Ook de grote, hechte Latino-gemeenschap in Florida was ontroostbaar. Lokaal en global werden in allerijl bijeenkomsten georganiseerd. Herdenkingsdiensten vonden plaats, President Obama sprak zijn afschuw & medeleven uit, en steunbetuigingen kwamen van heinde en ver.

Maar zoals het in alle sprookjes gaat, lag het Kwaad alweer op de loer. De slechterikken -in de vorm van priesters en allerlei soorten extremisten- doken op, en haastten zich om dingen te roepen in de trant van ‘dit was een goede daad’ en ‘opgeruimd staat netjes’. Ook op ons eigen ‘dushi Curaçao’ is nog veel werk te doen op dit gebied. Vanwege de heersende macho-cultuur en bijbehorende overtuigingen over mannelijkheid. Maar ook in bepaalde -veelal christelijke- kringen wordt nog altijd haatgezaaid jegens de LGBT-gemeenschap. Via social media, radioprogramma’s en in kerken wordt anti-LGBT propaganda verspreid. Transgenders worden belachelijk gemaakt,- en jongeren gewaarschuwd om hun ziel toch vooral niet aan ‘de duivel’ te verkopen…Voor het gemak worden Christus’ bekende uitspraken als ‘Heb uw naaste lief zoals uzelf en ‘Hij die zonder zonde is…’ genegeerd. Met de bijbel in de hand worden mensenrechten geschonden, en tegelijkertijd de meest dubieuze standpunten verdedigd. Onlangs bijvoorbeeld, kreeg een ‘apostel’ uit een klein christelijk genootschap nog een staande ovatie bij zijn terugkeer na arrestatie i.v.m. (bewezen!) kindermisbruik; de arme apostel zou door het kind zijn verleid….Saillant detail: zijn voornaam was Orlando… Uiteraard betreft bovenstaande niet alle christenen op het eiland, maar er is een groep die dit soort praktijken bezigt: een zeer kwalijke zaak! Hoe kwalijk, dat zie ik regelmatig voorbij komen in-en om de coachingspraktijk. Gebroken mannen en vrouwen die -uit angst voor afwijzing- hun eigen identiteit en ware aard angstvallig schuilhouden voor de eigen familie, de maatschappij, én soms zelfs voor zichzelf. Met alle gevolgen van dien…

Niemand kiest zijn eigen geaardheid: wat je bent, dat ben je, van de geboorte af aan. Geen God of Allah die dat tegenhoudt en gelukkig maar; want wat zou de wereld er grauw uitzien zonder alle kleuren van de Regenboog! Maar laten we ons niets wijs laten maken: dit was geen aanslag van ‘het geloof’ of ‘de islam’. Een verstoorde geest die zich identificeert met andere verstoorde zielen heeft met zijn bloedbad een world of hurt veroorzaakt, vooral binnen de -toch al zo geplaagde- LGBT gemeenschap; zoveel is duidelijk. Dat is al triest genoeg, dus laat deze gruweldaad niet helemaal voor niets zijn geweest. Laten we bij onszelf beginnen middels een positieve(r) houding, opvoeding en (beeld)vorming richting onze naasten en kinderen over diversiteit en homoseksualiteit. Maar laten we stoppen met stigmatiseren en moddergooien naar alle ‘buitenlanders,- kerken,- islamieten & gelovigen,- andere culturen- en gebruiken. Als er iets nodig is in de wereld op dit moment, is het wel verbroedering. We’re all in this mess together.

Ondertussen krabbelt de LGBT gemeenschap voorzichtig weer op. De Regenboogvlag wappert weer, de trots is hervonden, de strijdlust is terug. De eigenaars van club Pulse overwegen heropening. En m’n eigen man en zoonlief reizen binnenkort af naar Orlando en Florida voor een overvalste vader-zoonvakantie, op zoek naar avontuur, plezier en wat magie…

Ik gun hen en andere toeristen echt al het plezier van de wereld, maar voor velen is het sprookje uit, en de magie verbroken. 49 Families verscheurd. 49 personen uit de Lesbian-Gay-Bisexual-Transgender gemeenschap in Orlando leven niet langer ‘lang en gelukkig’. Vermoord vanwege hun geaardheid…We hebben nog een lange weg te gaan voor we in dat Sprookjesland ‘somewhere over the rainbow’ zijn.

Niki X