Ik begin maar vast met de moraal van dit verhaal:
‘Voor het uitpakken van oude dozen heb je een zeer gezonde dosis zelfvertrouwen en een uitermate positief zelfbeeld nodig, dus Bezint eer Gij daaraan begint’.
Who would have thought…..
In verband met de komst van een opslagcontainer kregen wij zo’n 2 jaar geleden al onze (nou ja ’onze’…90% van de dozen is van mij) oude dozen weer thuisbezorgd, zodat de hele woonkamer lange tijd bezaaid was met herinneringen uit vervlogen tijden (en een afschuwelijke vochtschimmel-en stoflucht, maar dat terzijde).
Vol goede moed begon ik de dozen uit te pakken. Ach kijk nou toch: al die schattige babykleertje van zoonlief! En dan die speeltjes…de meesten zien er toch nog goed uit. Met een weemoedige glimlach ga ik verder. Wat was dat toch een prachtige tijd, die babytijd van mijn enige kindje…
Hey, wat is dat?
Dozen vol met allemaal bladmuziek en zangteksten, leuk!! Na ruim 13 jaar zangles en talloze muzikale projecten verzamelt een mens natuurlijk wel wat.
Al na korte tijd vergeet ik mijn missie, en schallen er door het hele huis liederen van alle soorten en maten: Italiaanse aria’s, negro-spirituals, musicalsongs, jiddische klezmer, liedteksten van Willem Wilmink, Mozart, Gregoriaanse liederen, popballads, jazzdeuntjes: you name it!
Ik ben in opperstebeste stemming na al dat gezang, en open nog maar eens een muziekmap. Goh, wat leuk mijn oude zanglesrapporten (kreeg ik die??). ‘Het gaat iets beter maar ze kan nog geen 2 opdrachten tegelijk uitvoeren’; ‘Een fijne leerling maar ze is nog erg ongeduldig’; ‘Prachtige diepe stem maar moet dringend haar ademhalingstechniek verbeteren’. Okay…..
Al iets minder vrolijk open ik een nieuwe serie dozen.
Ach, kijk daar!
Al mijn schriften vol gedichten. Ik begin te lezen. True: ik wist dat ik als tiener geen al te florissant wereldbeeld had, en mijn gedichten waren toendertijd behoorlijk maatschappij kritisch. De meeste herinnerde ik me ook nog wel. Maar als mijn oog stuit op oude songtexten die ik schreef voor de enige band (genaamd ‘Seattle’) waarin ik ooit zong, dan schrik ik toch wel even. Alleen die titels al! ‘Agression’. ‘Psychopath’. ‘Prophecy’. En, nog zo’n gezellige, ‘Pain’. Mag ik als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat het een heavy metalband was? En dat ik daarvoor als zangeres totaal niet geschikt was? En dat ik tijdens repetities -met plezier- eigenlijk alleen maar koffie zette voor de overige bandleden? En dat ik al na korte tijd vriendelijk maar beslist uit de band werd gegooid? En dat ik dat stiekem best begreep maar van nijd toch wel mijn allervieste koffie heb aangeboden aan de bassist die het slechte nieuws bij mij thuis bracht?
Zucht.
Ik vervolg mijn queeste en open een nieuwe reeks dozen. Hoe attent, mijn moedertje blijkt alle oude klassefotos en schoolrapporten bewaard te hebben! Ik gniffel om mijn oubollige kleding en dito kinder-kapsels. Maar vind mezelf stiekem toch ook wel schattig met die vlechtjes, in al dat bruin en corduroy…Tot mijn oog op basisschoolrapporten valt (ingevuld met vulpen!). ‘Zeer slechte concentratie’. ‘Rekenen blijft een groot aandachtspunt’. ‘Wil met alles helpen en is enthousiast maar ze praat veel te veel’. En op het daaropvolgende rapport: ‘Blijft veel praten maar het is nu wel wat beter te verstaan’. En bedánkt he, meester Wessels!!
Op éen of andere manier lees ik toch makkelijker over de andere opmerkingen heen over ‘mijn talent voor voordracht’, ‘originele ideëen’ ‘aanstekelijke vrolijkheid’ en ‘grote hulpvaardigheid’, en valt mijn oog vervolgens weer op het studieadvies van éen of andere Cito-terrorist: ‘de uitslag is: zwakke leerling; met moeite Mavo advies’. Waarop een wakkere schooljuffrouw reageert met ‘nee hoor, dat kan ze prima aan’. Mijn eindcijferlijsten van Mavo en Havo -die er ook inzitten- bewijzen de wakkere juf’s grote gelijk. En als ik even later mijn verschillende HBO, post HBO-en Master certificaten & diploma’s terugvindt, gniffel ik toch wel even….
Tijd voor nog een kopje thee.
Wat brengt de bijna-laatste doos mij? Meer van al dit ‘leuks’?
Ontelbare stapels met lieve ansichtkaarten, handgescheven brieven en oude foto’s lachen mij toe. Een stralende lach om de herinneringen aan de geweldige vakantie’s met MC in Italië; vertedering bij het zien van die leuke tweeling-babyfoto’s, afschuw om de vreselijke puberkapsels, schoudervullingen en opzichtige oorbellen, en diepe ontroering bij het zien van al die mooie, grappige, bijzondere foto’s van mijn dierbare overleden tante en vader…De oude foto’s maken me dankbaar en weemoedig: wat heb ik veel beleefd! Wat heb ik toch een prachtige familie, op Curacao, in Nederland en in Suriname! Wat ben ik ‘goed terecht gekomen’! Wat ben ik toch een enorme geluksvogel met al die goedbewaarde schatten die boeken, bladmuziek en CD’s zijn! Wat een liefde heb ik mogen ontvangen in mijn leven, en nog steeds….
De klus is bijna klaar.
Best een pittig klusje, en zeer confronterend ook….
De laatste 2 dozen bevatten precies wat dit meisje toen even dringend nodig had: schoenen met hoge hakken! En een -wat recentere- doos met kantoorspullen uit ons vorige klein-maar-fijne appartement: de 1e herinnering aan de opstart van mijn heerlijke bedrijf, inmiddels alweer 8,5 jaar geleden.
Al die herinneringen aan het verleden, mooi en lelijk, hebben mij gevormd tot wie ik nu ben; tot wat ik nu doe; tot wie ik nu wil zijn…
Het leven is goed. Ik voel me weer goed!
Maar denk erom….
Lees eerst de moraal van dit verhaal boven aan deze blog voordat je je levensgeschiedenis induikt; het is namelijk niet geheel zonder risico….
X Niki
