The A-Team

Momenteel worden we doodgegooid met Superheroes, in de bioscoop en op TV. Wat dacht je van:

• (‘The Amazing’) Spiderman
• Batman (‘The Dark Knight’, voor mij toch de beste, maar dat terzijde)
• Superman (‘Man of Steel’)
• Iron man (heeft die eigenlijk ook een stoere toevoeging?)
• The Avengers (een stel tot leven gewekte Marvel striphelden bijelkaar)
• Thor (‘The Amazing Chris Hemsworth’, voor mij toch de lekkerste, maar dat terzijde)
• The (‘Incredible’)Hulk
• Daredevil
• The Green Lantern
• The Green Hornet
• etc.etc.

En dan sinds kort ook nog:

• Superman in combinatie met Batman, en Antman (zijn ze nu echt ál hun fantasie kwijt ?!)

Ik moet bekennen dat ik zeer gecharmeerd was van -met name de laatste twee- Dark Knight films, met in de éen na laatste de legendarische vertolking van The Joker (“Why so seriousss?”) door de waanzinnig getalenteerde Heath Ledger… Moge hij rusten in vrede.

Maar verder boeit al het Superhelden gedoe mij niet zo. Ik bedoel: a girl can only take so much Superpower…

Nee, dan vroeger! Toen, in de eighties, had je pas echte superhelden. Mannen van vlees en bloed, die geen ingewikkelde kostuums nodig hadden, en die nog met hun blote handen konden vechten. Die in een halfuurtje een heel survival-camp konden opbouwen, en die aan het hoofd een ‘Man with a plan’ hadden.

Die man met dat plan in kwestie heette Hannibal Smith. Steevast getooid met een dikke sigaar op de lippen -toen was dat nog gewoon stoer- bracht hij de ene na de andere coole one-liner uit. Waarom mijn tweelingzus en ik vervolgens altijd dubbel lagen van het lachen, in onze pyamaatjes.

Dan was er ook nog Howling Mad Murdoch. Wat dat precies betekende wisten wij toen nog niet, maar dat hij knettergek én geniaal was, lag vast.

En dan BA! Een man van zeer weinig woorden (met vliegangst en een voorliefde voor goud) en heel grote spierballen, die ooit een slechterik’s gehele wapenarsenaal brak met éen simpele handeling, onder het motto “Make by hand, break by hand”. Kijk! Dat waren nog eens filosofïeën. Kom daar nu nog maar eens om in Superhero-land.

Maar beste lezers, ik vergeet er nog eentje, waar het ons eigenlijk allemaal om ging. Dat was Face. Razendknap en…nou ja, gewoon razendknap en zeer goed ‘met de babbel en met de vrouwtjes’.

Dit bonte stel paste wonderwel heel goed bijelkaar, en ze waren in te huren (hoe precies, dat weet nog altijd niemand) als ‘The A-Team’.

Voortvluchtig, voortvarend en voortreffelijk!

Wanneer de wereldberoemde eindtune klonk, waren we helemaal blij en geloofden voor even weer heel erg in de Maakbare Samenleving. Eigenlijk was het zo simpel: er was Goed, er was Kwaad, en er was een Oplossing: The A-Team! En zo leefden wij verder in zalige onwetendheid, dromend over een wereld waarin alles overzichtelijk, eenvoudig en veilig was. I just loved it when a plan came together….

Vele jaren later, toen het ons wel duidelijk was geworden dat er van dat soort maakbaarheid in het leven helaas niet echt sprake was, is er nog een ijzersterke sketch gemaakt met daarin een belangrijke rol voor het A-Team. Door een man bij wie de toevoeging Howling Mad trouwens ook niet zou misstaan: Hans Teeuwen. Die bewuste sketch, uit de voorstelling ‘Industry of Love’ (2003), behoort tot éen van de meest komische dingen die ik ooit op TV zag. Not for the faint of heart, maar ik zal verder niets verklappen: kijk zelf maar.

Tra-la-la-laaaa, trala-la……

X Niki

Hey! Die kwab daar, bovenop mijn linkerbeen…zat die er gisteren ookal? Vorig jaar zelfs al? Of toch nu ineens…En kan iemand mij vertellen waarom dat vel op mijn armen niet meer gewoon strak zit, maar een beetje gezellig in het rond flubbert? OMG, daar op mijn buik, daar gaat die bolling ineens niet meer weg. Nu niet of nooit niet?? Aaargh, zooo confronterend dit soort vragen!

Nooit, nee nimmer nooit heb ik mij om dergelijke pathetische vragen druk gemaakt. Smakelijk moest ik lachen om al die verhalen in ‘de bladen’ over lijnen, afvallen, Montignac en Sonja Bakker. Dat was namelijk iets voor ‘andere mensen’.
En die ‘andere mensen’….ben ik nu dus zelf geworden.

Steevast getooid met maatje XXS, 34 en soms gerust 32, kon ik de hele wereld aan. Als 30-plusser droeg ik spijkerbroeken in kindermaten. Deed wel wat zeer aan het kruis, maar ach: grote-mensen broeken pasten me gewoon niet. Size Zero dus, en ondertussen at ik alles -echt alles- wat ik lekker vond. Wat een onzin, al die mensen die complimentjes over m’n figuur maakten: ik was toch zeker zo geboren? ‘Gewoon goede genen; néxt!’, zo dacht ik daarover.

Inmiddels ontkom ook ik niet meer aan de Tand des Tijds, en als krasse 40-plusser ben ik van Skinny Bitch naar Gewone Vrouw gegaan, met -zowaar wel- maatje 36! Okay, nu niet allemaal tegelijk gaan gillen: het lijkt natuurlijk éen groot luxeprobleem, met mijn ‘boehoe ik heb geen Size Zero meer’, maar dat moet je dus wel even in bovenstaande context zien. Ik verdien heus wel jullie medelijden…een beetje…

Maar is dat eigenlijk wel zo? Medelijden, enkel vanwege een paar kwabjes en kilootjes meer? Ik roep mezelf na enige tijd weer tot de orde. Want inmiddels weet ik uit eigen ervaring wat ‘gezondheidsklachten’ zijn, en hoe mensen om mij heen kampen met ernstige problemen met hun lijf en leden. Met allerlei nare behandelingen, ziektes en opnames tot gevolg. Dat je afhankelijk wordt van anderen, en niet meer op je eigen lichaam kunt vertrouwen: dat verdient pas medelijden! En daarbij: veroordelen -met name -vrouwen zichzelf en elkaar al niet genoeg? Vanwege hun uiterlijk, vanwege wat ze doen, vanwege wat ze laten, vanwege dit, vanwege dat…. Ik heb in mijn ganse leven als Ijdeltuit altijd de moeite genomen om verder te kijken dan uiterlijk; vind volle vrouwen zowel als slanke mooi, en heb nog nooit minder om een vriendin, dierbare of klant gegeven omdat ze niet aan een of ander schoonheidsideaal voldeden. Dus volgens goed Papiaments gezegde: ‘Basta awor, Niki Smiet”. Oftewel ‘Kappen hiermee’ (sprak zij zichzelf toe op strenge toon).

Er zit uiteindelijk niets anders op dan dit verval dus gewoon te accepteren, en te doen wat de verder niet zo indrukwekkende Engelse band China Crisis al adviseerde in ’85, namelijk to ‘Flaunt the Imperfection’. Geweldige phrase, maar nu alleen nog even leren hoe je dat zoal doet…Of toch ‘gewoon’ even dwars door mijn trots, weerstand en het stof bijten en in beweging komen, met inachtneming van Ru Paul’s licht-cynische 90’s advies in zijn/haar hit Supermodel: Girl, you betta wooork! (“Shanté, Shanté, Shanté”).

Of misschien wel allebei doen: een beetje beweging kan natuurlijk nooit kwaad, maar dan tegelijkertijd ook accepteren dat het gewoon okay is dat ik verander. En dat ouderdom weliswaar met gebreken komt, maar ook met een heleboel andere, héle fijne dingen die ik -for the life of me- echt niet meer anders zou willen.

X Niki

Vaderland- Frank Boeijen

“Reizen houdt je.. in beweging
Maar nu bleef je stilstaan
Nu blijf je stilstaan
Bij het verleden…

Vaderland, moederland
Vaderland, zonder vader
Nu ik aan jou denk,
Zo ver weg,
Waar het regent in het water”

Het refrein uit 1 van de mooiste nederlandstalige liedjes die ik ken, lijkt welhaast rechtstreeks op mij te slaan. Mijmerend over mijn vaderland, zonder vader….

Frank Boeijen, de schrijver en performer van dit prachtlied, schreef het toen hij een langdurige reis door Indonesïe maakte, terwijl zijn vader net overleden was.
Verlangen naar zijn vaderland (Nederland) en naar zijn vader, gaan in dit lied hand in hand.
Met een mengeling van heimwee en afstandelijkheid bezingt hij -vanuit de ‘kermis in de hel’- alle associaties die hij heeft met zijn vaderland. Hij doet dat zó treffend -zonder ook maar 1 seconde verheerlijkend te zijn- dat het lied nooit meer uit mijn gedachten is gegaan sinds ik het alweer vele jaren geleden voor het eerst hoorde.
De mengeling van die tekst, slepende stem, accordeon en melodie doen de rest. Ze slepen mij onmiddellijk mee op een vloedgolf van weemoed en melancholie. Wég, vertrokken ben ik als ik het hoor, en na afloop ervan beland ik met een klap weer op aarde.

Dát kan het juiste lied, op het juiste moment dus met je doen, net als de juiste film, het juiste theaterstuk, het juiste boek, en het juiste kunstwerk. Tijd, plaats en ruimte helemaal vergeten.
Voor even meegesleept worden in dat allesomvattende, prachtige wat een artiest, schrijver, kunstenaar, film-of theatermaker met je kan doen.
De artiest in kwestie, Frank Boeijen, heeft mij nooit zo kunnen bekoren. Maar hiermee heeft hij mijn hart gestolen. Heimwee, verlangen, verdriet, met een vleugje vreugde…’melancholie’ noemen ze dat. Zo prachtig gevangen, in éen enkel lied.
Soms ben ik benieuwd wat er door Frank’s hoofd ging na het schrijven van ‘Vaderland’. Wist hij dat het een parel was, een Ultieme Ode? Weet een schepper dat ooit…?

Ik weet het wel, en druk nog eens op repeat, terwijl ik nog een traantje wegpink. Hier, op mijn vader’s  (ei-)land, denkend aan mijn vaderland, zo vlak voor vaderdag,  maar (v.a. aug ’14) voor altijd zonder mijn vader….

X Niki