Met zo’n suikerzoete blog-titel zou je eigenlijk gelijk verbannen moeten worden naar de Ingezonden Brieven-pagina’s van het Nederlandse middelbare-vrouwen tijdschrift Libelle.

Maar ik waag me -in deze donkere, roerige tijden- toch gewoon aan het onderwerp.

Dat zit zo: een maandje of 2 geleden had ik one of those days. Doodmoe na een intensieve morgen, redelijk voldaan over het resultaat van de gevoerde gesprekken, maar onvoldaan over wat ik allemaal nog moest doen, reed ik weg. Telkens opnieuw spookte door mijn hoofd wat er allemaal nog op mijn to-do list stond; hoe ik dat nu weer moest plannen om alles binnen de tijd af te krijgen; wat er in huis nog geregeld & betaald moest worden, en ‘hoe organiseer ik dat allemaal in combinatie met een verjaardagsfeestje in de familie’, etc. etc. Niet bepaald blij maar -zoals ze hier zo kernachtig zeggen- ‘preokupá’, zocht ik mijn weg naar huis door de straten van verzengend heet Curacao.

Totdat ik bedacht dat ik best een kleine omweg kon maken. Eventjes naar die meubelzaak even verderop.  Daar kon ik dan mooi inspiratie opdoen voor dat andere nog af te ronden project, mijn nieuwe kantoor. Deze winkel -die ik in gedachten al weggezet had als ’meer van hetzelfde’ en ‘niet echt bijzonder’- bleek later toch nog behoorlijk leuk, en ik bracht er uiteindelijk 1,5 uur door. Ik begon me daar een beetje te ontspannen en vond wat mooie spulletjes, maar was toch wel lichtelijk teleurgesteld vanwege het feit dat ik nog geen rieten mandjes had gevonden. Triviaal misschien, maar essentieel voor iemand die na jaren van strakke design-meubelen net besloten heeft om qua stijl ‘back to nature’ te gaan. Dan kun je toch niet zonder riet/rotan/bamboe, of wel soms?!

Zo blijft er altijd wel wat te piekeren. Ondertussen bleek de megagrote winkel ook nog een bovenverdieping te hebben, en net toen ik besloten had om daar kort en daadkrachtig te gaan rondkijken onder het suffe motto van ‘de plicht roept’, zag ik ze zo ineens staan… Mooie, leuke, en heus ook nuttige rieten manden in vele soorten en maten: begin van een geluksmomentje! Absurd gewoon hoe je van zoiets kleins helemaal warm kunt worden van binnen.  Vlak na dat moment klonk er door de speakers plots een speciaal lied dat ik al jaren niet gehoord had: ‘Morning sun’ gezongen door Robbie Williams, en toen, ja toen was er Volmaakt Geluk! Een grote, warme geluksgolf overspoelde mij. Ik lachte mijn vermoeidheid weg en was acuut niet meer bezig met berekeningen, planningen, piekeren. Mijn hoofd, dat even daarvoor nog zo vol zat, was leeg. Mijn benen waren lichter, mijn rug stond recht, mijn geest was vrij. ‘Wie doet me wat? Ik sta hier met mijn handen vol rieten mandjes en Robbie zingt mij zijn mooiste lied toe’, dat gevoel.  Wat kan het leven toch mooi zijn als alles plotseling samenvalt!

Toen ik afgelopen zomervakantie in mijn eentje door New York ronddwaalde, had ik achterelkaar momenten van intens geluk. Goddank was ik mij daar toen ook heel erg van bewust, want het is zo friggin’ mooi en bijzonder.  Ik ben een dromer, altijd al geweest, maar toch geloof ik niet in het vinden van Het Grote Geluk. ‘Als ik maar trouw met die ene prins, dat ene mooie huis heb, in dat perfecte land woon, die ene droombaan krijg,- of juist dat huisje-boompje-beestje- gezin, dán…’. Dream on dreamers, geluk is geen constante staat van zijn. Wie daarnaar zoekt zal zo enorm teleurgesteld worden…Er zullen altijd mindere momenten zijn, maar die zullen -als het goed is- afgewisseld worden met bevrijdende, overheerlijke, warme geluksmomenten. En die zijn dan extra mooi, en aan een ander haast niet uit te leggen. Want waarom wordt de ene mens op slag blij van een nieuwe gereedschapskist, terwijl een ander de dagelijkse lik van de hond het ultieme mooie vindt? Waarom kan bepaalde muziek mij zo in vervoering brengen, terwijl een ander liever een rondje gaat joggen? Tell me how do you rate the morning sun….?

Maar is dát de bedoeling, of moet je er gewoon maximaal van genieten, van die bijzondere maar vluchtige momenten?  Je er even helemaal aan overgeven, niet gehinderd door angst, schaamte, haast, of wat een ander daarvan vindt. Dagdromen, onkruid plukken, reizen, domino spelen, keihard meezingen, een vis vangen of gewoon domweg gelukkig zijn met een simpel rieten mandje…

Who am I to rate the morning sun?

X Niki

Het is alweer lichtjaren geleden dat ik me slap heb gelachen om Monty Python’s ‘Quest for the Holy Grail’. Een ridder zonder paard, met een knecht zonder verstand, die lukraak op zoek gaan naar de Heilige Graal. Het lijkt verdacht veel op een kansloze missie…

In het dagelijks leven is het dan ook niet erg raadzaam om actief op zoek te gaan naar jouw eigen graal. Misschien moet je die verdienen, of, als je heel veel geluk hebt, ontdekken?

In de coachingspraktijk is het ook zeldzaam, en daarom des te specialer, als je hét ‘Holy Grail moment’ met een van je coachees te pakken hebt.
Voor mij zijn alle coachees -niemand uitgezonderd- bijzonder. Want ze doen ’t toch maar: hun hele ziel en zaligheid bij jou uitstorten, je al hun vertrouwen geven in de hoop dat je ze net dat duwtje (of zeg soms maar gerust: dúw) in de goede richting kunt geven. Al die prachtige momenten waarop tijdens de coaching alles samenkomt en de kwartjes vallen, kortom: wanneer de doorbraak bereikt is, dat zijn telkens weer momenten om van te genieten en te koesteren. Je laten coachen vergt moed, openheid, doorzettingsvermogen, en een heel sterke wil tot zelfontplooïing en groei. Bijzonder dus!
Maar hoe bijzonder iedereen ook voor me is, ze kunnen natuurlijk niet allemaal voor die speciale Holy Grail-ervaring zorgen.

Een poosje geleden stond ze ineens weer voor mijn neus. Ze stapte op me af met een meer dan stralende blik. Was het pure blijdschap? Trots misschien? Of was ze gewoon ‘happy to see me’?
Allemaal, zou weldra blijken. En méer. Al na 5 minuten was het me duidelijk, dat het háar beurt was om te praten. Dat ze de volledige ruimte moest krijgen voor haar verhaal. Zonder al teveel vragen van Niki-de-coach ertussendoor. We blikten terug van verleden naar heden.

Ze begon, en die speciale blik bleef gedurende het hele gesprek aanwezig. Over hoe ze de mensen op haar afdeling richting oplossingen & antwoorden cóachte, in plaats van alle antwoorden te geven. Over hoe ze haar studie aan het afronden was, na jarenlang treuzelen. Over hoe haar eigen huis bijna afgebouwd was. En over het leuke project op haar werk. Een project dat zo klein begonnen was, in het kader van ‘kennisoverdracht’. Maar dat inmiddels was uitgegroeid tot een organisatie-brede, veelomvattende ontwikkeling, die leidde naar goede samenwerking, meer onderling begrip, vergrote verdraagzaamheid & saamhorigheid en, o ja, ook nog naar daadwerkelijke kennisoverdracht.
En dat iedereen dat grotendeels in zijn/haar eigen tijd deed. Met een glimlach! En 100% inzet. En een aanwezigheidspercentage van 95%….

Ik voelde dat er kippenvel op mijn armen zat, en dat er zowaar een brok in mijn keel ontstond. Maar die slikte ik snel weg, om vragen te stellen, zoals: ‘Wiens initiatief was dit? Wie leidt dit? Wie faciliteert dit alles?’
Kalm, bescheiden, maar nog immer stralend gaf ze antwoord. Het was een afdelingsinitiatief; zij is éen van de trekkers en leidt alle bijeenkomsten. Doordat het zo’n succes is, faciliteert de organisatie vanaf nu het hele gebeuren met ‘uren’. Just like that.

Bijna 2 jaar geleden zat haar hele afdeling bij mij in een grootscheeps verandertraject. Zoveel potentieel; zoveel loyaliteit; zoveel inzet. Maar evenzoveel obstakels.
En nu dít! Deze bijzondere dame -destijds al een hoogvlieger- kreeg ook begeleiding, omdat ze, als zovelen, moeite had met grenzen aangeven, en met ‘nee’ zeggen.
Nu zit er iemand tegenover mij die baanbrekend werk doet. Die gegroeid is van een ‘ruwe diamant met potentie’ naar een:

• Changemanager
• Organisatiecoach
• Mentor
• Aanspreekpunt
• Initiator
• Inspirator
• Trainer
• Leider

Iemand die bovendien geen enkele moeite meer heeft met grenzen stellen.
Die aangeeft aan zichzelf gewerkt te hebben, aan haar laatste restje onzekerheid, aan het toewerken naar ware volwassenheid. Die niet langer gefocused is op het clichematige ‘waar wil je zijn over 5 jaar’, maar op vervolmaking van haar eigen groei en ontwikkeling. Die aangeeft nu ‘gewoon klaar te zijn’ voor alles wat er op haar pad komt.

Kijk. Dat noem ik nou Wijsheid. Een ultieme vorm van groei. Een luttele 4 coachingssessies aangrijpen om er niet alleen je doelen mee te behalen, maar om finaal boven jezelf uit te stijgen, en om jezelf als mens compleet opnieuw uit te vinden…

Aan het einde, als die rotbrok in mijn keel bijna niet meer weg te slikken is -waardoor ik ‘em maar laat zitten- geven we elkaar een dikke brasa. Ze bedankt mij voor mijn inzet en mijn aandeel; ik bedank háar!

Want voor het vinden van The Holy Grail, mag een mens best heel erg dankbaar zijn…

X Niki