Alweer een poosje geleden zette mijn steeds wijzer wordende zoon van -toen nog- 7 mij flink aan het denken. “Zeg mam….’ begon het. “Ja jongen?’. ‘Jij zegt altijd wel dat ik voor jou de beste zoon ben he?’. ‘Ja!’ “Maar: ben jij voor mij ook de beste mama?”
Ik zit niet snel zonder woorden. Nu wel. Zoonlief is mijn schat, mijn alles, maar tegelijkertijd ook best een pittig jongetje-met-gebruiksaanwijzing om op te voeden. Dus zoals zo vaak ging ik ook hier diep, te diep, over nadenken. Want wat zou ik nou toch in godsnaam daarop antwoorden? In de nano-seconden die volgden liet ik razendsnel diverse pedagogisch-correcte antwoorden de revue passeren.
Zou ik er een spirituele filosofie op loslaten? Waarin ik brabbel over dingen als ‘je kiest als kind je eigen ouders uit, om ervan te leren…’. Of zou ik als een echte Mater Familias antwoorden, dat ik ‘toch zeker mijn uiterste best doe en heel veel van hem hou en dus vast en zeker een heel goede moeder voor hem ben’.
Of zou ik gewoon de waarheid vertellen, namelijk dat ik daarover moet nadenken omdat ik het antwoord zo 1,2,3 helemaal (nog) niet weet? Ik kies voor het laatste, eerlijkheid voor alles, en begin mijn zin zorgvuldig te formuleren. Terwijl ik net met horten en stoten begonnen ben aan een zin die begint met “Nou manneke, dat weet ik eigenlijk niet, want..’, onderbreekt zoonlief mij ruw maar beslist. Hij kan het gestoethaspel niet meer aanhoren en zegt daadkrachtig: ‘ Nou, dat weet ik wel! Want jij bent gewoon de beste mama voor mij. En dáarom ben jij mijn mama’.
Muisstil zit ik op de chauffeursstoel en zeg een tijdje niets. Wanneer ik in de achteruit-kijkspiegel staar, zie ik zoonlief alweer relaxed het raam uitkijken, naar een mooie boom. Of auto. En dan zie ik het ineens, op mijn gezicht: een glimlach van oor tot oor; I’m shining like a star! Tja, je wordt tenslotte niet elke dag uitgeroepen tot Beste Mama. En toegegeven…het voelt goed. Heel goed! En daar hoef ik écht niet lang over na te denken 🙂
X Niki
