Triest word ik ervan. En een beetje boos. En moedeloos? Ja, misschien vooral dát.
En niet -zoals de titel van deze blog misschien doet vermoeden- vanwege Labels.
Maar van de mensen die ze, koste wat het kost, willen vermijden.
Soms ten koste van hun eigen kind.
Ik weet het, met deze woorden ga ik geen populariteitswedstrijd winnen. Want het is not done om een voorstander van labels te zijn. Want ‘die zij stom’. En ‘worden tegenwoordig maar aan ieder kind gegeven’. Terwijl ze daarbij ‘volgestopt worden met Ritalin en andere troep, wat weer veel te makkelijk wordt voorgeschreven door de medische maffia’.
Net op het schoolplein nog zo’n moeder gesproken. Op de vraag hoe het met haar zoontje Jimmy gaat, is het antwoord: ‘die is stout’. En ‘dat is ie altijd al geweest. En lui, dat óok nog!’ Ze heeft hem al die jaren van zijn jonge leven hiervoor gestraft, zowel fysiek als op alle andere mogelijke manieren. Dingen afgepakt, tegen hem geschreeuwd, hem leuke dingen ontzegd. En nóg wil hij niet luisteren!
“Gaat ie met 10 potloden naar school, komt ie er doodleuk met 2 weer thuis. Nooit heeft ie bij zich wat ie bij zich moet hebben. En hij let natuurlijk helemaal niet op in de klas. Waardoor hij uiteraard is blijven zitten, he? En dan gaat ie daar gewoon heel druk en gek lopen doen.” Ik vraag hoe het staat met zijn concentratie. “Ach, dat kan hij best hoor. Je moet hem eens zien met dingen die hij leuk vind. Lego, tv kijken, tekenen…Nee hoor: kan ie gewoon urenlang volhouden”. Ik denk meteen aan het begrip ‘hyperfocus’ maar houdt wijselijk mijn mond.
Ze hadden haar al vaker voorzichtig gevraagd, of Jimmy misschien ADHD had.
“Pff, nou ja…dan moet zo’n kind een hele testbatterij ondergaan bij een psycholoog, en dan komt daar misschien wel iets uit, ja. Maar dan plakken ze meteen een stempel op hem, en dan loopt ie daar z’n hele verdere leven mee rond. En dat vind ik dan ook zo zielig voor zo’n kind”.
Mmm…interessante woordkeus: zielig.
Als je een kind nodeloos en eindeloos mentaal en fysiek straft, en je jezelf als moeder continu voelt falen, en dat je kind -ondanks wat je allemaal probeert- toch nooit naar je luistert, waardoor je het ten overstaan van hemzelf en anderen als ‘stout’ en ‘lui’ bestempeld, is dat dan níet zielig??
Zijn er dan geen ‘ beetje luie en/of gewoon stoute kinderen’ meer? Ja natuurlijk wel, en ik bepleit hier echt geen label voor iedereen. En: wordt een middel als Ritalin in sommige gevallen te gemakkelijk voorgeschreven aan kinderen die het niet altijd nodig hebben? Heel goed mogelijk en -in die gevallen- niet goed te praten. Maar het is hoog tijd om de positieve kant van labelen te belichten. Tenslotte is ieder mens er flink bij gebaat wanneer ze tijdig weten, dat hun klachten en zorgen geen aanstellerij zijn, maar iets wat een naam heeft, bijv. een heuse longontsteking, hernia, burn-out of ernstige ziekte. Want dan is er nog iets aan te doen wellicht, en kan de juiste behandeling of benadering daarop afgestemd worden.
Maar die vlieger gaat op 1 of andere manier niet op wanneer het de zgn. ‘labelkinderen’ betreft. Nee, want daar is immers niets mee aan de hand, want ‘vroeger bestond het toch ook niet’? ADHD? Allemaal verzonnen. Autisme? Zwaar overdreven. Hoogsensitief? Aanstellerij. Dyslexie? Pff, iedereen heeft tegenwoordig wel een leerstoornis… De ouders moeten deze kinderen maar gewoon ‘beter/strenger/liefdevoller opvoeden’. De leerkrachten moeten ‘niet zo gemakzuchtig zijn’, en de dokters niet zo geldbelust, want ‘wie denk je dat er profiteert van al die medicatie-verstrekking?’
En dus gaan we vrolijk door met de schuld geven aan al die slechte (ándere) ouders, leerkrachten en medici met hun labels. Maar ondertussen kijken we niet naar hoe wij zelf met die bewuste labels omgaan; hoe we reageren als we horen dat een kind een label heeft. Waarom erkennen we niet dat wij als maatschappij deze ‘labelkinderen’ na een diagnose vaak niet meer zien of behandelen als Jimmy of Julie, maar als gestoord, moeilijk, zielig, ánders. Waarom wordt een label niet gewoon gezien als een gegeven, die niet definïerend is voor de hele (kleine of grote) mens? Waarom verdienen opvoeders van deze kinderen geen steun, maar kritiek? De mensen geven de negatieve lading aan de labels, niet omgekeerd.
Maar we blijven onze kinderen liever met meer sociaal geaccepteerde termen omschrijven als ‘stout’, of ‘eigenwijs’, ‘beetje gek’ en ‘heel druk’, ‘moeilijk’ of ’lui’. Over labels gesproken. Arme kids…ik weet wel wat ik schadelijker vind….
X Niki, uw bloggende coach & trotse moeder van -een-geweldig-kind-met-gebruiksaanwijzing
