Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 22-05-21; www.amigoe.com
Veel mensen om me heen houden er een somber mensbeeld op na. Zeker in deze gepolariseerde, uitdagende tijden lijkt het soms wel of mensen elkaar zowat allemaal naar het leven staan. Social media wordt geteisterd door anonieme keyboard-terroristen, die beweren dat iemand ofwel ‘goed’ is, of ‘fout’, met niks ertussen in.
Toch heb ik nog altijd een overwegend optimistisch mensbeeld. En dat is best wel handig voor iemand, die Lifecoach en Organisatiecoach van beroep is.
Uiteindelijk geloof ik nog altijd dat de mens in de meeste gevallen -onder normale omstandigheden en mits hij of zij daarvoor open staat- met wat begeleiding of een veilige omgeving, in staat is om zichzélf te helpen.
Toch zijn er momenten geweest in de afgelopen 13 jaar, dat zelfs ik na een eerste kennismaking of telefoongesprek dacht: okay, dit komt dus echt nóóit meer goed….
Zo was er Renske, die me total verward opbelde, en later -tijdens onze 1e ontmoeting- maar achter elkaar door ratelde over haar vorige relatie, haar nieuwe relatie, haar veeleisende baan, en haar rol in dit geheel. Ze kwam er -op dat moment- even helemaal niet meer uit.
Dan was er ook nog Shaneska, die tijdens de eerste online sessies steeds verder weg leek te zakken in deprimerende gedachten, en een ontzettend laag zelfbeeld bleek te hebben over gehouden aan haar plotselinge ontslag. Waardoor ze zelf het idee begon te krijgen dat ze eigenlijk niets kon, en niets meer waard was.
En er was Dylan, die maar in cirkeltjes bleef ronddraaien over de te nemen stappen om van baan te veranderen. Durfde hij dat wel? Wilde hij dat wel? Kon hij dat wel, en: Wat was het alternatief? En was dat dan écht zoveel beter? Voor iedere suggestie of oplossing wierp hij een nieuwe vraag ‘ja, maar’-vraag voor zichzelf op. Zo creëerde hij nog meer onduidelijkheid in een al zeer verwarrende situatie.
Tot slot hadden we nog Babette; zij was zó ambitieus, dat ze op haar werk alle brandjes wilde blussen, en alle problemen tegelijk wilde oplossen. Heel mooi voor haar werkgever, zo’n Troubleshooter, maar het ging ten koste van haar eigen (gemoeds-)rust. Ze leek zwaar overbelast tijdens dat 1e gesprek, en vloog ‘van de hak op de tak’: gehaast en steeds wisselend van onderwerp. We waren beide doodmoe na het gesprek.
Bij alle 4 coachees bleek het van belang om eerst, voorafgaand aan al het andere, de balans op te maken. Op het Intakeformulier dat ik altijd gebruik, kunnen nieuwe coachees vooraf reeds hun belangrijkste gegevens en grootste aandachtspunten aangeven. Maar in de praktijk van het gesprek worden sommigen van hen overspoeld door hun eigen veelvoud aan gedachten en gepieker. Dus dan was het zaak om het overzicht en de structuur weer in het gesprek te krijgen
In alle rust ging ik met de bewuste 4 coachees de timeline en chronologie van de dingen op een rijtje te zetten; Wat was er eerst, hoe begon het allemaal? Wat gebeurde daarna? Hoe liep dat af? En hoe ging het verder? Vaak ook heel gedetailleerd, met data, namen, plaatsen en jaartallen. Daarna maakten we een selectie van wat op dat moment het belangrijkste was, om dat als eerste aan te kunnen pakken.
Door die selectie kwamen deze coachees vaak al wat meer tot rust, en lukte het hen om de kluwen van gedachten, vragen en hersenspinsels steeds beter te ontwarren. Vervolgens ging ik met ze kijken naar welke gedachten nou eigenlijk van henzelf waren, en welke van de ander.
Shaneska bijv. had tijdens haar ontslag zoveel kritiek over zich heen gekregen, dat ze dat onbewust was gaan ‘internaliseren’. Ze was het zelf langzaam maar zeker gaan geloven dat er aan haar niet veel meer deugde. Haar krachtige, vrolijke zelf had door die gedachten plaatsgemaakt voor twijfel, gebrek aan eigenwaarde en zelfs beginnende zelfhaat.
Dylan daarentegen, had ontzettend veel irrationele angsten, met name over ‘wat zijn familie wel niet van hem zou denken’, als hij zijn goede baan op zou geven, en zijn hart zou volgen. Maar bij navraag bleek hij dit allemaal nog nooit met z’n familie besproken te hebben, waardoor hij begonnen was om voor zichzelf antwoorden te geven, meestal ingegeven door ‘worst case scenario’s’. Vandaar dat daar dan weer vele nieuwe vragen -en onduidelijkheden- op volgden. Maar wat aan gedachten overbleef, van hemzelf en niet persé van de ander, was voornamelijk angst voor afwijzing.
Babette en Renske zagen na een paar gesprekken weer helder wat hun eigen rol in het geheel was, welke gedachten daarbij helpend,- en juist niet-helpend waren, en waar ze de prioriteit moesten neerleggen. Die volgorde bracht weer wat broodnodige structuur in hun hoofd, en dientengevolge ook in hun handelen. Ze brachten weer lijn aan in hun leven en werk, en waren weer in staat om de juiste keuzes te maken.
Shaneska kwam verrassend genoeg relatief snel uit haar ‘negatieve bubbel’ en wist met wat steun tijdens de coachings succesverhalen,- en dierbaren om zich heen te verzamelen, die haar voorzagen van opbouwende feedback en haar op waarde konden schatten. Hierdoor kon ze zichzelf in een heel ander licht zien, en de cirkel van zelfhaat doorbreken, en ombuigen naar hernieuwde zelfwaardering.
Deze processen waren zo mooi om te zien, omdat ook nu weer bleek: niets is wat het lijkt. Op voorhand kun je denken dat iets ‘hopeloos’ of ‘kansloos’ lijkt, maar mensen zijn vaak zoveel sterker en veerkrachtiger dan ze zelf denken. Het is dan erg belangrijk dat je je als coach openstelt en je eigen beeld tijdig bijstelt zodat je weer vanuit vertrouwen aan het werk kunt gaan. Jouw steun en vertrouwen kunnen nl. nét het verschil maken in iemands leven!
Uiteindelijk is alleen Dylan er niet uitgekomen; zijn angsten bleven groot, waardoor hij telkens opnieuw blokkeerde. Vermoedelijk was er meer aan de hand inzake zijn persoonlijkheid, waardoor ik hem heb doorverwezen. Maar wel met de toevoeging, dat ik in hem en zijn herstel bleef geloven, omdat ik hem zo’n mooi mens vond. Hij gaf aan dat hij blij was met de handvatten die hij gekregen had, en dat hij er werk van zou maken.
Kom, geef de ander toch een kans, en durf óok je eigen beeldvorming bij te stellen. En denk gerust wat vaker: ‘dit komt ooit weer goed’.
