Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 15-12-18; www.amigoe.com
Dit is een column voor Lieve Mensen. Dat leek me wel een mooi thema voor deze Eindejaarsperiode. Een periode van liefde voor je familie, liefdevolle kerst-wensen, je omringen met geliefden, je liefje mee uitnemen. Lief.
Want nu meer dan ooit, zou ik als coach en mens ‘lief’ terug willen in de mode. Lief als lifestyle, als basishouding van de mens. Maar wat voor soort mensen zijn dat dan?
People who care. Mensen die spontaan groeten op straat, die zomaar vriendelijk naar je glimlachen, en die de ander nog laten uitspreken. Mensen die voor een zwangere of oudere opstaan in de bus, die begrip tonen voor de medemens die het moeilijk heeft. Van die mensen die empathisch reageren wanneer je je rot voelt, en die nog ‘sorry’ zeggen als ze tegen je oplopen in de supermarkt. Mensen die kinderen serieus nemen, mensen die anderen welgemeende, spontane complimentjes geven. Mensen die liefde geven aan dieren. Mensen ook, die niet meteen klaarstaan met een oordeel, maar in plaats daarvan echt naar je luisteren.
In de coachingpraktijk komt het thema vaak terug. Veel van de coachees snakken gewoon naar dat soort mensen in een vaak harde wereld die geteisterd wordt door een overkill aan zinloos geweld, agressie, intolerantie, prikkels, machtsvertoon, haat, hokjesgeest en afstandelijkheid.
Er komen steeds meer mensen naar 3C die coaching nodig hebben, want hun omgeving vind hen ‘te soft’, ‘te lief’, en ‘te gevoelig’. En vinden dat ze ‘harder’, ‘strenger’ en ‘assertiever’ moeten worden. Of ik ze alsjeblieft kan helpen om toch maar vooral ‘gewoon, zoals de rest’ te worden. Dan vraag ik mij af wie er nou eigenlijk coaching nodig heeft: de mensen die zich hebben aangepast aan de harde maatstaven van de hedendaagse maatschappij, of de mensen die ‘te licht bevonden’ worden?
Er was onlangs een coachee die liet weten na iedere verbroken relatie een geluksmeditatie te doen voor zijn ex-geliefden. Om ze geluk en liefde op hun verdere pad te wensen. Ookal hadden ze hem soms diep gekwetst. Vrienden en familie verklaarden hem voor gek. Maar hij wilde niet met haat in zijn hart blijven lopen; lering trekken, vergeven en altijd liefde-en respectvol blijven. Dat was zijn leerzame devies.
Er was lang geleden een coachee die ondanks haar diepe echtscheidingsleed toch altijd tijd wist vrij te maken voor haar vrijwilligerswerk. Ze hielp kinderen de natuur te ontdekken en koesteren. Ze verzorgde zieken. Ving zwerfdieren op. Desgevraagd gaf ze aan dat ze dat deed omdat het haar een goed gevoel gaf, en omdat ze zich ervan bewust was dat anderen het soms nog veel moeilijker hadden dan zij. Zo hielp ze zichzelf én de ander. Liefhebbend en zorgzaam.
En dan was er nog de coachee die na haar burnout besloot om haar verjaardag eens heel anders te vieren. Ze nodigde intieme vrienden uit en, in plaats van om cadeautjes te vragen, schonk ze hen een cadeau in de vorm van zelfbedachte spelletjes; de heerlijkste gerechten waarvoor ze lang in de keuken had gestaan; en voor ieder van hen persoonlijk een zelfgemaakt gedicht met illustratie. En dat allemaal om hen te bedanken voor hun steun in haar -gewonnen- strijd tegen het opbranden.
Op socia media zijn iedere dag clips uit de hele wereld te vinden van liefdevolle mensen die een mooi gebaar maken naar zwervers, ouderen, kinderen, dieren, vluchtelingen. Deze mensen kennen wij niet, maar we ‘liken’ en delen het massaal. Omdat we hen bewonderen. En omdat we door hen geraakt zijn, en ons even met hen verbonden willen voelen.
Maar waarom -terwijl iedereen alle eerdergenoemde liefdevolle, genereuze gebaren waardeert- heerst er dan toch nog altijd een mentaliteit en sfeer van ‘be fierce, be tough’, ‘niemand kan me iets maken’, ‘only God can judge me’, ‘always be strong and independant’, ‘never show your weaknesses’, ‘een ware leider is een strenge leider ’, ‘Ikke ike ikke en de rest kan stikken’ etc. En waarom wordt zachtaardigheid of kwetbaarheid zo vaak verward met zwakte?
Tja…Begrippen als trouw, loyaal, toegewijd, (zacht-)aardig en lief zijn natuurlijk allesbehalve cool…Maar ‘cool’ is overrated. Cool is aan modegrillen onderhevig, waar Lief tijdloos is. Van anderen vinden we de kwetsbare eerlijkheid vaak mooi en ontroerend, maar zelf zetten we nog vaak ons stoere, onaantastbare masker op; ‘Met mij is alles goed hoor, alles is onder controle’. We verbergen angstvallig onze tranen, onze woede, onze angsten, en imperfecties.
Dus leer ik graag van het voorbeeld van mijn lieve coachees, en meen dat het tijd is voor een nieuw geluid: Lief zijn; het mag weer! Laten we van Lief de nieuwste modekleur, de coolste gadget, de ultieme app, de most trendy popsong maken. Lets find love in a hopeless place. Zodat we dat straks allemaal uit volle borst met zangeres Rihanna kunnen meezingen. In de sneks, op het Brionplein, in de straten, op het strand, en aan de Kerst-of Nieuwjaarstafel. Let’s find love in ourselves and others. Opdat de wereld in 2019 weer een stukkie mooier -and a lot less hopeless- wordt.
Happy Loving Holidays and a Happy Newyear!
