Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 28-09-19; www.amigoe.com

Misschien denkt u, dat een Lifecoachingstraject meteen van start kan gaan. Bellen, afspreken, go!
Maar dat is zelden waar.

De start van een coachingstraject, zeker Lifecoaching, is altijd een kwestie van wederzijds vertrouwen.
Je kunt binnen de reguliere hulpverlening misschien niet altijd de hulpverlener kiezen die het beste bij jou past; bij particuliere persoonlijke-ontwikkelingsbegeleiding zoals coaching kan dat dus wél. En dat heeft alles te maken met het zogenaamde Kennismakingsgesprek.
Ik zal uitleggen hoe dat werkt -en werkte- in de praktijk:

Aanmeldingen voor coaching komen tegenwoordig binnen langs allerlei wegen. Vroeger werd er veel door mensen met hulpvragen aangevraagd of gebeld wanneer de behoefte aan ondersteuning of hulpverlening groot was. Zo’n (hulp-) vraag werd vaak neergelegd bij een huisarts, of – in geval van jeugdigen- via scholen of zorgteams.
Zij waren vaak degenen die hulpvragers vervolgens doorverwezen naar het para-medische circuit, bestaande uit bijv. maatschappelijk werkers, psychologen of psychiaters.
Van daaruit kwamen hulpvragers automatisch terecht in een systeem van wachtlijsten, intaketrajecten en bureaucratie. Vervolgens kregen ze iemand toegewezen met wie het al dan niet klikte. Iemand die op dat moment beschikbaar was. Vanaf dat moment was je bij die willekeurige persoon ‘patiënt’ of ‘client’. Hulpvragers bleven – omtrent hun hulpverlening-vaak bescheiden in de luwte, toch nog enigszins geplaagd soor schaamte. Je roept tenslotte niet zomaar dat je patiënt bent, en hulp nodig hebt van een professional. Eigenlijk, zo werd vaak gedacht, moet je dat toch zelf wel kunnen: jezelf helpen en je issues oplossen?

Tegenwoordig gaan hulpvragen vaak nog steeds dezelfde weg, met dat verschil dat er veel meer keuze is uit gespecialiseerde hulpverleners. Ook zijn hulpvragers wat mondiger en geven vaker voorkeuren aan. Het taboe op reguliere hulpverlening is inmiddels iets kleiner gelukkig, maar – ook hier op Curacao – zeker nog niet verdwenen.

In de wereld van Lifecoaching gaan die dingen meestal anders. Bij m’n eigen praktijk bijvoorbeeld, komen de aanvragen binnen via de website, telefoon, organisaties, What’s App en overige social media, email en door persoonlijk contact. Belangstellenden selecteren je soms via via, op basis van eerdere persoonlijke ervaringen van andere coachees, – en verhalen. Door social media krijgt de coach ‘een gezicht’. Er wordt vervolgens meestal persoonlijk door de coach gereageerd, zo snel mogelijk zonder al teveel bureaucratische perikelen, en er wordt vooraf een kennismakingsgesprek geplanned. Vaak gratis.

Dat laatste is heel belangrijk. Want met een coach in zee gaan die je niet vertrouwd, met wie het niet klikt, is zo zonde van je tijd en energie. Voor beide partijen, want zo’n traject is doorgaans geen lang leven beschoren.
Wanneer er kosteloos een eerste gesprek kan worden gevoerd, wordt de drempel lager, de relatie gelijkwaardiger en de keuzemogelijkheid groter. Dus op het moment dat je voor één bepaalde Lifecoach kiest, doe je dat vaak met volle overtuiging en vertrouwen. En daardoor is de kans van slagen, van een succesvolle samenwerking, meteen al zoveel groter.

Voor mijzelf als coach zijn die kennismakingsgesprekken héel waardevol en ook vaak erg leuk. Er komt een bonte verzameling van mensen voorbij die in zichzelf willen investeren. Jong, oud, vermogend en minder vermogend, multicultureel, en met allerlei variaties van achtergronden, beroepen en studies. Je ontmoet elkaar op neutrale, vaak gezellige locaties, en wanneer er een klik is, mag je deelgenoot worden van heel rijke, persoonlijke verhalen.

Soms zijn mensen bloedzenuwachtig, soms relaxed, opgelucht of afwachtend. Het is als coach dus zaak om altijd dicht bij jezelf te blijven, jezelf ook als mens te laten zien. En te handelen vanuit gelijkwaardigheid en oprechte interesse. Mensen voelen haarfijn aan of jij als coach integer bent, en eerlijk.

Ik ontmoette mensen die steeds angstig om zich heenkeken, bang om een bekende tegen te komen, maar ook mensen die heel chill een lunch voorstelden, of met wie je na 5 minuten al de slappe lach kreeg.

Niets is zo mooi, als wanneer de Vrager afstandelijk, afwachtend, wantrouwend of zenuwachtig het gesprek inging. Om dan bij het afscheid opgelucht te concluderen dat het allemaal heel erg meeviel, en dat hij of zij graag van zich zal laten horen in de toekomst.

Wanneer dan uiteindelijk het eerste gesprek plaatsvindt, vaak op een zelfgekozen locatie en tijdstip, dan is de Vrager geen patiënt of cliënt, maar een coachee. Een coachee die ontspannen en vol vertrouwen samen met jou gaat werken aan persoonlijke groei. En dat is niks om je voor te schamen, integendeel.

Maak gerust vrijblijvend, – en op laagdrempelige wijze kennis met een Lifecoach van uw keuze op het eiland: u beslist zélf wie het beste bij u past!

Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 31-08-19; www.amigoe.com

We kennen het geluid van dichtslaande deuren. En het geluid van gillende kinderen.

Het geluid van voorbij razende autos

Van de televisie en de radio ‘op 10’

Van de fluitketel die fluit

En van onze telefoons die altijd piepen en rinkelen (want: we moeten immers altijd bereikbaar zijn…)

Maar kennen wij het geluid van een hagedis die door de struiken kruipt? Van onze eigen in-en uitademing? Van motregen die neerdaalt op de ruiten? Van een purrend katje? Of van een vogeltje dat opstijgt uit een boom?

Om die eerste groep geluiden te kunnen horen, heb je alleen een (goed-) werkend gehoor nodig. Om die laatste groep geluiden te kunnen waarnemen, moeten we eerst een ander geluid durven toelaten: het geluid van stilte.

Want alleen wie doodstil is, kan die subtiele, zachte geluidjes oppikken.

Is dat echt een kwestie van ‘durven’? Oordelen jullie zelf maar: wie van jullie durft gemakkelijk een langdurige stilte te laten vallen in een conversatie?

Wie van jullie last regelmatig telefoon-vrije dagen in? Wie heeft onlangs nog de televisie de deur uit gedaan? Wie gaat er alleen op vakantie?

Wie vertrekt er dagelijks alleen en in alle vroegte, de natuur in voor een ochtendwandeling?

Wie planned regelmatig stilte-dagen in?

Over de kracht van stilte (te vinden in o.a: de natuur, gebed, meditatie, retraites, en activiteiten als wandelen, zwemmen, ontspanningsoefeningen en zwijgen ipv reageren) is al heel veel geschreven. En naar de kracht en effecten van meditatie is in recente jaren veel wetenschappelijk onderzoek gedaan door o.a. S. Lazar, D. Goleman &  R. Davidson. En daar is goede reden voor. Onder andere hieruit bleek namelijk dat meditatie niet perse een (door velen omschreven als-)  ‘zweverige, new-age’ aangelegenheid is, maar een daadwerkelijke manier om tot een gelukkiger, meer evenwichtig leven te komen. Een leven waarin, bij voldoende beoefening, blijvende veranderingen in de hersenen gerealiseerd kunnen worden, die leiden tot een ander, effectiever reactie- en dus gedragspatroon.

Stilte leidt tot ontprikkeling; even geen prikkelende geluiden en invloeden van buitenaf meer. Meer ontprikkeling leidt tot meer ontspanning. En meer ontspanning leidt tot betere concentratie, tot minder stress en tot veel meer zelfinzicht. Een oude, wijze uitspraak is: ‘wie zichzelf kent, kent de wereld’, dus dat zou zomaar kunnen betekenen dat er -naar aanleiding van frequente meditatie door velen- meer onderlinge verdraagzaamheid en begrip ontstaat onder mensen….Niet verkeerd, toch?

Ook tijdens de coachings-sessies merk ik bij de coachees steeds vaker de behoefte aan me-time en rust. En bemerk de positieve effecten van stilte op velen van hen. Zo was daar een coachee, laten we haar Chichi noemen.

Chichi was een vrolijke meid, geliefd bij haar clȉenten en collega’s.Een energieke initiatiefneemster op haar vrijwilligerswerk. Altijd omringd door vriendinnen, zorgzaam voor haar zieke moeder, de steun en toeverlaat voor haar familie. Chichi werkte heel veel over, had haar avonden steevast volgeplanned met gezellige activiteiten zoals naar de movies, feestjes en happy hours on the beach. In gezelschap van kleine of grote groepen. Gewoon een leuke, charismatische, jonge vrouw die middenin het leven stond en alles aankon; Everybody’s favorite girl. Dat was ook mijn eerste indruk toen ik haar voor het eerst ontmoette. Totdat zij  ineens voor mij in m’n kantoortje stond. Geheimzinnig deed ze de deur -heel zacht- dicht. Alsof ze een groot geheim met me wilde delen. Dat was ook zo: Chichi bleek al maandenlang helemaal down en uitgeput. Haar werk gaf haar helemaal geen voldoening meer, de druk van familie putte haar uit en het liefst…ach, het liefst zou ze alleen nog maar slapen. Chichi was toen al flink overspannen, maar het heeft nog maanden geduurd voor ze dit, met behulp van coaching, durfde te erkennen, en ze uiteindelijk na een korte ziektewet-periode drastisch de knoop doorhakte: ze stopte met werken. Toen kwam de ‘aap uit de mouw’: Chichi was erg gevoelig voor prikkels en bleek hoogsensitief te zijn. Alle prikkels, indrukken en onrust maakten dat ze chronisch overprikkeld was, veel teveel op anderen afstemde, en geen energie meer voor zichzelf overhield.

Na haar vrijwillige ontslag heeft ze even een betaalde baan met veel verantwoordelijkheden op zich genomen, er kwam een tweede kindje en ze bleef sociaal heel actief. Totdat haar moeder overleed,- haar man een baan vond in Nederland, en ze gingen emigreren. Door het wegvallen van de zorg voor haar geliefde moeder en de emigratie had Chichi geen werk meer, minder vriendinnen om zich heen, nauwelijks sociale activiteiten, en ineens alle tijd om na te denken.

Het was toen dat ze besloot naar haar innerlijke stem te luisteren. De stem die zei, dat ze de verantwoordelijkheidsgevoelens voor haar omgeving best wat minder mochten zijn; dat ze binnen haar huwelijk meer ruimte in mocht nemen, en dat ze snakte naar een ‘saai’, overzichtelijk leven….Dat ze eindelijk wat meer aan zichzelf en wat minder aan haar omgeving moest gaan denken. Chichi begon aan zichzelf te werken, en meldde zich, ditkeer via de Skype, weer bij me.

Ze klonk heel rustig. Het pleasen van anderen was grotendeels gestopt. Ze had de kracht van meditatie ontdekt, en was onlangs voor het eerst alleen op vakantie geweest. Dit was vroeger ondenkbaar geweest. Chichi mijdde haar telefoon en social media vaker en had een manier gevonden om zichzelf beter tegen alledaagse prikkels te beschermen.Ze was een geduldiger, aangenamer mens geworden voor haarzelf en haar omgeving.Toen ik haar vroeg wat de belangrijkste les was die ze geleerd had, antwoordde ze: Superwoman achterlaten en de stilte binnenhalen. Want met de stilte kwamen de antwoorden, en uiteindelijk de (innerlijke) rust waarnaar ze al jaren had verlangd. En zo werd everybody’s favorite girl dan eindelijk haar eigen beste vriendin.

Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 23-05-19; www.amigoe.com

‘It’s sad, so sad. Why can we talk it over? Always seems to me, that sorry seems to be the hardest word’.

Wie kent dit mooie liedje niet, van Elton John. En nog belangrijker: wie kent dit gevóel niet? Het gevoel, dat we er eigenlijk over hadden moeten praten. Dat we erop terug zouden moeten komen, hoe pijnlijk ook. Dat we moeten uitspreken dat het ons spijt, omdat we diep van binnen best weten dat we ‘fout’ waren. Maar dat doen we meestal niet.

We zwijgen. We mopperen. We roddelen. We slikken alles in. We reageren het af op de verkeerde persoon. We doen alsof het ons niet raakt. En ondertussen? Zijn we boos. Verdrietig. Teleurgesteld. Gekwetst. We lijden. En waarom? Waarom in hemelsnaam… Cause ‘sorry’ still seems to be the hardest word.

Dwars door alle leeftijden, achtergronden en culturen heen blijft ‘sorry’, ‘mijn excuses’, of ‘het spijt me’ zeggen een lastig ding.

Ook hier op Curaçao merk ik dat dat gevoel van ‘niet toegeven dat je fout zit’ heel diepgeworteld is. Veel mensen geven niet graag toe, en wijzen de vinger eerst naar de ander. Alles om maar geen sorry te hoeven zeggen. Alsof je jezelf daarmee héel kwetsbaar en klein maakt; alsof je altijd maar ‘de sterkste’ moet blijven.

Maar dat laatste, dat kan helemaal niet, en dat hoeft ook niet. Daarvan zie ik voorbeelden te over in de coachingspraktijk.

Hij is wanhopig en erg gefrustreerd. De joviale manager met wie ik heb afgesproken om te praten over de totaal uit de hand gelopen teamsituatie. In zijn kleine team werken twee dames die al een jaar niet meer met elkaar kunnen samenwerken. Of was het nou ‘niet willen’..? Vroeger ging het toch veel beter, waar liep het nou mis? De manager komt er niet meer uit. Hij heeft al van alles geprobeerd, maar de sfeer is verpest en het onderlinge wantrouwen compleet. Hij roept me in voor externe hulp bij dit teamconflict.

Zij is al bijna klaar met het coachings traject. We hebben de eindevaluatie met haar leidinggevende pasgeleden gehad. Die is heel prettig verlopen, en hij was erg positief over haar en haar groeiproces. Er is veel werkplezier, en ze is trots op haar vooruitgang. Maar vlak na dat moment, komt er tijdelijk een andere leidinggevende. Iemand uit het eigen team. Eenmaal in de leidersstoel, ontpopt dit afdelingshoofd zich – voor haar gevoel- als tegenstander. Hun visies op de taken lopen sterk uiteen, Alles wat ze zegt en doet, valt bij hem verkeerd. Waar ze daarvoor gewaardeerd werd, wordt ze nu binnen no-time verguisd. Er ontstaan vervelende gesprekken, waarbij kwetsende woorden vallen. Ook de afdeling keert zich in rap tempo tegen haar. Het hoofd spreekt tegen de board een motie van wantrouwen tegen haar uit. De coachee vraagt zich teleurgesteld af hoe zij op haar werk van het ene uiterste in het andere terecht is gekomen.

Dit zijn maar twee voorbeelden van wat ik vaak zie gebeuren in de praktijk. Een werksituatie was goed, of stabiel. Dan gaat er iets mis in de communicatie; meestal zijn dit kleine voorvallen. Op het moment dat dit speelt, is er vaak nog heel veel op te lossen. Maar omdat ‘sorry’ vaak vermeden wordt, groeit een klein voorval uit tot een groot conflict. Waar te zijner tijd meer en meer mensen, soms hele afdelingen, bij betrokken worden. Zo zonde!

In het laatste geval vertrok de tijdelijke leidinggevende weer, en kwam langzaamaan de rust weer terug. Het team nam weer de normale houding aan tegen m’n coachee. En de coachee ging, met geknakt zelfvertrouwen, aan de slag met haar communicatie. In haar geval door vaker toe te geven wanneer ze iets verkeerd had ingeschat, of wanneer ze duidelijk dacht te zijn waar dat achteraf niet zo bleek te zijn. Ze was heel helder in wat ze van haar nieuwe leidinggevende verwachtte, en die behandelde haar – op zijn beurt- heel correct en prettig.

In het geval van de 1e situatie leidde dit tot ziekteverzuim, verziekte sfeer, slaapgebrek en achteruitgang van productiviteit en kwaliteit. Ik ben grondig in gesprek gegaan met beide dames, maar ook met de manager. Toen bleek al snel dat de manager zelf ook niet altijd het goede voorbeeld gaf, en het erg lastig vond om zijn fouten te erkennen. Hierdoor bleef de sfeer onnodig gespannen, dingen werden niet opgelost en de dames werden erg defensief naar elkaar en de manager toe. We hebben uiteindelijk allemaal bijelkaar gezeten en een omgangs-contract opgesteld, met daarin heldere afspraken en doelen geformuleerd. Het werd een confronterend maar verhelderend gesprek, en aan het eind van het gesprek zei de manager ineens: ‘Het spijt me. Wat heb ik veel dingen over het hoofd gezien, en niet aangepakt.’ Het was doodstil in de kamer. Toen zei de dame die het meest defensief was geweest plots tegen haar collega : ‘Ik realiseer mij nu dat ik jou veel verdriet heb gedaan. Terwijl ik dacht dat het je allemaal niets deed. Sorry…. De collega kon van verbazing en blijdschap niets uit brengen. Ze huilde alleen maar. Daarna verliep het nog een korte tijd wat stroef, maar er werd wel weer gepraat. Vervolgens zochten de collega’s toenadering, en gingen weer écht samenwerken. De manager sprak van een wonder, maar dat was het niet.

Met het geven van het goede voorbeeld, door hardop zijn excuses te maken, brak hij door de ergste woede, angst en pijn heen. Pas toen kon er onderling erkenning gegeven worden, en konden er emoties worden geuit. Dat heeft bevrijdend en, uiteindelijk, oplossend gewerkt.

Goed voorbeeld doet dus goed volgen. Laten we een welgemeend ‘sorry’ wat vaker in onze vocabulaire opnemen, daar wordt het een veel gemakkelijker woord van. Echt.