Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Ñapa, 27 februari 2016; www.amigoe.com/pdf-napa

Vorige keer maakten jullie kennis met de Coach, en met wat een Coach zoal doet. Ditkeer ga ik nader in op degene die gecoacht wordt: de zgn. ‘Coachee’.

Ze komen bij me via allerlei wegen: hun werk heeft hen gestuurd, ze komen uitzichzelf, ze zoeken hulp voor hun kinderen, etc.

Hun vragen zijn uiteenlopend en divers:

• Hoe komt het dat ik telkens vastloop op mijn werkplek?
• Waarom lukt het me niet om vriendschappen te sluiten?
• Ik wil een goede manager of leider zijn, maar hoe doe ik dat?
• Waarom hebben mijn collega’s zoveel problemen met mijn gedrag?
• Ben ik soms te gevoelig? Ik voel veel en trek me alles heel erg aan; hoe kan ik daarmee omgaan?
• Mijn relatie loopt helemaal niet goed: wat nu?
• Ik zou graag een eigen bedrijf beginnen, maar hoe pak ik dat aan, en ben ik daar wel geschikt voor?
• Hoe krijg ik het vertrouwen terug in mijzelf?
• Hoe vaak ik het me ook voorneem: nee-zeggen lukt me gewoon niet. Is hier iets aan te doen?
• Welke kant moet ik op qua werk? En: is dit nog wel de goede baan voor mij?
• Ik vind alles leuk, en wil zoveel dingen tegelijk doen: hoe maak ik de juiste keuzes?
• Ik ben een perfectionist, maar begin daar last van te krijgen: wat nu?
• Hoe ga ik om met voortdurende werkstress/overspannenheid/burn out?
• Het lukt me maar niet om mijn tijd te managen, waardoor ik in de problemen kom. Is daar iets aan te doen?
• Ik ben vergeten wie ik zelf ben, wat ik zelf wil en waar ik voor sta. Hoe vind ik mijzelf terug?

Met deze en andere vragen krijgt een coach in de praktijk van alledag vaak te maken.

In volgende columns zal ik dieper ingaan op de diverse thema’s die hierboven in -vraagvorm- naar voren komen. Voor nu wil ik me beperken tot wie degenen zijn die deze vragen aan mijn vakgenoten en mij stellen. Coachees zijn mensen zoals u en ik. Mensen met vraagstukken, mensen met bepaalde issues; complex en minder complex, en mensen die voor belangrijke keuzes staan. Het zijn tevens mensen die daar wat hulp bij nodig hebben. U kent dat wel, er speelt een vervelend probleem in de privésituatie. Bijv. U vertrouwt uw man of vrouw niet meer, uw kind heeft problemen op school, of u loopt vast op uw werk. U blijft daar zelf mee rondlopen. Het rondlopen wordt piekeren en het piekeren gaat over in slapeloze nachten, boze en/of emotionele buien, en schuldgevoelens. Na een tijdje merkt u dat het probleem niet vanzelf overgaat en dat een beetje hulp, of in ieder geval een luisterend oor of een schouder om op uit te huilen wel heel erg fijn zou zijn.

U neemt de stap en raadpleegt een familielid, een vriendin, de pastoor, of u benadert lotgenoten via het internet. In veel gevallen kunnen dat soort gesprekjes wonderen doen, en voelt u zich daarna al een stuk beter. Maar soms durft u het betreffende vraagstuk of probleem niet met anderen te bespreken, of heeft u al eens iemand in vertrouwen genomen die u vervolgens teleurgesteld heeft. Omdat het vertrouwen beschaamd is, of omdat begrip uitbleef. Iedereen heeft dat weleens meegemaakt, het is de gewoonste zaak van de wereld. Wat iemand vervolgens doet met het vraagstuk of probleem, wanneer het niet opgelost is of zelfs in de meantime verergerd, is erg afhankelijk van een aantal factoren, zoals bijvoorbeeld:

• Opvoedings- en erfelijke factoren
• Omgevingsfactoren
• Karaktereigenschappen
• Vaardigheden & kwaliteiten
• Gezondheidsfactoren

Wanneer neemt iemand de stap om ondersteuning of hulp te zoeken bij een probleem? Vaak is het toch best een grote of enge stap om bij iemand buiten de eigen vertrouwde kring om hulp te vragen. Er heeft lange tijd een negatief stempel gezeten op bezoekjes aan bijv. een psycholoog, psychiater of therapeut. Inmiddels zien we dat dit beeld, ook op Curaçao, aan het veranderen is. Mensen nemen een dergelijke stap iets eerder, en schamen zich er minder snel voor. Een coach is, zoals ik in vorige column al aangaf, een relatief nieuwe speler in ‘hulpverleningsland’. Toch kan ook een coach een heel goede (tussen) stap zijn bij het ondersteunen in het vinden van oplossingen voor vraagstukken zoals hierboven beschreven. Zonder doktersbezoek, doorverwijzing, of garantiebrief kunt u via uw werk of op eigen initiatief op een laagdrempelige wijze ondersteuning zoeken bij een professional, die u een spiegel voorhoudt, en ondersteunt en helpt om zelf de antwoorden te vinden.

In de coachingspraktijk zie je, dat coachees die bijv. erg onder de invloed van hun omgeving staan en ietwat onzeker zijn, soms gestuurd zijn door anderen: ‘Goh, zou je nou niet eens hulp gaan zoeken bij dat probleem?’. Maar er is ook een groep coachees die eigengereid, zelfbewust, en initiatiefrijk zijn. Die melden zichzelf vaak aan: ‘Ik wil groeien, mijn problemen actief aanpakken en mezelf verbeteren, dus hier ben ik’. Individuele coachees en teams met werkgerelateerde (en gecombineerde-) vraagstukken worden vaak aangemeld door hun werkgever: ‘We vinden dat er wat meer gespecialiseerde ondersteuning nodig is; we hebben een externe professional gevraagd om ons daarbij te helpen’. Kortom: coachees zijn er in alle soorten en maten; ze zijn divers, net als hun vraagstukken.

In alle gevallen wordt er met de coachees gewerkt vanuit vertrouwen in hun eigen kracht, waarbij openstaan voor leren, verandering, groei en nieuwe inzichten belangrijke randvoorwaarden zijn.

Hoe verschillend de individuele coachees, teams, organisaties, en hun vraagstukken ook mogen zijn, ze hebben eén heel belangrijk ding gemeen: ze durven te vragen om ondersteuning als het op eigen kracht even niet meer lukt. Dat is dapper en constructief, en het blijkt vaak de juiste beslissing om vraagstukken op te lossen, en daadwerkelijk te groeien.

Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Ñapa, 30 januari 2016; www.amigoe.com/pdf-napa

Hallo!

Welkom bij de nieuwste Ñapa-column over het boeiende vakgebied van de Coach.

Maar eerst zal ik me even netjes voorstellen: Mijn naam is Stefanie Smiet -zeg maar Niki- en ik ben 45 jaar geleden geboren in Nederland, als deel van een ‘mitar-mitar’ eeneiïge tweeling. Alweer bijna 10 jaar geleden ben ik naar het eiland van mijn vader verhuisd, naar Curaçao. Met veel plezier woon en werk ik sindsdien in het vissersdorpje Boca Sami.

Als kind werd ik vaak door mijn schoolvriendinnen benaderd. “Hey Niki, luister eens even: ik zit ergens mee”. Of: “Niki, wat moet ik in vredesnaam doen want ik hou het thuis niet meer uit”. Vele dilemma’s, vragen en problemen werden aan me voorgelegd; over school, vriendjes, de thuissituatie, familie, etc. Ik vond dat boeiend en leuk, en bovendien normaal. Mijn vriendinnen kwamen als vanzelf bij me wanneer ze een luisterend oor nodig hadden, een opbeurend advies, of gewoon wat goede raad.

Niet alleen vriendinnen trouwens. Ook volslagen vreemden spraken mij aan. In de bus, of in de trein. Zelfs op straat. Dat vond ik wel wennen, in het begin. Het was alsof er een bordje op mijn voorhoofd stond: “Heeft u een vraag of probleem? Niki lost het op!”

Het zou nog vele jaren duren voordat ik begreep, dat het helemaal niet ging om ‘het probleem oplossen’. Want daartoe zijn mensen doorgaans heel goed zelf in staat, daar ben ik inmiddels van overtuigd. Mits ze wat ondersteuning krijgen, in de vorm van een spiegel voorhouden, een duwtje (of dúw) in de rug, wat vertrouwen, en wat -gerichte-aandacht. En vragen. Heel veel constructieve, kernachtige, kritische vragen. Want wat is er nou écht aan de hand? En wat zijn zoal de opties? Welke past daarvan specifiek bij jou? En wat ga je doen met al die verworven kennis en inzichten, en hoe doe je dat dan….?

Opnieuw verstreken er vele jaren  voordat ik ontdekte, dat wat ik deed een heus beroep was. Een beroep, waarin mensen zoals ik individuele personen en organisaties -on en off the job- tot steun kunnen zijn met:

• levensvraagstukken (o.a. opvoeding, relaties, trauma’s, dilemma’s, vriendschappen)
• persoonlijke ontwikkeling: groei- en knelpunten (o.a. grenzen stellen, maken van keuzes, herkennen en erkennen van talenten en beperkingen, doorbreken gedragspatronen, zelfbeeld en zelfvertrouwen)
• organisatorische uitdagingen- en problemen  (o.a. individuele groei, teamwork, talentmanagement, leiderschap, timemanagement, effectieve communicatie-en samenwerking, ingrijpende veranderingen)

Er was dus een náam voor, een naam voor op dat bordje op mijn voorhoofd. Stel je voor, een beroep waarin ik mij, geoorloofd en wel, met mensen mocht ‘bemoeien’, waarin ik mijn aangeboren interesse in,- en liefde voor mensen en hun gedrag gewoon kwijt zou kunnen! En die naam van dat beroep draag ik inmiddels alweer 7,5 jaar met trots: Coach.

Die naam komt -u vermoedde het vast al- oorsponkelijk uit de sportwereld. In zijn boek ‘Succesvol coachen’ legt John Whitmore, éen van de grondleggers van het moderne coachen, uit dat de term overgenomen is van succesvolle sport-coaches die niet zelf op de voorgrond staan, maar hun pupillen toch tot grote hoogten weten te stuwen op het gebied van sportprestaties. Ze gebruiken daarbij een geheel eigen begeleidingstechniek- en benadering, die al jaren effectief is gebleken. En dat alles vanuit de basisgedachte, dat de sporter in kwestie middels die benadering in combinatie met zijn of haar eigen talenten en kwaliteiten, heel goed in staat is om zélf die topprestatie te leveren. Daar spreekt veel vertrouwen uit in de eigen pupillen. En precies diezelfde basisgedachte en grondhouding zit achter het werk van de huidige (levens-en organisatie) coach.

De komende tijd zal ik u, middels verhalen uit de coachingspraktijk,  maandelijks op de hoogte houden over het wel en wee van het werk van een Life & Organisatiecoach. Zodat dit relatief nieuwe, boeiende vakgebied een beetje meer bekendheid krijgt, en u gaat ervaren wat een coach zoal meemaakt en doet.

Aangenaam kennis te maken!

Niki Smiet is coach/organsiatie-adviseur bij 3C Constructive Coaching & Consulting

niki@3ccoachconsult.com

+5999 540 26 15