Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 17-10-20; www.amigoe.com

Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik met haar had afgesproken. Laat ik haar Ylonka noemen.

We zouden op een centrale locatie met elkaar kennismaken, in verband met een eventueel Lifecoachings-traject dat zij wilde gaan volgen.

Vantevoren had ik een aantal keurig geformuleerde emails van Ylonka ontvangen. De eerste zin van haar eerste email begon meteen met een welgemeend compliment over m’n website. ‘Wat een aardig en attent gebaar van haar’ dacht ik toen.

Vervolgens probeerden we een lunch-afspraak te maken, en het viel me enorm op dat zij opvallend flexibel, meedenkend, coӧperatief en dankbaar was. Ze heeft de eerstgekozen locatie nog netjes veranderd, in een -voor ons beiden- vertrouwde,- en zeer aangename plek. ‘Wat een bijzonder en sensitief mens’ ging het vlak voor onze afspraak nog door mijn hoofd. Nou vind ik die eerste kennismakingsgesprekken eigenlijk altijd leuk, maar ditkeer verhéugde ik me er echt op.

Ik kwam als eerste aan bij de gekozen locatie, en maakte een gezellig praatje met de eigenares. We waren net middenin een anekdote, toen ze de trap op kwam lopen. Toegegeven; ik schrok. Ze liep heel moeizaam, en zag er wat ziekelijk uit. Het kostte haar zichtbaar veel pijn en moeite om de trap op te komen, en om zich überhaupt voort te bewegen. Net toen ik wilde informeren of zij Ylonka was, reageerde de eigenares heel spontaan: “Hey Ylonka, wat fijn om je na al die tijd weer eens hier te zien!”. Spontaan gaven de dames elkaar een hartelijke brasa. Ylonka vertelde in het kort aan de eigenares waarom ze zo lang –jarenlang- niet meer geweest was. Ik begreep eruit dat er sprake van gezondheidsklachten was geweest. Toen keek Ylonka naar mij, en de eigenares naar Ylonka: “O wacht eens even, jullie hebben met elkáar afgesproken’ riep ze spontaan. “Ik geloof van wel, knikte ik lachend, en stelde me aan haar voor. Ylonka lachte ook. Het was een komisch moment.

We namen plaats aan een rustig tafeltje in de hoek. Ze vertelde me dat ze hier in het verleden heel vaak kwam, en dat ze mooie herinneringen aan deze plek had. We wisselden wat ervaringen uit, maar toen stelde ik de brandende vraag, namelijk wat de aanleiding voor de -eventuele- coaching voor haar was.

Ze keek even stil naar de tafel en toen naar mij, en deed haar verhaal. Geloof me, ik heb heel veel indrukwekkende verhalen gehoord in mijn jaren als Lifecoach, maar van dit specifieke verhaal kreeg ik kippenvel. Wij spraken twee uren lang over haar unieke situatie. Een situatie van zeer ernstige, levensbedreigende gezondheidsklachten die van de ene op de andere seconde, op zeer jonge leeftijd, waren ontstaan. Van een relatief onbekend en zeldzaam ziektebeeld. Van letterlijk helemaal niets meer kunnen, de doodsangsten die ze heeft uitgestaan. Van alle basale vaardigheden weer opnieuw moeten leren. Van de nooit aflatende steun van haar betrokken man. Van de blikken van mensen die haar niet kenden. Van de verwachtingen van mensen die haar -als perfectioniste die alles voor elkaar leek te krijgen- wel kenden. Van de enorme mentale struggles die ze met zichzelf gevoerd had, en nog voerde. En van de enorme lange nasleep van de ernstige fysieke klachten en beperkingen, ondanks dat er al veel verbeterd was.

De open, waardige, en eerlijke manier waarop zij over deze hele geschiedenis vertelde zal mij altijd bijblijven. Het vertrouwen dat ze me schonk; de prettige manier van luisteren en reageren als ik iets vroeg; de diepe manier van nadenken voor ze een genuanceerd antwoord gaf. Een uitzonderlijk slim én wijs mens, met veel zelfkennis, mensenkennis en vakkennis. Zo iemand die -ondanks de heftigheid van haar eigen verhaal- ondertussen ook nog informeerde, of mijn eten wel smaakte…

Na een zeer lang, intensief,- maar mooi gesprek, gaf ze aan dat ze zeer blij was mij benaderd te hebben. Ze gaf aan zich echt gehoord en gezien te voelen. Ik heb vertelde haar dat ze meer dan welkom was in mijn coachingspraktijk. Niet omdat ik de illusie had dat dan daarmee al haar problemen opgelost zouden zijn, maar wel omdat we een zeer grote klik hadden, en ik het gevoel had heel veel voor haar te kunnen betekenen in ondersteunende zin. Als klankbord, als ‘spiegel’, en als professionele luisteraar. We spraken op het laatst nog over aanvullende vormen van hulpverlening, en ze zei ter afsluiting: “In ieder geval ben ik hier heel enthousiast over, en dat is iets wat ik  al lange tijd niet meer ben geweest. Ik sta open voor deze en andere goede hulp, en heb er weer vertrouwen in dat ik mijn totaal veranderde leven -ondanks alles- weer op orde krijg”.

Toen kwam haar goedlachse man haar ophalen; hij gaf haar geduldig en liefdevol een arm en ondersteunde haar tijdens het lopen, want het gesprek had haar zichtbaar uitgeput.  We spraken af dat ze binnen een week zou laten horen of ze verder wilde  gaan met de coaching.  Daarna kreeg ik ter afronding van onze fijne ontmoeting een dikke knuffel van haar. Met een zeer warm gevoel in mijn hart, en een grote bewondering voor deze survivor en powervrouw, liep ik naar buiten. Nog in zalige onwetendheid, over wat komen ging…

****************************************************

De volgende dag meldt ze zich al aan voor de coaching. Ik reageer meteen en stuur haar een formulier toe. Ylonka reageert opgewekt; Ze zal het formulier zo snel mogelijk terug sturen. Wanneer ik na bijna een maand nog niets terug heb gehoord, stuur ik haar een mailtje. Of alles goed gaat, en of het niet gelukt is met het formulier.

En dan, plotseling, gaat de telefoon. Het is de man van Ylonka. Ik vind het apart dat hij zelf contact opneemt, en maak me een beetje zorgen over Ylonka’s gezondheid. Misschien had ze een terugval en kon ze niet typen? Misschien had ze zich bedacht, en toch gekozen voor een andere vorm van hulpverlening? Of misschien was ze onverwacht uitlandig en was er niets aan de hand.

Ylonka’s man is een nuchtere, grappige persoon, maar zijn stem klinkt nu ernstig. “Wat denk je dat de reden is voor het niet terugsturen van het formulier?’ vraagt hij.

Ik geef weer welke gedachten ik op dat moment had over een eventuele terugval, of afzegging . ‘Nee’ sprak hij beslist. Dat is zeer zeker niet de reden. Ze was juist zeer enthousiast over jullie gesprek, wilde dolgraag met coaching beginnen. Ze had er nog lang over nagepraat, hoe dankbaar ze was dat er nu iemand op haar pad was gekomen die haar leek te begrijpen, en waar ze vertrouwen in had.”

Ik ben stil, wat kon er toch zijn? Een diepe zucht klinkt aan de andere kant van de lijn, en dan volgt Het Nieuws: ‘Je hebt niets meer van haar gehoord, omdat ze er -zelf- een einde aan heeft gemaakt. Ylonka is dood’.

Even weet ik niets te zeggen. Het nieuws raakt mij, doet me slikken en naar adem happen. In al die jaren van m’n coachingspraktijk, heb ik -gelukkig- nooit eerder rechtstreeks te maken gehad met zelfdoding. Maar je weet als hulpverlener altijd dat het een keer kan gebeuren, en dan weet je nooit vantevoren wat het precies met je zal doen. Deze vrouw, deze prachtige, unieke, warme, superintelligente vrouw met wie ik zo’n enorme klik had, is er niet meer. Dood, door eigen hand….Hoe kon ik -na onze fijne mailwisseling en kennismaking- vermoeden, dat juist zij ‘The one that got away’ zou worden?

Ylonka’s man en ik praten een hele tijd verder, of eigenlijk praat hij, want ik heb te luisteren. Naar het indringende, emotionele verhaal van de man die altijd, onder de meest bizarre, zware omstandigheden, achter zijn -totaal veranderde- vrouw bleef staan. Die de humor bewaakte, die de nuchtere blik bewaarde, die het begrip ‘onvoorwaardelijke liefde’ nieuwe betekenis gaf. Dat weet ik omdat ik ze samen heb gezien, maar vooral ook, omdat Ylonka me dat zelf had verteld. Haar ogen twinkelden telkens als ze het over hem had. Ze sprak zeer liefdevol over haar man.

Haar man veroordeelde haar niet, maar kon haar daad ook niet begrijpen; Het ging toch juist zo goed de laatste tijd? Ze was veel vaker opgewekt, en had strijdlustig een afspraak bij de dokter gemaakt. Ze maakte weer afspraken met dierbaren…. Ik luister, en loop alle mogelijkheden met hem langs. Maar een eenduidig, alles-oplossend antwoord krijgt hij niet, en dat zal hij ook nooit meer krijgen. Ik vertel -desgevraagd- over onze bijzondere ontmoeting. Hoe ik die heb ervaren, hoe bijzonder ik haar vond, en dat ze zo open, zo dapper en zo wijs was. Maar ook, dat ze zo angstig was voor een terugval, dat ze soms aan zichzelf twijfelde, als vrouw, als werknemer, als mens…En dat ik me dat zó goed kon voorstellen. Ik formuleerde het voorzichtig, want ‘begrijpen’ is in deze een veel te groot,- haast onbescheiden woord.

Haar man is dankbaar dat hij deze informatie nu heeft gekregen, en vertelt erbij  dat Ylonka meerdere keren aan hem heeft beloofd dat ze zich -ongeacht de omstandigheden- niet ‘van het leven zou beroven’. Maar hoe anders liep het.

Haar man en ik hebben het gesprek op een goede wijze kunnen afronden, maar na afloop bleef ik nog lange tijd stil… In de weken die daarna volgden, dacht ik vaak aan haar terug. Wat vond ik het jammer dat we niet hebben kunnen samenwerken aan haar groei, aan het verwerken van een stuk leed, aan het toewerken naar een nieuw, ander perspectief. Ik wilde een tastbaar aandenken aan haar maken, iets moois over haar schrijven, maar weken werden maanden, en de maanden anderhalf jaar.

Maar nu, nu ik eindelijk de juiste woorden heb gevonden, en Ylonka haar eigen ode heeft gekregen, weet ik  ineens wat me te doen staat. Als coachees een traject bij me afsluiten geef ik vaak een persoonlijk kleinigheidje mee, als aandenken of aanmoediging. Dus schilder ik voor haar een Lovestone; een mooie, beschilderde steen met een hartenmandala erop. En de voorletter van haar naam erin. Als aandenken aan haar, en aan dit bijzondere stel. Voor alle achterblijvers en hulpverleners na suȉcide. En als aanmoediging voor mezelf, om dit werk te blijven doen voor allen die het luisterend oor, het goede gesprek, die constructieve ‘kick in the butt’, en die extra steun zó hard nodig hebben.

Ik hoop met heel m’n hart, dat Ylonka haar rust & vrede gevonden heeft. <3