Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 28-09-19; www.amigoe.com
Misschien denkt u, dat een Lifecoachingstraject meteen van start kan gaan. Bellen, afspreken, go!
Maar dat is zelden waar.
De start van een coachingstraject, zeker Lifecoaching, is altijd een kwestie van wederzijds vertrouwen.
Je kunt binnen de reguliere hulpverlening misschien niet altijd de hulpverlener kiezen die het beste bij jou past; bij particuliere persoonlijke-ontwikkelingsbegeleiding zoals coaching kan dat dus wél. En dat heeft alles te maken met het zogenaamde Kennismakingsgesprek.
Ik zal uitleggen hoe dat werkt -en werkte- in de praktijk:
Aanmeldingen voor coaching komen tegenwoordig binnen langs allerlei wegen. Vroeger werd er veel door mensen met hulpvragen aangevraagd of gebeld wanneer de behoefte aan ondersteuning of hulpverlening groot was. Zo’n (hulp-) vraag werd vaak neergelegd bij een huisarts, of – in geval van jeugdigen- via scholen of zorgteams.
Zij waren vaak degenen die hulpvragers vervolgens doorverwezen naar het para-medische circuit, bestaande uit bijv. maatschappelijk werkers, psychologen of psychiaters.
Van daaruit kwamen hulpvragers automatisch terecht in een systeem van wachtlijsten, intaketrajecten en bureaucratie. Vervolgens kregen ze iemand toegewezen met wie het al dan niet klikte. Iemand die op dat moment beschikbaar was. Vanaf dat moment was je bij die willekeurige persoon ‘patiënt’ of ‘client’. Hulpvragers bleven – omtrent hun hulpverlening-vaak bescheiden in de luwte, toch nog enigszins geplaagd soor schaamte. Je roept tenslotte niet zomaar dat je patiënt bent, en hulp nodig hebt van een professional. Eigenlijk, zo werd vaak gedacht, moet je dat toch zelf wel kunnen: jezelf helpen en je issues oplossen?
Tegenwoordig gaan hulpvragen vaak nog steeds dezelfde weg, met dat verschil dat er veel meer keuze is uit gespecialiseerde hulpverleners. Ook zijn hulpvragers wat mondiger en geven vaker voorkeuren aan. Het taboe op reguliere hulpverlening is inmiddels iets kleiner gelukkig, maar – ook hier op Curacao – zeker nog niet verdwenen.
In de wereld van Lifecoaching gaan die dingen meestal anders. Bij m’n eigen praktijk bijvoorbeeld, komen de aanvragen binnen via de website, telefoon, organisaties, What’s App en overige social media, email en door persoonlijk contact. Belangstellenden selecteren je soms via via, op basis van eerdere persoonlijke ervaringen van andere coachees, – en verhalen. Door social media krijgt de coach ‘een gezicht’. Er wordt vervolgens meestal persoonlijk door de coach gereageerd, zo snel mogelijk zonder al teveel bureaucratische perikelen, en er wordt vooraf een kennismakingsgesprek geplanned. Vaak gratis.
Dat laatste is heel belangrijk. Want met een coach in zee gaan die je niet vertrouwd, met wie het niet klikt, is zo zonde van je tijd en energie. Voor beide partijen, want zo’n traject is doorgaans geen lang leven beschoren.
Wanneer er kosteloos een eerste gesprek kan worden gevoerd, wordt de drempel lager, de relatie gelijkwaardiger en de keuzemogelijkheid groter. Dus op het moment dat je voor één bepaalde Lifecoach kiest, doe je dat vaak met volle overtuiging en vertrouwen. En daardoor is de kans van slagen, van een succesvolle samenwerking, meteen al zoveel groter.
Voor mijzelf als coach zijn die kennismakingsgesprekken héel waardevol en ook vaak erg leuk. Er komt een bonte verzameling van mensen voorbij die in zichzelf willen investeren. Jong, oud, vermogend en minder vermogend, multicultureel, en met allerlei variaties van achtergronden, beroepen en studies. Je ontmoet elkaar op neutrale, vaak gezellige locaties, en wanneer er een klik is, mag je deelgenoot worden van heel rijke, persoonlijke verhalen.
Soms zijn mensen bloedzenuwachtig, soms relaxed, opgelucht of afwachtend. Het is als coach dus zaak om altijd dicht bij jezelf te blijven, jezelf ook als mens te laten zien. En te handelen vanuit gelijkwaardigheid en oprechte interesse. Mensen voelen haarfijn aan of jij als coach integer bent, en eerlijk.
Ik ontmoette mensen die steeds angstig om zich heenkeken, bang om een bekende tegen te komen, maar ook mensen die heel chill een lunch voorstelden, of met wie je na 5 minuten al de slappe lach kreeg.
Niets is zo mooi, als wanneer de Vrager afstandelijk, afwachtend, wantrouwend of zenuwachtig het gesprek inging. Om dan bij het afscheid opgelucht te concluderen dat het allemaal heel erg meeviel, en dat hij of zij graag van zich zal laten horen in de toekomst.
Wanneer dan uiteindelijk het eerste gesprek plaatsvindt, vaak op een zelfgekozen locatie en tijdstip, dan is de Vrager geen patiënt of cliënt, maar een coachee. Een coachee die ontspannen en vol vertrouwen samen met jou gaat werken aan persoonlijke groei. En dat is niks om je voor te schamen, integendeel.
Maak gerust vrijblijvend, – en op laagdrempelige wijze kennis met een Lifecoach van uw keuze op het eiland: u beslist zélf wie het beste bij u past!
