Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 31-08-19; www.amigoe.com
We kennen het geluid van dichtslaande deuren. En het geluid van gillende kinderen.
Het geluid van voorbij razende autos
Van de televisie en de radio ‘op 10’
Van de fluitketel die fluit
En van onze telefoons die altijd piepen en rinkelen (want: we moeten immers altijd bereikbaar zijn…)
Maar kennen wij het geluid van een hagedis die door de struiken kruipt? Van onze eigen in-en uitademing? Van motregen die neerdaalt op de ruiten? Van een purrend katje? Of van een vogeltje dat opstijgt uit een boom?
Om die eerste groep geluiden te kunnen horen, heb je alleen een (goed-) werkend gehoor nodig. Om die laatste groep geluiden te kunnen waarnemen, moeten we eerst een ander geluid durven toelaten: het geluid van stilte.
Want alleen wie doodstil is, kan die subtiele, zachte geluidjes oppikken.
Is dat echt een kwestie van ‘durven’? Oordelen jullie zelf maar: wie van jullie durft gemakkelijk een langdurige stilte te laten vallen in een conversatie?
Wie van jullie last regelmatig telefoon-vrije dagen in? Wie heeft onlangs nog de televisie de deur uit gedaan? Wie gaat er alleen op vakantie?
Wie vertrekt er dagelijks alleen en in alle vroegte, de natuur in voor een ochtendwandeling?
Wie planned regelmatig stilte-dagen in?
Over de kracht van stilte (te vinden in o.a: de natuur, gebed, meditatie, retraites, en activiteiten als wandelen, zwemmen, ontspanningsoefeningen en zwijgen ipv reageren) is al heel veel geschreven. En naar de kracht en effecten van meditatie is in recente jaren veel wetenschappelijk onderzoek gedaan door o.a. S. Lazar, D. Goleman & R. Davidson. En daar is goede reden voor. Onder andere hieruit bleek namelijk dat meditatie niet perse een (door velen omschreven als-) ‘zweverige, new-age’ aangelegenheid is, maar een daadwerkelijke manier om tot een gelukkiger, meer evenwichtig leven te komen. Een leven waarin, bij voldoende beoefening, blijvende veranderingen in de hersenen gerealiseerd kunnen worden, die leiden tot een ander, effectiever reactie- en dus gedragspatroon.
Stilte leidt tot ontprikkeling; even geen prikkelende geluiden en invloeden van buitenaf meer. Meer ontprikkeling leidt tot meer ontspanning. En meer ontspanning leidt tot betere concentratie, tot minder stress en tot veel meer zelfinzicht. Een oude, wijze uitspraak is: ‘wie zichzelf kent, kent de wereld’, dus dat zou zomaar kunnen betekenen dat er -naar aanleiding van frequente meditatie door velen- meer onderlinge verdraagzaamheid en begrip ontstaat onder mensen….Niet verkeerd, toch?
Ook tijdens de coachings-sessies merk ik bij de coachees steeds vaker de behoefte aan me-time en rust. En bemerk de positieve effecten van stilte op velen van hen. Zo was daar een coachee, laten we haar Chichi noemen.
Chichi was een vrolijke meid, geliefd bij haar clȉenten en collega’s.Een energieke initiatiefneemster op haar vrijwilligerswerk. Altijd omringd door vriendinnen, zorgzaam voor haar zieke moeder, de steun en toeverlaat voor haar familie. Chichi werkte heel veel over, had haar avonden steevast volgeplanned met gezellige activiteiten zoals naar de movies, feestjes en happy hours on the beach. In gezelschap van kleine of grote groepen. Gewoon een leuke, charismatische, jonge vrouw die middenin het leven stond en alles aankon; Everybody’s favorite girl. Dat was ook mijn eerste indruk toen ik haar voor het eerst ontmoette. Totdat zij ineens voor mij in m’n kantoortje stond. Geheimzinnig deed ze de deur -heel zacht- dicht. Alsof ze een groot geheim met me wilde delen. Dat was ook zo: Chichi bleek al maandenlang helemaal down en uitgeput. Haar werk gaf haar helemaal geen voldoening meer, de druk van familie putte haar uit en het liefst…ach, het liefst zou ze alleen nog maar slapen. Chichi was toen al flink overspannen, maar het heeft nog maanden geduurd voor ze dit, met behulp van coaching, durfde te erkennen, en ze uiteindelijk na een korte ziektewet-periode drastisch de knoop doorhakte: ze stopte met werken. Toen kwam de ‘aap uit de mouw’: Chichi was erg gevoelig voor prikkels en bleek hoogsensitief te zijn. Alle prikkels, indrukken en onrust maakten dat ze chronisch overprikkeld was, veel teveel op anderen afstemde, en geen energie meer voor zichzelf overhield.
Na haar vrijwillige ontslag heeft ze even een betaalde baan met veel verantwoordelijkheden op zich genomen, er kwam een tweede kindje en ze bleef sociaal heel actief. Totdat haar moeder overleed,- haar man een baan vond in Nederland, en ze gingen emigreren. Door het wegvallen van de zorg voor haar geliefde moeder en de emigratie had Chichi geen werk meer, minder vriendinnen om zich heen, nauwelijks sociale activiteiten, en ineens alle tijd om na te denken.
Het was toen dat ze besloot naar haar innerlijke stem te luisteren. De stem die zei, dat ze de verantwoordelijkheidsgevoelens voor haar omgeving best wat minder mochten zijn; dat ze binnen haar huwelijk meer ruimte in mocht nemen, en dat ze snakte naar een ‘saai’, overzichtelijk leven….Dat ze eindelijk wat meer aan zichzelf en wat minder aan haar omgeving moest gaan denken. Chichi begon aan zichzelf te werken, en meldde zich, ditkeer via de Skype, weer bij me.
Ze klonk heel rustig. Het pleasen van anderen was grotendeels gestopt. Ze had de kracht van meditatie ontdekt, en was onlangs voor het eerst alleen op vakantie geweest. Dit was vroeger ondenkbaar geweest. Chichi mijdde haar telefoon en social media vaker en had een manier gevonden om zichzelf beter tegen alledaagse prikkels te beschermen.Ze was een geduldiger, aangenamer mens geworden voor haarzelf en haar omgeving.Toen ik haar vroeg wat de belangrijkste les was die ze geleerd had, antwoordde ze: Superwoman achterlaten en de stilte binnenhalen. Want met de stilte kwamen de antwoorden, en uiteindelijk de (innerlijke) rust waarnaar ze al jaren had verlangd. En zo werd everybody’s favorite girl dan eindelijk haar eigen beste vriendin.
