Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 06-10-18; www.amigoe.com
Wordt het niet eens tijd om over de aard van het beestje te gaan praten? Over anders-sexueel- geaard zijn op Curaçao welteverstaan. Want uiteraard is er ook op Curaçao een aanzienlijke groep die deel uitmaakt van de zgn. LGBT-gemeenschap (Lesbian, Gay, Bisexual,Transgender).
Tegenwoordig is het iets meer geaccepteerd om anders-geaard te zijn op ons eiland, maar in veel families, kerken en groepen is het nog altijd taboe.
Ik geef het je te doen: homosexueel zijn op een eiland met een uitgesproken macho-cultuur. Waar een vrouw geacht wordt lange nagels-en haren te hebben, make-up te dragen, korte rokken en hoge hakken. Kortom om er ‘vrouwelijk’ uit te zien. En waar de mannen geroemd worden om hun grote, glimmende auto’s, sieraden, aantallen kinderen én by-sides. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar het grote gros gaat uit van dat referentiekader, van die beeldvorming van wat ‘de man’ of ‘de vrouw’ moet zijn. En daar hoort natuurlijk ook specifiek, passend gedrag bij. Een vrouw is sierlijk, hard to get, sexy en graag bereid veel kinderen te baren. Een man is stoer, staat ver af van zijn gevoel, drinkt bier, houdt van de snék, vrouwen en voetbal.
In de coachingspraktijk kom ik meestal -niet altijd- de coachees uit de LGBT-gemeenschap tegen die op éen of andere manier tegen deze cultuur zijn opgelopen; soms betreft het henzelf; soms hun geliefden. Soms betreft het trauma’s van anders-zijn uit het verleden, soms uit het heden. Niet zelden hoor ik verhalen over knagende twijfels, angsten, eenzaamheid en leven in de ‘survival-mode’. Maar ook over eigen kracht, zelf-en partnerliefde en hervonden vertrouwen,- en respect.
Niet éen coachee gaat er op dezelfde manier mee om; de éen heeft zich aan de machocultuur ontworsteld, de ander heeft zich erin gevonden,- of geschikt, en weer een ander zoekt zijn of haar heil in een ander land.
Er was een coachee die uit paniek en angst maar ‘in de kast’ bleef zitten. Het was -in zijn geval- een kast in een kast, die hij zelf had gecreëerd. Want hij bleef niet alleen voor de buitenwereld onzichtbaar als ‘anders geaarde’; hij verstopte zijn geaardheid ook voor zichzelf. Te bang om zichzelf in de spiegel aan te kijken, te bang om te erkennen dat hij zich ‘anders’ voelde, te bang om naar zijn gevoelens te handelen. En tenslotte kwam daarbij nog de angst van ‘wat vinden andere mensen ervan?’. Het gevolg voor deze coachee was totale isolatie, eenzaamheid, depressie en handelingsonbekwaamheid. Dit laatste niet alleen op het gebied van sexualiteit en relaties, maar op alle gebieden in zijn leven. Het niet erkennen van,- en niet kunnen omgaan met zichzelf, maakten hem zo macheloos en introvert, dat hij op geen enkel vlak voor zichzelf durfde te kiezen. Hij liep helemaal vast in zijn baan, en in zijn leven.
Na een flink aantal sessies besloten we te stoppen. Niet omdat hij de moeite niet waard was; integendeel. Maar om de geleerde lessen in de praktijk te gaan brengen, en om specifieker hulp te gaan zoeken voor o.a. de depressie. Wat ik hem nog wel op het hart drukte was, dat hij prachtig was; getalenteerd, gevoelig en slim. En dat ik hem zo gunde dat hij zichzelf eens door mijn bril zou kunnen bekijken…Maar ook dat hij, en hij alleen, zichzelf kon bevrijden uit de kast die hem zo gevangen hield.
Het klinkt zo gemakkelijk, en voor enkelen is het dat ook. Voor de meesten echter niet. Want stel je even voor beste lezers: zouden jullie het aandurven om het risico te lopen je familie te verliezen, helemaal opnieuw te moeten beginnen? Om nog maar te zwijgen van de religieuze doctrine waarmee je in deze gemeenschap te maken krijgt.
In vele lokale kerken wordt nog altijd tegen homosexualiteit gepredikt; de bijbel wordt als legitimatie gebruikt, en er wordt naar hartelust voor ‘genezing’ gebeden…Het is gemakkelijk om deze predikers en hun volgers af te keuren, maar: zijn zij ook niet het produkt van hún opvoeding en vorming? En welke van hen,- of hun kinderen zijn zelf misschien verstopte LGBT-ers…?
Uiteindelijk geldt voor de groep getroubleerde coachees uit de LGBT-gemeenschap natuurlijk hetzelfde als voor alle andere coachees: durf je ware aard te laten zien, wees jezelf, en vertrouw op je eigen kracht. Je kunt zoveel meer aan dan je nu denkt, en soms kunnen de mensen in je omgeving er wel mee (leren) omgaan. Er zijn nu o.a. de Curacao Pride, de Rainbow Lounge, en Fundashon FOKO om er voor de LGBT gemeenschap te zijn,- en op te komen. En er zijn ook steeds meer internationale rolmodellen die uit de kast komen. Wat te denken van deze mooie uitspraak uit 2013 van de homoseksuele acteur Wentworth Miller, de hoofdrolspeler uit Prison Break: “Let me be to someone else, what no one was to me. Let me tell that kid, that is being targeted at home, in school or in the streets, that someone is watching, and listening and caring. That there is an ‘us’ and a ‘we’, and that that kid, that teenager or adult is loved, and they are not alone”.
Prachtige woorden van iemand die uiteindelijk zijn eigen, persoonlijke Prison Break heeft gerealiseerd, en de aard van het beestje niet langer verloochend.
