Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 14-04-18; www.amigoe.com
Het is alweer lichtjaren geleden dat ik me slap heb gelachen om de Monty Python film ‘Quest for the Holy Grail’. Een ridder zonder paard, met een knecht zonder verstand, die op zoek gaan naar de Heilige Graal. Het lijkt verdacht veel op een kansloze missie…
In het dagelijks leven is het dan ook niet erg raadzaam om actief op zoek te gaan naar jouw eigen graal. Misschien moet je die verdienen, of -als je heel veel geluk hebt- vinden,- danwel ontdekken?
In de coachingspraktijk is het ook zeldzaam, en daarom des te meer bijzonder, als je hét Holy Grail moment met éen van je coachees te pakken hebt.
Voor mij zijn alle coachees -niemand uitgezonderd- bijzonder. Want ze doent ’t toch maar: hun hele ziel en zaligheid bij jou uitstorten, je al hun vertrouwen geven in de hoop dat je ze net dat duwtje (of zeg soms maar gerust: dúw) in de goede richting kunt geven. Dat vergt moed, doorzettingsvermogen, en een heel sterke wil tot zelfontplooïing en groei. Bijzonder dus!
Maar hoe bijzonder iedereen ook voor me is, en hoe mooi en uniek al hun groeiprocessen ook zijn: ze kunnen natuurlijk niet allemaal voor die speciale Holy Grail-ervaring zorgen. En dat hoeft ook niet.
Onlangs stond ze ineens weer voor mijn neus. Ze stapte op me af met een meer dan stralende blik. Was het pure blijdschap? Trots misschien? Of was ze gewoon ‘happy to see me’?
Allemaal, zou weldra blijken. En méer. Al na 5 minuten was het me duidelijk, dat het háar beurt was om te praten. Dat ze de volledige ruimte moest krijgen voor haar verhaal. Zonder al teveel vragen van Niki-de-coach ertussendoor. We blikten terug van verleden naar heden.
Ze begon, en die speciale blik bleef gedurende het hele gesprek aanwezig. Over hoe ze de mensen op haar afdeling coachte, in plaats van alle antwoorden te geven. Over hoe ze haar studie aan het afronden was, na jarenlang treuzelen. Over hoe haar eigen huis bijna afgebouwd was. En over het leuke project op haar werk. Een project dat zo klein begonnen was, in het kader van ‘kennisoverdracht’. Maar dat inmiddels was uitgegroeid tot een organisatie-brede, veelomvattende ontwikkeling, die leidde naar goede samenwerking, meer onderling begrip, vergrote verdraagzaamheid en saamhorigheid en, o ja, ook nog naar daadwerkelijke kennisoverdracht.
En dat iedereen dat grotendeels in zijn/haar eigen tijd deed. Met een glimlach! En 100% inzet. En een aanwezigheidspercentage van 95%….
Ik voelde dat er kippenvel op mijn armen zat, en dat er zowaar een brok in mijn keel ontstond. Maar die slikte ik snel weg, om vragen te stellen, zoals: ‘Wiens initiatief was dit? Wie leidt dit? Wie faciliteert dit alles?’
Kalm, bescheiden, maar nog immer stralend gaf ze antwoord. Het was een afdelingsinitiatief; zij is de trekker en leidt alle bijeenkomsten. Doordat het zo’n succes is faciliteert de organisatie het gebeuren. Just like that.
Een tijd geleden zat die hele afdeling bij mij in een grootscheeps verandertraject. Zoveel potentieel; zoveel loyaliteit; zoveel inzet. Maar evenzoveel obstakels.
En nu dít! Deze bijzondere dame -destijds al een hoogvlieger- kreeg ook begeleiding, omdat ze, als zovelen, moeite had met grenzen aangeven, en met ‘nee’ zeggen.
Nu zit er iemand tegenover mij die baanbrekend werk doet. Die gegroeid is van een ‘ruwe diamant met potentie’ naar een:
Changemanager; Organisatiecoach; Mentor; Aanspreekpunt; Initiator; Inspirator; Trainer; Leider
Eentje, die bovendien geen enkele moeite meer heeft met grenzen stellen.
Die aangeeft aan zichzelf gewerkt te hebben, aan haar laatste restje onzekerheid, aan de groei naar ware volwassenheid. Die niet langer gefocused is op het clichématige ‘waar wil je zijn over 5 jaar’, maar op haar eigen groei en ontwikkeling. Die aangeeft nu ‘gewoon klaar te zijn’ voor alles wat er op haar pad komt.
Kijk. Dat noem ik nou Wijsheid. Een ultieme vorm van groei. Een luttele vier coachingssessies aangrijpen om er niet alleen je doelen mee te behalen, maar om finaal boven jezelf uit te stijgen, en om jezelf als mens compleet opnieuw uit te vinden.
Het bijzondere voor een coach hieraan is, dat de combinatie van coaching, total commitment en wijsheid soms nog meer bewerkstelligd dan je ooit vantevoren had gehoopt. Dat iemand niet alleen een mooie verandering doormaakt, maar dat er een totale transformatie plaatsvindt. Die niet alleen ten goede komt aan de coachee, maar ook aan diens omgeving. En dat jij daar dan als coach, op afstand, de trotse getuige van mag zijn.
Aan het einde van ons gesprek, als die brok in mijn keel bijna niet meer weg te slikken is waardoor ik ‘em maar laat zitten, geven we elkaar een brasa. Ze bedankt mij voor mijn inzet en mijn aandeel; ik bedank háar.
Want voor het vinden van The Holy Grail, mag een mens best heel erg dankbaar zijn…en een coach is tenslotte ook maar gewoon een mens. Maar wel een mens met het mooiste beroep ter wereld!
