Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 09-12-17; www.amigoe.com
Velen houden van sprookjes waarin het Goede het Kwade overwint. Anderen smullen van Rom-coms waarbij ‘ze’ elkaar op het laatst in de armen sluiten. En massa’s mensen houden van programma’s met een ‘suprise!’ -element, waarbij alles ineens weer goed komt.
Kortom: iedereen houdt van Happy Endings!
Vooral in de Decembermaand stromen de holiday-en kerstfilms binnen, stuk voor stuk met een Happy End. Gelukkig vallen er ook veel Happy End-verhalen te vertellen vanuit de coachingspraktijk.
Zoals de coachee die zich na jaren van heel veel bedenkingen, wederszijds overspel en moedeloosheid weer -duurzaam- verzoende met haar echtgenoot.
Of zoals de dochter uit het vorige verhaal, die zich na lange tijd weer verzoende met haar biologische vader, die haar ooit in de steek liet. En die de macht over haar leven terugnam.
En wat te denken van de coachee die zich altijd enigskind had gewaand, maar die onlangs met zijn halfbroer en halfzus in contact is gekomen én gebleven…
Maar de ‘eind goed, al goed’ die mij het meest bij is gebleven, is die van een dame op leeftijd, die al 20 jr bij hetzelfde bedrijf werkte. Ze was zó gedemotiveerd geraakt door het werken op een afdeling voor klantenservice, dat ze meer en meer gezondheidsklachten kreeg. Tot op het punt dat ze om de week éen of twee dagen ziek was, met een skyhigh ziekteverzuim tot gevolg. Alsmede overbelaste en zwaar gefrustreerde naaste collega’s, en een HR afdeling en Front Office-manager die zich geen raad meer met haar wisten.
Toch werd ze niet ontslagen. En na korte tijd met haar te werken, begreep ik waarom.
Deze dame was tevens een warme, kritische, eigenzinnige, en humoristische vrouw die door haar weigering om zich te conformeren aan roddel, kuddegedag en kompinchi (vriendjespolitiek) vaak alleen stond.
Ze had al heel veel taken vervuld binnen het -relatief jonge- bedrijf; voorheen altijd naar tevredenheid. In de kern was ze juist heel goed met klanten en collega’s, maar door haar groeiende frustratie over de inefficiënte afdelingsorganisatie, de toenemende werkdruk en daarnaast een toenemend aantal veeleisende klanten, kon ze de lol van het werk niet meer inzien. Ze gaf de moed op, kreeg steeds meer gezondheids- en psychische klachten, maar hakte geen knopen door. Ze zweeg waar ze eerder haar stem liet horen. Zo legde ze -onbewust- de verantwoordelijkheid voor haar misère en toekomst bij het bedrijf.
Naar gaandeweg bleek, kwam dat ook door een fikse depressie in combinatie met overspannenheid en een grote drang naar zekerheid. Deze zaken leken haar welhaast handelingsonbekwaam te maken. Welhaast, want er bleek diep vanbinnen nog net genoeg spirit en vechtlust over te zijn, voor een grote verandering.
Gelukkig liet deze dame al aan het begin van het coachingstraject zien dat ze open stond voor zelfreflectie en groei. Ze zag in dat ze zelf in actie moest komen, en bereid moest zijn om enkele zekerheden op te geven, wilde ze langdurige arbeidsongeschiktheid en ontslag voorkomen.
Tijdens de sessies werd er gelachen en gehuild, met collega’s gesproken, gewerkt aan motivatie, en getracht de bestaande situatie te verbeteren. Dat hielp. Eventjes. Want na een vakantieperiode verviel de dame weer terug in hetzelfde gedrag, ook omdat cruciale personen in haar afdelingsomgeving niet meeveranderden. Ze kwam weer alleen te staan, de manager kwam z’n beloften niet na, en ik zag hoe haar motivatie weer begon af te nemen. De afdeling werd een zogenaamde ‘toxic environment’ voor de dame, en op dat moment leek een Happy End alles behalve waarschijnlijk.
Echter, het bedrijf was zeer positief verrast door haar getoonde inzet en doorzettingsvermogen, en de dame, de HR afdeling en ik gingen in gesprek. Het bedrijf bood haar vervolgens aanvullende hulp aan, en….overplaatsing! Geen afscheid van de organisatie, maar een andere afdeling om een projecttaak te gaan vervullen. Dat was mijns insziens een groots gebaar, maar tevens een risico.
De dame was erg dankbaar voor deze kans, en voor de grote inzet van de organisatie die zij voor haar gevoel zo vaak in de steek had gelaten. Ze worstelde nog wel even met het tijdelijke karakter van de nieuwe uitdaging. Maar na een confronterend coachingsgesprek, en een goede onderhandeling over de projectduur, besloot de dame -enigszins angstig maar ook hoopvol- om de nieuwe uitdaging op de nieuwe afdeling aan te gaan. Wat gebeurde was vergelijkbaar met een klein wondertje, zoals je dat normaal gesproken alleen in films ziet: de nieuwe afdeling was dolblij met haar, ondanks de vooroordelen die er over haar heersten. Ze greep haar kans met beide handen aan, en werkte keihard. Ik kreeg, in de sessies die daarop volgden, een andere vrouw tegenover me. Een gelukkige vrouw die straalde, kleurrijke kleding droeg, en weer met warmte, humor en trots over de organisatie sprak.
Jaren verstreken, en ik ontving plots een appje van m’n voormalige coachee. Kippenvel had ik tijdens het lezen ervan. De projectbaan was omgezet in een vast contract, ze had nauwelijks nog gezondheidsklachten en haar leven was weer op orde. Ze bedankte mij uitvoerig voor m’n inzet. Ik bedankte haar; she just made my day…
Ik wens iedereen een Happy End van 2017 toe, zodat 2018 weer opgeruimd, fris en hoopvol kan beginnen!
