Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 14-10-17; www.amigoe.com
Soms hoor je van die hippe termen voorbijkomen, waarvan je denkt: het zal wel. Zo’n term was ’empowerment’ jaren geleden voor mij. Want: wat houdt dat nou helemaal in, iemand empoweren ? Toch zou ik als coach de kracht van empowerment weldra ervaren, en sindsdien gebruik ik het actief tijdens vele coachings.
Hij was een hartelijke, warme man. Zeer geliefd en gekend, en helemaal vergroeid met zijn organisatie. Hij had altijd leidinggevende functies vervuld. Door zijn sympathieke aard en sterke uitstraling werd hij voor een heleboel neventaken gevraagd; weigeren kwam in zijn boekje niet voor. Ook buiten werktijd was hij bij iedere activiteit aanwezig. Altijd lachend, altijd voorkomend en service-verlenend voor zijn omgeving. Deze man leefde voor zijn werk. Toch liep juist deze man op enig moment helemaal vast.
Ik werd er als organisatieadviseur en coach bij geroepen, om hem en zijn afdeling te gaan ondersteunen. Toen ik een quick scan van de afdelingssituatie maakte, sprak ik apart met elk van de leden van zijn kleine team. Ze hadden veel lof voor hem als persoon, maar hij werd als manager té meegaand,- conflictvermijdend,- en zachtaardig bevonden. Met als gevolg dat er geen lastige besluiten werden genomen, en teveel vrijheden werden verschaft. Waardoor de afdeling niet goed liep, en enkele teamleden overbelast raakten. Er was inmiddels ook een tweedeling ontstaan, hetgeen funest is; zeker voor kleinschalige teams.
De manager was wonderbaarlijk eerlijk. Hij erkende zijn grote aandeel in het geheel, en gaf toe dat het zo niet meer ging. Leidinggeven betekent tenslotte toch sturing en richting geven, besluiten durven nemen en -wanneer nodig- mensen aanspreken. Op enig moment leek hij zelfs te willen vertrekken, vanwege de ontstane situatie in zijn team. Hij had het gevoel gefaald te hebben richting zijn medewerkers en organisatie, en was zijn werkplezier verloren.
Zachtaardigheid en empathie in managers is iets wat ik doorgaans toejuich op Curaçao. Het eiland is van oudsher hiërarchisch, en kent veelal een directieve managementstijl. Die, in deze day and age, steeds minder goed werkt. Maar deze manager wist zijn karaktertrekken niet op de juiste manier in te zetten, waardoor er al snel over hem heen gelopen werd door z’n medewerkers.
We startten het coachingstraject. Vooraf had hij herhaaldelijk zijn twijfels uitgesproken, en aangegeven dat hij het zeer moeilijk vond om te veranderen. Vooral het aangaan van confrontaties en het teleur moeten stellen van medewerkers baarde hem zorgen. Maar zijn motivatie en zelfinzicht waren bijzonder groot. En laten dat nou net de beste bouwstenen zijn voor empowerment-coaching…..
Al tijdens de eerste sessie viel ik van de ene verbazing in de andere: hij bleek -een tijdje na de uitslag van de quick scan- als een blad aan de boom veranderd te zijn, en paste de nieuwe inzichten inmiddels al grif toe. Hij leerde in rap tempo ‘nee-zeggen’, grenzen aangeven en medewerkers aanspreken op hun gedrag en verantwoordelijkheden. We bespraken meteen al team-casuïstiek in relatie tot zijn rol, karakter en houding. Hij kon uitstekend een analyse maken, en stelde al snel scherpe, toetsbare werkdoelen met me op. Voor zijn team en voor zichzelf Zo ging dat sessies-lang door; bewonderenswaardig en prachtig om te zien. En ik? Ik legde me toe op empowerment. Want als mensen intrinsiek reeds gemotiveerd zijn, en over voldoende zelfinzicht beschikken, is alles wat je als coach hoeft te doen: luisteren, ondersteunen, bevestigen, sparren, brainstormen en de daadkracht en enthousiasme in stand houden. Dát is dus empoweren! Uiteraard kun je ook minder gemotiveerde mensen middels coaching empoweren, maar dan gaat er vaak eerst een ander proces aan vooraf.
De manager maakte heel wat mee in de tijd dat ik hem mocht begeleiden in zijn groeiproces. Er waren setbacks, tegenvallers en persoonlijke uitdagingen. Maar nooit verloor hij zijn kracht, én….zijn empathische, warme karakter. Want toen hij eenmaal voldoende empowered -en dus zelfverzekerd- was, durfde hij als vanzelfsprekend besluiten te nemen, en wat vaker conflicten aan te gaan. Maar zijn flair, draagvlak en sympathieke aard maakten, dat mensen dit relatief snel van hem accepteerden. Deze combi van daadkracht, zelfinzicht en warme vriendelijkheid bleek wonderen te doen voor zijn afdeling, en hemzelf.
Want nooit zal ik de dag vergeten dat ik éen van de laatste sessies met hem had, toen hij plots werd weggeroepen. Zenuwachtig bleef ik achter in de ruimte; wat zou er aan de hand zijn? Na 15 minuten keerde hij terug, met een blos op de wangen. Hem was zonet een forse promotie aangeboden; hij werd de tweede man binnen de organisatie!
We lachten en we proostten, en vierden zijn succes terplekke. Het zou het begin worden van een glansrijke, nieuwe carriere. Toen ik weer naar huisreed, realiseerde ik me dat we ons allebei winnaars voelden. Hij vanwege de pay-off van zijn jarenlange inzet en enorme groei. Ik, vanwege het ontdekken van de ware kracht van empowerment…
