Een nieuwe blog met een misleidende titel.
Het roept immers beelden op van tropische vergezichten, wuivende palmen, zon, zee, ligbedden en ontspanning.
En dat klopt; het was er allemaal! Behalve dat laatste….
Twee weken geleden besloot ik, dat ik wel weer eens een zalige stranddag had verdiend. Na een werk-weekend vol bonnetjes/administratie/belastingdienst- ellende, vond ik dat ik daar wel een beetje recht op had.
Onderweg ging het al mis. Ik parkeerde de auto langs de weg op een schaduwplekje. En bracht mijn make-up aan. Wat ik vooraf -gezien de zwemplannen- niet van plan was. Dat vergat ik echter, en dus ik ging enthousiast in de weer met eyeliner, lipstick en ook mascara…die niet waterproof was. Dom!
Eenmaal aangekomen moest ik entree betalen; dat is heel normaal op een betaald strand. Alleen ontdekte ik na 1 blik op mijn portemonnee, dat die nogal..euh..leeg was. Toen dit akkefietje eenmaal omslachtig opgelost was, vond ik dat ik ondanks lactose intolerante neigingen, best een Cafe Latte mocht. Maar de gloednieuwe barjongen -met de prachtigste kleur blauwe ogen ooit- wist niet hoe dit gemaakt moest worden…
Toen ook dit weer opgelost was, besloot ik om maar even naar het toilet te gaan. Moet tenslotte ook gebeuren. Er hing groot een nieuw bordje op de deur: ‘No paper towels in the toilet please!’. En toen ik een blik in de toiletpot wierp, moest ik constateren dat de voorgaande bezoeker goed kon lezen: Er lag geen toiletpaper in, maar wel een oude, vieze sigarettenpeuk…
Nog tijdens hetzelfde toiletbezoek en vóór het zwemmen, kwam ik er met een schok achter, dat mijn maandelijkse ongemak der menstruatie zich -net die dag- had aangediend. Ik hoopte nog op een wonder, dat de Rode Zee niet echt door zou zetten, maar iedere vrouw weet, dat dat meestal tevergeefse hoop is.
Hoeveel pech kan een mens hebben?
Heel veel, zo bleek al snel toen ik mijn strandtas opensloeg… Ik wilde mezelf net lekker op een ligbedje installeren, toen ik zag dat ik geen handdoek bij me had! Vergeten en thuis laten liggen. Heel slim, maar niet heus…
Een nabij gelegen massagesalon bood uitkomst, en even later lag ik dan eindelijk op mijn fluoroze leen-handdoek in de zon. Een zalige zwemtocht ruïneerde mijn nieuwe kapsel, maar dat had ik er graag voor over.
Toen ik even later in de spiegel keek, zag ik dat de non-waterproof mascara aardig voor me was geweest. Gelukkig! Totdat ik even later, weer terug op mijn ligbedje, een traanoog kreeg. Dat krijg ik ongeveer eens per jaar, en die dag was dus net -je raadt het al- vandaag. Als een vrouwelijke Alice Cooper bracht ik de rest van de uren door op het strand, de ruimschoots uitgelekte mascara wegdeppend met mijn zakdoek (om de leen-handdoek te sparen…)
Even later besloot ik maar te gaan pinnen; geen contant geld op een strand is reuze onhandig. Daar aangekomen zei de security-guard: De machine is leeg hoor, u moet geduld hebben….
Natuurlijk beste man, geduld te over na ruim 11,5 jr wonen op Curaçao!
Na een poos kon ik dan toch pinnen. Terug bij mijn bedje kreeg ik trek, en bestelde een soep. De serveerster wist bij God niet welke soep er op de kaart stond, en ging het ‘even navragen’. Ze vergat daarna van mijn bestaan, en keerde nooit meer terug.
Hongerig bleef ik liggen, en ineens was het gedaan met de rust: Een leeggelopen cruiseschip bevolkte plots het hele strand!
Welja, gezellig, al die luid kakelende mensen, gillende kinderen, en groepen toeristen.
Net toen ik bedacht dat het lot mij wel heel ongunstig gezind was vandaag, lachte het geluk mij weer toe. Een aardige toeriste (uit Twente, zoiets schept meteen een band) bood mij haar ticket aan. Het was een ticket voor een gratis 10 minuten-massage, bij de masseuse van de fluoroze handdoek! De actie duurde tot 11.00. Hoe lief, ik greep de kans met beide handen aan.
Daar aangekomen keek de dame op de klok. 10.54. Ze zei nors: Te laat, de tijd is om. Ik zei dat ik het wel begreep, en bedankte haar weer voor de handdoek. Dat deed haar kennelijk besluiten om me toch te masseren. En ze ging door tot 11.10! Tegen het einde bleef ze een bepaald -pijnlijk- plekje in de nek masseren. Ik vroeg haar wat dat specifieke pijnpunt kon betekenen. Ze antwoordde: ‘O, dat is heel simpel mevrouw, dat is dé plek voor stress!’
Goh, écht….?!
Voor alle zekerheid besloot ik om het zekere voor het onzekere te nemen, en snel daarna naar huis te gaan. Waar alles weer lekker normaal & hectisch was… 😉
X Tropische groeten,
Niki
