Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 10-06-17; www.amigoe.com
Een Lifecoach krijgt te maken met allerlei soorten levensvraagstukken van volwassenen. Vanwege mijn affiniteit met kinderen -een gevolg van mijn achtergrond als kinderpsychotherapeut en jeugdhulpverlener- krijg ik steeds vaker vragen over het thema ‘kinderen en opvoeding’. Soms ontstaan die vragen terloops, maar ze worden ook gericht gesteld. Er zijn namelijk nogal wat zorgen rondom kinderen, en vragen omtrent hóe ze op de juiste manier groot te brengen. En dat varieert van alledaagse dingen, tot grote zorgen.
In deze -en komende- column zal ik dit onderwerp nader belichten. In dit deel een greep uit de gesprekken, vragen en thema’s die zoal voorbijkomen in de coachingspraktijk:
- Mijn dochter van 8 is een hele leuke meid. Maar haar gedrag baart me veel zorgen. In de klas is ze erg snel afgeleid en erg bezig met wat de anderen allemaal doen. Als een kind naast haar verdrietig is, is zij het binnen de kortste keren ook. Na schooltijd is ze erg opstandig. Ik mag haar geen enkele vraag stellen, zoals ‘Hoe ging het vandaag op school?’. Ze is erg gevoelig, soms té. Ze trekt zich het leed van iedereen aan, maar is tegelijkertijd ook erg snel beledigd en overprikkeld. Op dat soort momenten schreeuwt,- slaat,- en huilt ze vaak. Maar op andere momenten, als alles om haar heen rustig is, is ze de liefste en meest behulpzame dochter die je je kunt voorstellen. Wat moet ik met haar aan? En hoe zorg ik, dat ik me als moeder niet teveel zorgen maak?
- Onze tweeling van 3 is een prachtige zegen van boven; ik dacht destijds dat ik op mijn leeftijd geen kinderen meer kon krijgen. Maar ik merk dat het me erg veel moeite kost om de balans te vinden tussen werken en thuis alle dingen draaiende houden. Van een rustig, georganiseerd leven, hebben we nu ineens dubbel zoveel werk. Alles moet geplanned worden. En de tweeling vraagt erg veel aandacht. Het is enerszijds genieten van de vrolijkheid en levendigheid in huis, maar anderszijds: hoe komen we ooit nog aan onszelf toe?
- Ik ben doodmoe. Van alle jaren van strijd bij ons thuis Want onze zoon van 12 luistert zó slecht. Wat ik ook vraag; hij doet het niet. Anderen spreken me aan op zijn gedrag, en zien mij als een slechte moeder die haar kind niet aankan. Vriendjes blijven steeds vaker weg. Soms sla ik hem, uit pure machteloosheid. Maar ‘savonds in bed hebben we allebei spijt: ik over mijn manier van handelen, hij over zijn gedrag. Hij lijdt er zelf enorm onder, en is bang dat iedereen hem zal laten vallen. Hoewel ik vaak kwaad op hem ben, heb ik het ook heel erg met hem te doen. Dus ben ik er een poos geleden professionele hulp bij gaan zoeken. We zijn naar een gedragsdeskundige geweest, en die zei ‘u moet denken in de richting van een gedragsstoornis’. De huisarts zei, dat hij veel last heeft van de pubertijd. En ondertussen roept mijn moeder dat er niets met hem aan de hand is, ‘hij is gewoon een beetje vervelend, een mala mucha.’ Wat moet ik nu doen, wie moet ik geloven, en: hoe moet ik met hem verder?
- Mijn vrouw en ik zijn een halfjaar geleden uit elkaar gegaan, na een heel vervelende laatste fase van ons huwelijk. Sindsdien gaat het helemaal verkeerd met onze jongste dochter van 6. Ze plast weer in haar bed, wordt boos om niets en ruziet met haar broertje. Ondertussen weigert ze soms om me te bezoeken. Dat laatste doet me veel pijn, want we hadden altijd zo’n sterke band. Haar broertje komt wel, met veel plezier. Als ze eenmaal weer bij me is, is ze erg knuffelig en zegt, dat ze blij is om bij me te zijn. Het lijkt wel of ze haar moeder niet af wil vallen, maar mij -uiteindelijk- ook niet. Ondertussen lijdt iedereen in het gezin hier onder, net als haar rapportcijfers: die gaan hard achteruit. Denk je dat dit allemaal van de scheiding komt? En hoe kan ik mijn dochter hier zo goed mogelijk doorheen helpen?
- Onze jongens zijn 13 en 11, en een heerlijk stel, al zeg ik het zelf. Het zijn echte boys: stoer, ruw, druk, en vrolijk. Ik vind dat gewoon gezond gedrag hoor. Maar onze oudste is het afgelopen jaar -volgens zijn leerkracht- wel erg druk; hij kan nog geen seconde stilzitten in de klas. Tja…inderdaad: hij slaapt slecht, verliest al zijn spullen en hij komt overal te laat. En op voetbal hebben ze laatst al gevraagd of hij misschien ADHD heeft. Maar dan denk ik: wat een flauwekul. Het is gewoon een puberende jongen, vol leven! No way dat ik hem laat testen of aan de medicatie ga zetten: waarom nemen ze hem niet zoals hij is. Maar nu begint mijn man ookal: ‘Weet je eigenlijk wel, dat jij zélf ook zo druk en ongeconcentreerd bent?’ Pfff… wat moet ik daar nou weer op zeggen? Maar eerlijk gezegd heeft hij me wel aan het denken gezet. Nu weet ik het allemaal ook even niet meer. Misschien ben ik wel ‘in denial’. Weet u misschien wat ik nu het beste kan doen? Want ik wil natuurlijk wel het beste voor m’n gezin, en…voor mezelf.
Alle bovenstaande vragen en aandachtspunten zijn naar voren gebracht door liefdevolle, zorgzame, verantwoordelijke ouders en opvoeders. Anders hadden ze hun zorgen en vragen immers niet met me gedeeld. Ze willen natuurlijk graag antwoorden en -uiteindelijk- oplossingen vinden. Ze willen soms een schouder om op te huilen, of een sparring-partner om mee te lachen en te relativeren. Maar boven alles, willen ze een Luisterend Oor. Een ‘oor’ dat niet oordeelt, niet te snel of teveel adviseert, die niets doorvertelt maar éen, die gewoon actief luistert, steun biedt en met hen meedenkt. Want dat opvoeden, dat is nog niet zo gemakkelijk. In volgende column meer over de Kunst die Opvoeden heet, en hoe je opvoeders hierbij kunt ondersteunen middels coaching.
