Polarisatie

Met stijgende verbazing zie ik al tijdenlang op diverse (social) media allerlei nieuwe ‘deskundigen’ verschijnen, waaronder:

• GAZA-strook deskundigen
• Schriftgeleerden & Religiewetenschappers
• Terrorisme-experts
• Antropologen in de dop
• Sinterklaasfeest-historici
• Vluchtelingen-kenners
• Rassenvraagstuk-deskundigen
• Islam-kenners

Etc, etc.

Zijn deze mensen daarvoor opgeleid, of anderszins onderlegd? Neen. Maar ook onder mijn Facebook-friends zie ik steeds meer van dit type zelfbenoemde ‘deskundigen’ voorbijkomen.

Jaren geleden hadden de nederlandse, humoristische tv-makers Koot & Bie al sketches over zgn. ‘Oost-Europa deskundige dhr. drs. dr. prof. Clavan’. Werkte die amateur-deskundige toen nog vooral op m’n lachspieren; dat doen zijn hedendaagse soortgenoten bij mij niet.

Hoe komt het toch, dat al deze so called ‘experts’ plotseling Een Mening hebben over complexe zaken als de Islam, de GAZA-kwestie, en achtergronden van zaken als politiek getinte vliegrampen, de Joden,-Israel & Palestina, genocide, slavernij-geschiedenis, asielzoekers, ‘allochtonen’-vraagstukken, etc.? Vermoedelijk omdat zij ten prooi zijn gevallen aan polarisatie. Of beter gezegd: aan personen die zich schuldig maken aan het (effectief!) inzetten van polemiek, aan haatzaaien en aan ’zeggen wat eigenlijk iedereen denkt’. Stemmingmakerij & populisme dus. Daarbij hoort ook: valse berichtgeving, verkeerd geciteerde quotes, uit de context gehaalde beweringen, schreeuwerige maar nietszeggende krantekoppen, gemanipuleerde filmpjes, etc. Alles om de angst te voeden; alles voor de kijkcijfers; alles voor meer lezers; alles voor meer kiezers.

Polarisatie -of: het (doelbewust) creëeren van tegenstellingen- is op de langere termijn niet bepaald zonder gevaar. Daar kunnen ze in zowat alle landen ter wereld, inclusief mijn eigen woonplaats Curaçao, over meepraten. Op de korte termijn echter, kun je er behoorijk mee scoren. Donald Trump heeft er onlangs de presidentsverkiezingen mee gewonnen.

Want het levert je eerst heel veel stemmen, publiciteit, aandacht en macht op. Daarna volgt vooral heel veel ellende. Van frustratie naar onbegrip, van onbegrip naar onverdraagzaamheid, en van onverdraagzaamheid naar haat en van haat naar…. Enfin, ellende dus, die nog jaren en jaren z’n weerslag heeft op het Woeden der gehele Wereld…

Je hoort mij niet zeggen dat de aanslagen in bijv. Parijs, New York, Boston, etc. niet verwerpelijk waren. En dat de verkrachtingen in o.a. Keulen niet minder dan weerzinwekkend zijn. Ik heb bepaald niets op met de Sharia-wetten en fanatieke religieuze instituties, dogma’s en groeperingen, en ik krijg ook koude rillingen van de werkwijze van de Islamitische Staat. En er zullen heus verre vluchtelingen zijn die misbruik maken van de situatie. Maar is de westerse wereld echt zoveel beter, met die zwaar dubieuze wapenhandel, koloniale geschiedenis, het slavernijverleden, Guantanamo Bay-oorden, de holocaust, rücksichtloze verrijking over andermans ruggen, ‘ieder voor zich’ mentaliteit en de andere kant opkijken, en niet te vergeten die eeuwige dubbele (lees: olie-) agenda?

Allerlei groeperingen staan op scherp, het liefst lijnrecht tegenover elkaar. Alles wordt in de strijd gegooid, ze schreeuwen om het hardst, luisteren dus niet en dissen nog wat- al dan niet op waarheid beruste- ‘feiten’ op. Op die manier wordt niemand echt gehoord; niemand begrijpt iemand. Maar dat geeft niet, ‘elkaar begrijpen’, ’empathie’ en ‘verdraagzaamheid’ is immers zó 1982. En ‘lief zijn voor elkaar’ is helemaal uit den boze, dat was in die softe sixties. Nee man, het is 2017, dit zijn de moderne tijden! Als je niet voor ons bent, ben je tegen ons. Iemand roeptoetert iets op social media, en iedereen loopt er kritiekloos achteraan. En dat lost niets op. Mensen die iets anders vinden, de -voorheen zwijgende- minderheid, worden afgeserveerd als aanstellers; het onbekende wordt gemeden en bevreesd en men valt terug op het oude, vertrouwde, bekende. Op tradities, zoals het altijd al geweest is, zoals het hóort.

Eén ding is zeker: ook ik heb niet het antwoord op het realiseren van Wereldvrede. Of zelfs maar het oplossen van de complexe problematiek op Curaςao. Maar in plaats van polariseren zouden we toch in ieder geval kunnen proberen om onszelf te verdiepen in,- en verbinden met elkaar. Niet alleen maar kijken naar waarin we tegengesteld zijn aan elkaar, wat er allemaal mis/vreemd/ ‘achterlijk’ is aan de  ander, of hoe de ander ‘zich maar moet aanpassen’, maar naar waarin we elkaar juist kunnen vinden. Naar een gezamelijk belang. Naar achtergronden van gedrag. Naar oorzaken van ontstane situaties. Naar andere visies en overtuigingen. Naar ménsen. Dan pas wordt polariseren een woord dat op de lange duur misschien uitsterft, of dat staat voor het nuttigen van een ijskoud Polar-biertje op tropisch Curaçao en omstreken….

Zullen we het ooit nog meemaken? Misschien niet in dit leven, of de jaren daarna. Maar we zijn het aan de generaties na ons verplicht om in ieder geval nú te proberen om nader tot elkaar te komen, en de wereld niet te laten verzieken en ontploffen door (dreigend) oorlogsgeweld, haat en die vervloekte, alomtegenwoordige, eeuwige… angst.

Wat de vraag ook is; polarisatie is het antwoord niet. Nooit.

X Niki