Het zal zo’n 20 jaar geleden zijn.
Ik slenterde in de namiddag door de koude, grauwe straten van Londen. Mensen liepen langs, weggedoken in hun dikke jassen. De koude wind sneed op hun huid, de motregen drupte zachtjes maar gestaag op hun gezichten. Ze gunden me geen blik waardig. Dat was opmerkelijk. Niet omdat ík er nou zo uitsprong op die grauwe middag; ik was net zo’n grijze muis als de rest. Het was vreemd vanwege mijn gezelschap. Ik liep daar namelijk niet alleen. Ik was verwikkeld in een zeer geanimeerd gesprek met hem. En hij was met zijn knalrode haar, roze lippenstift en knalblauwe oogschaduw wel degelijk een opvallende verschijning te noemen. Om over zijn zilveren spacepak en plateauzolen nog maar te zwijgen…
Hij stelde zich aan me voor als ‘Ziggy Stardust’. Ik vond dat geen vreemde naam want het paste perfect bij zijn verschijning. Alles leek die middag vanzelfsprekend en gemoedelijk tussen ons, en we slenterden nog een hele tijd door. Tot we aankwamen bij een rij hoge, saaie flatgebouwen. Ziggy zei dat hij daar woonde, en nodigde me hartelijk uit op de thee. ‘How very british’ dacht ik nog, en natuurlijk ging ik mee naar boven. Het was een komisch gezicht, die opvallende man daar in dat kleine, eenvoudige flatje. Ik ging met opgetrokken benen zitten op de doorgezakte sofa, en dronk ontspannen mijn kopje thee terwijl ik geboeid luisterde naar Ziggy’s vele, intrigerende verhalen. Tenminste, als ik de uitdrukking op mijn gezicht moest geloven, want: ik wist na afloop absoluut niet meer waar dat lange gesprek nou eigenlijk over ging….
Het bewuste gesprek namelijk, was Een Droom. Een droom dus van circa 20 jaar geleden. Ik droomde de droom in een tijd dat ik amper droomde, en me er -die enkele keer dat het voorkwam- achteraf helemaal niets van kon herinneren. Het was tevens een tijd, waarin ik bezig was met een 1e huis kopen, ‘carriere’ maken, studeren, m’n relatie, vriendinnen, mode, zilveren sieraden, alsmaar hollen, en druk zijn met druk zijn. Maar niet met David Bowie of Ziggy Stardust! Bowie was er gewoon altijd, een vanzelfsprekendheid. Ik kon -tot voor kort- dus maar niet begrijpen waarom ik juist deze droom nooit vergeten ben, en dat ik überhaupt over hem gedroomd had.
Meer dan 10 jaar later herontdekte ik Bowie nadat ik een Greatest Hits CD van hem kocht. Die CD draaide ik veel, en ik kreeg een hernieuwde interesse in Ziggy. Toch zou het nog tot 2015 duren voor ik Bowie echt full force ging waarderen. Op You Tube kwam ik een steengoeie documentaire tegen over ‘the story of Ziggy Stardust’ , en op tv zag ik -volkomen onverwachts en net in die periode- de motion picture van Ziggy Stardust & the Spiders from Mars, en toen was ik ‘om’. Vanaf dat moment ging Ziggy/Bowie helemaal voor me leven, en beluisterde ik nachtenlang zijn muziek, bekeek zijn clips, las alle mogelijke interviews & achtergronden, en voelde een enorme, onverklaarbare verwantschap met deze heel bijzondere man.
Ziggy en vele andere personages waren een alter-ego, een manier voor Bowie om aan de grauwe werkelijkheid te ontsnappen, – om iets te kunnen doen wat je anders niet durft; als een jas die je aandoet, maar ook weer uit kunt trekken.
Dit fenomeen fascineerde mij in hoge mate; velen zagen hem waarschijnlijk als ‘voer voor psychologen’, maar ik vond het juist heel gedurft, en leerzaam! Het was net in de periode dat ik op een keerpunt stond met 3C: ‘waar wil ik heen met mijn bedrijf?’, ‘op wie wil ik mij precies gaan richten?’, ‘wil ik wel op dezelfde manier doorgaan?’, en ‘wat wil ik absoluut niet meer’? waren vragen die me enorm bezighielden.
En tijdens een solo-brainstormsessie in de hangmat, viel ineens het kwartje: plotseling wist ik het, waarover het gesprek ging in mijn droom….
Op dat moment, en nog steeds, sijpelen de wijze lessen van Ziggy/Bowie bij me binnen. Ze zijn allemaal direct toepasbaar binnen mijn werk en privéleven, en hebben mij enorm geholpen om knopen door te hakken voor 3C. Als coach zijn ze eye-openers en een bron van wijsheid, als mens zijn ze een bron van inspiratie, transformatie en steun. Ik wil ze dan ook graag met jullie delen:
- Voel je je anders? Lachen ze je uit? Roddelen ze over je? Laat ze, en volg je eigen plan
- Als je je eigen pad volgt zul je ook mensen verliezen; ga dóor, want je kunt niet iedereen pleasen
- Houdt niet altijd vast aan het veilige & zekere: verandering is verfrissend; verandering is nodig
- Exploreer! Probeer! Neem risico’s! Creëer! Durf! Val,- en sta weer op, en probeer gewoon iets nieuws
- Vindt jezelf telkens opnieuw uit, je hebt meerdere gezichten, gaven en talenten, so: why not?
- Verandering is geen trucje, geen gimmick. Geloof er zelf in, maar: blijf authentiek & trouw aan jezelf
- Vertrouw rotsvast op jezelf, je ideeën, talenten & mogelijkheden; mean it, grab it, run with it, go for it
- Wees niet bang voor wie,- of wat anders is dan jij of wat je gewend bent; verwelkom het, leer ervan
- Kill your darlings: als iets niet meer werkt is het jammer & pijnlijk, maar laat het los: het heeft zijn functie gehad, so time to move on
- Als je echt een verschil wilt maken, zul je je nek uit moeten steken, en paden betreden, die door anderen nog niet betreden zijn. Dit vergt lef, moed, visie, eigenwaarde en een ijzeren doorzettingsvermogen
- Laat je voortdurend inspireren door mensen, boeken, poëzie, muziek, kunst; stay hungry, be open-minded
- Omarm diversiteit: excentriek, chique, extravert, introvert, dik, dun, blank, zwart, weird, homo, hetero, bi-of transseksueel? It’s okay: just be you
- Innoveer, verbeter, verander, ontwikkel: groei verdraagt geen stilstand
- Conformeer je niet teveel, wees op z’n tijd lekker opstandig: be a rebel
- Beperk jezelf niet teveel: kleur gerust buiten de lijntjes van de geijkte paden; wie houdt je tegen?
- Dus: wees kleurrijk, durf op te vallen, creëer je eigen stijl: geef kleur aan je leven; life isn’t meant to be boring
- Lees, reis, discussieer, toon een brede interesse, ontwikkel een eigen, authentieke visie op de dingen
- Wordt wie je zelf wilt zijn, niet wie je ouders, leraren of omgeving willen dat je wordt
En misschien wel de belangrijkste:
- Iedereen doet ertoe & iedereen kan een verschil maken, hoe onbeduidend je je ook voelt: we can all be heroes, just for one day…
Dit zijn voor enkelen wellicht geen shockerende, nieuwe lessen meer zoals dat begin 70’s werd ervaren, maar wat mij betreft zijn ze puur, waardevol en tijdloos. Je moest eens weten hoe vaak 3C benadert wordt voor coaching ivm ‘anders’ zijn, niet geaccepteerd worden door de omgeving, vastzitten in een patroon/keurslijf/rol/relatie/baan, of angst voor verandering. Deze mensen voelen zich vaak alleen, en onbegrepen. Soms heb je gewoon op het juiste moment het juiste rolmodel nodig. En dat rolmodel was Bowie’s Ziggy voor mij, zelfs toen ik het nog niet eens besefte.
Toen ik mijn zoon onlangs naar bed bracht in de avond van zondag 10 januari jl., begon hij over zijn Star Wars Lego-game, en over Yoda. Hij probeerde hem te omschrijven, als een superheld, als een…Star-man. Ingegeven door zijn woordkeus, vond ik het tijd om hem op dat moment bij te brengen wie de échte Starman was: Ziggy! En terwijl ik normaal gesproken rustige bedtime stories vertel, begon ik ineens luid het refrein van Starman te zingen, en ik eindigde met het beroemde ‘La-la-la-la’ einde. Lachend en zingend en met de armen zwaaiend lagen we op bed. Ik zei nog toen ik het licht uitdeed: “Dus onthoud die naam, hè: Ziggy Stardust!” , en hoopte stiekem dat ook hij geïnspireerd zou gaan worden door die heerlijke geniaal-gekke Ziggy/Bowie. Mijn zoon sliep tevreden lachend in. Precies diezelfde nacht deed -zo bleek de volgende ochtend- de ware Starman zijn ogen voorgoed dicht…
Dank voor de wijze lessen, Ziggy! Ik hoop er o.a nog vele coachees mee te mogen ondersteunen en inspireren. Jij was de stem van de outsiders & de jeugdigen, en je geestelijk vader die van generaties:
R.I.P Mr. Bowie; gone too soon, but your genius will never die….
X Niki
