Op het gevaar af om hierna voor eeuwig als ‘camp’ door het leven te moeten gaan, zal ik hier maar een eerlijke bekentenis doen:
Ik ben een Christmas-freak!
Mijn huis is geen levende kerststal, en ik struin niet alle kerstmarkten af, maar toch: kerstliedjes, kerstbomen, verlichte huizen, kerststerren, kaarsen: het kan me niet genoeg zijn, en ik wou dat Kerstmis -officeel- heel november en december lang duurde. Door de commercialisering van -zolangzamerhand alle denkbare- feestdagen, duurt Kerst officieus natuurlijk ook heel erg lang. De winkels puilen in november al uit van de kerstspullen, en alle folders spelen er steeds eerder op in. En dat vind ik dus stiekem heel erg leuk…
Het begint al bij de pepernoten in oktober in de winkels, want immers: na pepernoten komen kerstbomen! 1 Zwaluw maakt misschien nog geen zomer, maar 1 taai-taai pop leidt onherroepelijk naar the most wonderful time of the year: Christmastime….Ik moet me altijd wel een weg banen door de kitsch en glitterspullen (doe ik graag, immers: geen kerst zonder kitsch), voor ik bij de door mij zo geliefde, mooie kerstspulletjes ben aangekomen, maar oooo wat is de beloning groot!
Steevast vergaap ik me -immer met een gelukzalige glimlach op mijn snoet- aan nog meer kandelaars, kaarsen, kunstige rendieren, mooie kerststukjes, partyschoenen, geurige bomen, hippe ornamenten, recepten, sterren, glaswerk, kerstservies, etc. Mensen die met Kerst geen boom (nep of echt) neerzetten, geen kerstfilms kijken, de kerstliedjes steevast afzetten als ze op de radio zijn; ik kan ze maar niet begrijpen!
Maar het gaat me niet enkel om de hebbedingen: mijn Kerstliefde zit ‘em vooral in de sfeer die kerst verspreid, en de (al dan niet geidealiseerde-) herinneringen die dit alles bij me oproept. Dat gevoel wanneer ik voor de 100ste keer de tere klanken van mijn favoriete Carpenters Christmas CD hoor, of die sfeer uit oude kerstfilms (White Christmas! Scrooge!) voel, die geur van de kerstboom ruik, of de geur van een sappig kerstmaal…. Of misschien zijn het wel mijn idealen en wensen: allemaal lieve mensen van alle kleuren en gezindten, die elkaar kadootjes geven, vrolijk zijn, samen zijn, zingen, koken, van elkaar houden, hand in hand door besneeuwde straten lopen, met de lichtjes aan, verschanst onder de versierde boom, sfeervolle muziek op de achtergrond, geen ruzie geen strijd, de geboorte van het kindje Jezus als symbool van Hoop en Licht, kortom: Kerst als synoniem voor Vrede op Aarde, Joy to the world, en meer van dit moois. De wereld als éen grote, gelukkige familie!
Hoe anders is de praktijk van alledag…
Want natuurlijk is er alles behalve ‘Vrede op Aarde’ momenteel; veel mensen leven op of onder de armoedegrens en kunnen geen boom of kado’s betalen; families kunnen nimmer zo goed met elkaar ruzieën als wanneer ze verplicht bijelkaar moeten zitten met Kerst en alles ‘gezellig’ moet zijn; er zijn drommen eenzame mensen die wilden dat ze ruzie konden maken met familieleden want dan waren ze tenminste niet alleen; de kerken zitten rond kersttijd vol met mensen die er anders nooit komen; mensen in gevangenissen kunnen niet bij hun dierbaren zijn; kinderen in tehuizen,- uit (pas) gebroken gezinnen,- en onveilige situaties voelen hun pijn extra tijdens de kerstdagen; mensen in oorlogsgebieden die stilte voor de storm voelen; overledenen worden extra gemist door hun geliefden…..
De Kerstgedachte is dus welhaast een utopie. Een prachtig, maar niet te behalen ideaal. Maar waarom willen ik en al die andere Kerstlovers er dan tóch zo graag in geloven? Omdat maybe, just maybe het ditkeer wél anders zal zijn? Omdat het gewoon even zo warm en fijn voelt? Omdat de wens groter is dan het realiteitsbesef? Omdat hoop doet leven? En okay: omdat Kerst het kopen van die zoveelste trendy kandelaar/ster/kaars/kerstballenset/nieuwe jurk heus wel rechtvaardigd? Waarschijnlijk is het een beetje van alles. Maar snap dat nou, het maakt ons X-mas junkies gewoon zo enorm BLIJ!
Dus vergeef ons, en laat ons jaarlijks even helemaal opgaan in ons perfecte Winter Wonderland (dat wordt weer spuitsneeuw kopen op Curacao..), en onze Silver Bells oppoetsen, terwijl we onze All I want for Christmas CD weer eens afstoffen en afspelen en (te) luid meezingen. Láat ons. Eventjes. We hebben dit nodig. Het gaat vanzelf weer over. Meestal rond januari….
Rest mij nog maar 1 ding te zeggen: mijn oprechte dank voor het lezen van m’n blogs in 2015 lieve Bloglezers; dank voor jullie fijne reacties; dank voor jullie interesse in mij en mijn werk. Ga nu maar lekker Kerst vieren, op je eigen manier. Met of zonder boom. Maar hoe dan ook…
Have yourself a merry little Christmas and a happy newyear! En dont forget to have a heart for others….
X Niki
