Het is alweer lichtjaren geleden dat ik me slap heb gelachen om Monty Python’s ‘Quest for the Holy Grail’. Een ridder zonder paard, met een knecht zonder verstand, die lukraak op zoek gaan naar de Heilige Graal. Het lijkt verdacht veel op een kansloze missie…
In het dagelijks leven is het dan ook niet erg raadzaam om actief op zoek te gaan naar jouw eigen graal. Misschien moet je die verdienen, of, als je heel veel geluk hebt, ontdekken?
In de coachingspraktijk is het ook zeldzaam, en daarom des te specialer, als je hét ‘Holy Grail moment’ met een van je coachees te pakken hebt.
Voor mij zijn alle coachees -niemand uitgezonderd- bijzonder. Want ze doen ’t toch maar: hun hele ziel en zaligheid bij jou uitstorten, je al hun vertrouwen geven in de hoop dat je ze net dat duwtje (of zeg soms maar gerust: dúw) in de goede richting kunt geven. Al die prachtige momenten waarop tijdens de coaching alles samenkomt en de kwartjes vallen, kortom: wanneer de doorbraak bereikt is, dat zijn telkens weer momenten om van te genieten en te koesteren. Je laten coachen vergt moed, openheid, doorzettingsvermogen, en een heel sterke wil tot zelfontplooïing en groei. Bijzonder dus!
Maar hoe bijzonder iedereen ook voor me is, ze kunnen natuurlijk niet allemaal voor die speciale Holy Grail-ervaring zorgen.
Een poosje geleden stond ze ineens weer voor mijn neus. Ze stapte op me af met een meer dan stralende blik. Was het pure blijdschap? Trots misschien? Of was ze gewoon ‘happy to see me’?
Allemaal, zou weldra blijken. En méer. Al na 5 minuten was het me duidelijk, dat het háar beurt was om te praten. Dat ze de volledige ruimte moest krijgen voor haar verhaal. Zonder al teveel vragen van Niki-de-coach ertussendoor. We blikten terug van verleden naar heden.
Ze begon, en die speciale blik bleef gedurende het hele gesprek aanwezig. Over hoe ze de mensen op haar afdeling richting oplossingen & antwoorden cóachte, in plaats van alle antwoorden te geven. Over hoe ze haar studie aan het afronden was, na jarenlang treuzelen. Over hoe haar eigen huis bijna afgebouwd was. En over het leuke project op haar werk. Een project dat zo klein begonnen was, in het kader van ‘kennisoverdracht’. Maar dat inmiddels was uitgegroeid tot een organisatie-brede, veelomvattende ontwikkeling, die leidde naar goede samenwerking, meer onderling begrip, vergrote verdraagzaamheid & saamhorigheid en, o ja, ook nog naar daadwerkelijke kennisoverdracht.
En dat iedereen dat grotendeels in zijn/haar eigen tijd deed. Met een glimlach! En 100% inzet. En een aanwezigheidspercentage van 95%….
Ik voelde dat er kippenvel op mijn armen zat, en dat er zowaar een brok in mijn keel ontstond. Maar die slikte ik snel weg, om vragen te stellen, zoals: ‘Wiens initiatief was dit? Wie leidt dit? Wie faciliteert dit alles?’
Kalm, bescheiden, maar nog immer stralend gaf ze antwoord. Het was een afdelingsinitiatief; zij is éen van de trekkers en leidt alle bijeenkomsten. Doordat het zo’n succes is, faciliteert de organisatie vanaf nu het hele gebeuren met ‘uren’. Just like that.
Bijna 2 jaar geleden zat haar hele afdeling bij mij in een grootscheeps verandertraject. Zoveel potentieel; zoveel loyaliteit; zoveel inzet. Maar evenzoveel obstakels.
En nu dít! Deze bijzondere dame -destijds al een hoogvlieger- kreeg ook begeleiding, omdat ze, als zovelen, moeite had met grenzen aangeven, en met ‘nee’ zeggen.
Nu zit er iemand tegenover mij die baanbrekend werk doet. Die gegroeid is van een ‘ruwe diamant met potentie’ naar een:
- Changemanager
- Organisatiecoach
- Mentor
- Aanspreekpunt
- Initiator
- Inspirator
- Trainer
- Leider
Iemand die bovendien geen enkele moeite meer heeft met grenzen stellen.
Die aangeeft aan zichzelf gewerkt te hebben, aan haar laatste restje onzekerheid, aan het toewerken naar ware volwassenheid. Die niet langer gefocused is op het clichematige ‘waar wil je zijn over 5 jaar’, maar op vervolmaking van haar eigen groei en ontwikkeling. Die aangeeft nu ‘gewoon klaar te zijn’ voor alles wat er op haar pad komt.
Kijk. Dat noem ik nou Wijsheid. Een ultieme vorm van groei. Een luttele 4 coachingssessies aangrijpen om er niet alleen je doelen mee te behalen, maar om finaal boven jezelf uit te stijgen, en om jezelf als mens compleet opnieuw uit te vinden…
Aan het einde, als die rotbrok in mijn keel bijna niet meer weg te slikken is -waardoor ik ‘em maar laat zitten- geven we elkaar een dikke brasa. Ze bedankt mij voor mijn inzet en mijn aandeel; ik bedank háar!
Want voor het vinden van The Holy Grail, mag een mens best heel erg dankbaar zijn…
X Niki
