The A-Team
Momenteel worden we doodgegooid met Superheroes, in de bioscoop en op TV. Wat dacht je van:
- (‘The Amazing’) Spiderman
- Batman (‘The Dark Knight’, voor mij toch de beste, maar dat terzijde)
- Superman (‘Man of Steel’)
- Iron man (heeft die eigenlijk ook een stoere toevoeging?)
- The Avengers (een stel tot leven gewekte Marvel striphelden bijelkaar)
- Thor (‘The Amazing Chris Hemsworth’, voor mij toch de lekkerste, maar dat terzijde)
- The (‘Incredible’)Hulk
- Daredevil
- The Green Lantern
- The Green Hornet
- etc.etc.
En dan sinds kort ook nog:
- Superman in combinatie met Batman, en Antman (zijn ze nu echt ál hun fantasie kwijt ?!)
Ik moet bekennen dat ik zeer gecharmeerd was van -met name de laatste twee- Dark Knight films, met in de éen na laatste de legendarische vertolking van The Joker (“Why so seriousss?”) door de waanzinnig getalenteerde Heath Ledger… Moge hij rusten in vrede.
Maar verder boeit al het Superhelden gedoe mij niet zo. Ik bedoel: a girl can only take so much Superpower…
Nee, dan vroeger! Toen, in de eighties, had je pas echte superhelden. Mannen van vlees en bloed, die geen ingewikkelde kostuums nodig hadden, en die nog met hun blote handen konden vechten. Die in een halfuurtje een heel survival-camp konden opbouwen, en die aan het hoofd een ‘Man with a plan’ hadden.
Die man met dat plan in kwestie heette Hannibal Smith. Steevast getooid met een dikke sigaar op de lippen -toen was dat nog gewoon stoer- bracht hij de ene na de andere coole one-liner uit. Waarom mijn tweelingzus en ik vervolgens altijd dubbel lagen van het lachen, in onze pyamaatjes.
Dan was er ook nog Howling Mad Murdoch. Wat dat precies betekende wisten wij toen nog niet, maar dat hij knettergek én geniaal was, lag vast.
En dan BA! Een man van zeer weinig woorden (met vliegangst en een voorliefde voor goud) en heel grote spierballen, die ooit een slechterik’s gehele wapenarsenaal brak met éen simpele handeling, onder het motto “Make by hand, break by hand”. Kijk! Dat waren nog eens filosofïeën. Kom daar nu nog maar eens om in Superhero-land.
Maar beste lezers, ik vergeet er nog eentje, waar het ons eigenlijk allemaal om ging. Dat was Face. Razendknap en…nou ja, gewoon razendknap en zeer goed ‘met de babbel en met de vrouwtjes’.
Dit bonte stel paste wonderwel heel goed bijelkaar, en ze waren in te huren (hoe precies, dat weet nog altijd niemand) als ‘The A-Team’.
Voortvluchtig, voortvarend en voortreffelijk!
Wanneer de wereldberoemde eindtune klonk, waren we helemaal blij en geloofden voor even weer heel erg in de Maakbare Samenleving. Eigenlijk was het zo simpel: er was Goed, er was Kwaad, en er was een Oplossing: The A-Team! En zo leefden wij verder in zalige onwetendheid, dromend over een wereld waarin alles overzichtelijk, eenvoudig en veilig was. I just loved it when a plan came together….
Vele jaren later, toen het ons wel duidelijk was geworden dat er van dat soort maakbaarheid in het leven helaas niet echt sprake was, is er nog een ijzersterke sketch gemaakt met daarin een belangrijke rol voor het A-Team. Door een man bij wie de toevoeging Howling Mad trouwens ook niet zou misstaan: Hans Teeuwen. Die bewuste sketch, uit de voorstelling ‘Industry of Love’ (2003), behoort tot éen van de meest komische dingen die ik ooit op TV zag. Not for the faint of heart, maar ik zal verder niets verklappen: kijk zelf maar.
Tra-la-la-laaaa, trala-la……
X Niki
