Hey! Die kwab daar, bovenop mijn linkerbeen…zat die er gisteren ookal? Vorig jaar zelfs al? Of toch nu ineens…En kan iemand mij vertellen waarom dat vel op mijn armen niet meer gewoon strak zit, maar een beetje gezellig in het rond flubbert? OMG, daar op mijn buik, daar gaat die bolling ineens niet meer weg. Nu niet of nooit niet?? Aaargh, zooo confronterend dit soort vragen!
Nooit, nee nimmer nooit heb ik mij om dergelijke pathetische vragen druk gemaakt. Smakelijk moest ik lachen om al die verhalen in ‘de bladen’ over lijnen, afvallen, Montignac en Sonja Bakker. Dat was namelijk iets voor ‘andere mensen’.
En die ‘andere mensen’….ben ik nu dus zelf geworden.
Steevast getooid met maatje XXS, 34 en soms gerust 32, kon ik de hele wereld aan. Als 30-plusser droeg ik spijkerbroeken in kindermaten. Deed wel wat zeer aan het kruis, maar ach: grote-mensen broeken pasten me gewoon niet. Size Zero dus, en ondertussen at ik alles -echt alles- wat ik lekker vond. Wat een onzin, al die mensen die complimentjes over m’n figuur maakten: ik was toch zeker zo geboren? ‘Gewoon goede genen; néxt!’, zo dacht ik daarover.
Inmiddels ontkom ook ik niet meer aan de Tand des Tijds, en als krasse 40-plusser ben ik van Skinny Bitch naar Gewone Vrouw gegaan, met -zowaar wel- maatje 36! Okay, nu niet allemaal tegelijk gaan gillen: het lijkt natuurlijk éen groot luxeprobleem, met mijn ‘boehoe ik heb geen Size Zero meer’, maar dat moet je dus wel even in bovenstaande context zien. Ik verdien heus wel jullie medelijden…een beetje…
Maar is dat eigenlijk wel zo? Medelijden, enkel vanwege een paar kwabjes en kilootjes meer? Ik roep mezelf na enige tijd weer tot de orde. Want inmiddels weet ik uit eigen ervaring wat ‘gezondheidsklachten’ zijn, en hoe mensen om mij heen kampen met ernstige problemen met hun lijf en leden. Met allerlei nare behandelingen, ziektes en opnames tot gevolg. Dat je afhankelijk wordt van anderen, en niet meer op je eigen lichaam kunt vertrouwen: dat verdient pas medelijden! En daarbij: veroordelen -met name -vrouwen zichzelf en elkaar al niet genoeg? Vanwege hun uiterlijk, vanwege wat ze doen, vanwege wat ze laten, vanwege dit, vanwege dat…. Ik heb in mijn ganse leven als Ijdeltuit altijd de moeite genomen om verder te kijken dan uiterlijk; vind volle vrouwen zowel als slanke mooi, en heb nog nooit minder om een vriendin, dierbare of klant gegeven omdat ze niet aan een of ander schoonheidsideaal voldeden. Dus volgens goed Papiaments gezegde: ‘Basta awor, Niki Smiet”. Oftewel ‘Kappen hiermee’ (sprak zij zichzelf toe op strenge toon).
Er zit uiteindelijk niets anders op dan dit verval dus gewoon te accepteren, en te doen wat de verder niet zo indrukwekkende Engelse band China Crisis al adviseerde in ’85, namelijk to ‘Flaunt the Imperfection’. Geweldige phrase, maar nu alleen nog even leren hoe je dat zoal doet…Of toch ‘gewoon’ even dwars door mijn trots, weerstand en het stof bijten en in beweging komen, met inachtneming van Ru Paul’s licht-cynische 90’s advies in zijn/haar hit Supermodel: Girl, you betta wooork! (“Shanté, Shanté, Shanté”).
Of misschien wel allebei doen: een beetje beweging kan natuurlijk nooit kwaad, maar dan tegelijkertijd ook accepteren dat het gewoon okay is dat ik verander. En dat ouderdom weliswaar met gebreken komt, maar ook met een heleboel andere, héle fijne dingen die ik -for the life of me- echt niet meer anders zou willen.
X Niki
