Het is in de nacht van 18 op 19 mei 2017. Petrus staat slaperig aan de Hemelpoort als zich ineens, onverwacht, een nieuwe Hemelgast aandient. Hij wrijft zich in de ogen, en kijkt nog ‘ns goed, want: is dat niet…?

De gast kijkt zelf ook zeer beduusd; hij is hier ongeplanned en voortijdig, maar meldt zich braaf. Net als hij z’n naam wil zeggen, is Petrus hem voor:  Jij bent toch Chris Cornell, de bekende rockzanger uit Seattle? Die van die sombere liedjes!’ Chris glimlacht schuchter, knikt, en vraagt of hij naar binnen mag.
Petrus twijfelt, en vraagt om een paar minuutjes geduld. Chris knikt weer: Hij heeft nu immers alle tijd van de wereld!
Petrus is al snel terug.’Dank voor het wachten. Ik heb het even voorgelegd aan de Hemelraad -het was tenslotte toch een dood door eigen hand- maar we waren er vrij snel uit: Jij hoort gewoon bij ons in de Hemel thuis, dus:  wees welkom!’. Chris -doodmoe en ietwat ontdaan- is opgelucht en loopt door de poort naar binnen. Wat hij daar aantreft is onbeschrijflijk; zó mooi, zó vredig, en zó zonnig! Dat is hij niet gewend van somber, koud en eeuwig natgeregend Seattle. ‘Maybe I can get used to this’ denkt hij nog.

Petrus geeft hem een korte update; er is wat onenigheid tussen de engelen ontstaan door zijn komst, ‘een soort tweedeling, zeg maar. Iets  soortgelijks gebeurde na de komst van George Michael. Maar ze komen er vast wel uit; dat doen ze altijd’. Nog maar net binnen merkt Chris dat Petrus gelijk had. Een groepje bezorgde engelen wacht hem op. ‘Tja, hoe zal ik het zeggen’ zegt hun woordvoerder Gabrïel. ‘Tot nu toe waren wij altijd degenen die het mooiste zongen hier. Angelvoices, je weet wel. Dus…nu hopen we niet dat jij.. euh.. al onze glorie gaat stelen’. Chris zucht verbouwereerd, maar krijgt de kans niet om te reageren, want daar komt al een ander groepje om hen heen staan, aangevoerd door engel Michaël. ‘Wees welkom jongen! Wat fijn dat jij ons komt versterken! Het Engelenkoor kan best nog een zanger gebruiken!  We beloven je dat je de coolste en meest uitdagende solo-partijen krijgt. Maarre..mogen wij nu je handtekening?’. Er wordt nog wat onderling gekibbeld tussen de groepjes, maar het blijft beschaafd. Ze zullen er inderdaad wel uitkomen, maar Chris loopt snel verder. Hij is net binnen en heeft helemaal geen zin in gedoe. Het hele doel van zijn hemelse reis was nou juist, om rust en vrede te krijgen.
Terwijl hij verder loopt, ziet hij in z’n linkerooghoek een wel heel bekend, charismatisch gezicht. Hij ligt lekker languit in de hemelse hangmat, omgeven door brood en wijn. Chris tikt hem vriendschappelijk maar respectvol op z’n schouder en zegt: ‘Hey, ik ken jou! En ik heb ooit nog eens een lied over je geschreven en gezongen’. Lachend gaat de man rechtop zitten, en wil van blijdschap en verbazing eigenlijk even vloeken, maar corrigeert zichzelf net op tijd.  Hij stelt zichzelf -heel onnodig – voor als ‘Jezus Christus uit Nazareth’. ‘Maar zeg maar gewoon JC. ‘Dat lied’ vervolgt hij, ‘ging toch vooral over mijn hóuding, aan dat rot-kruis’. Chris knikt, inmiddels heeft hij zelf ervaring met dat hangen en bungelen. ‘Een totale klote-situatie’ zegt hij. ‘Mijn idee’ beaamt JC. ‘Maar wat ik je altijd het meest kwalijk heb genomen….’ Chris luistert aandachtig. ‘ ..is dat jij -ondanks dat we zoveel op elkaar lijken- een nog veel mooiere kop met lang haar hebt, dan ik!’ Ze lachen allebei luid. ‘En je hebt nog krullen ook, die heb ik nou altijd al gewild…’. Er ontstaat een geanimeerd gesprek over shampoos en de nieuwste aardse trends in baarden, en Chris vermoed al snel dat hij het hier wel naar z’n zin gaat krijgen. JC stelt voor om nog even wat wijn te maken voor Chris. Daar heeft Chris wel oren naar; er kan immers niemand verslaafd worden in de Hemel! Bovendien heeft hij dat altijd al eens live willen aanschouwen, hoe Jezus nou van water wijn maakt. Binnen 5 minuten staat er een goddelijke Chardonnay Cielo voor Chris’ neus. ‘Dit wil toch iedereen kunnen, man!’ zegt hij, terwijl hij een slok neemt. Als JC vlak daarna even wordt weggeroepen, roept hij over z’n schouder naar Chris:’ Iedere 1e zondag van de maand geef ik een ‘Van Water naar Wijn’-workshop, kijk het gerust even na op het Hemelrooster!’
Chris ontspant zich meer en meer, en loopt gemoedelijk met z’n wijntje rond, totdat hij het plotseling hoort: Waarlijk hemelse klanken! Als een magneet wordt hij ernaartoe getrokken. Hij zoekt waar het geluid vandaan komt, als ineens Heath Ledger hem te hulp schiet: ‘Cool he? Hier rechtsaf is de Nirvana Zaal, daar treden onze muzikanten dagelijks rond middernacht op. Je boft kerel, want er is nu een wel heel bijzondere guitarsolo gaande . Go check it out,voor het voorbij is!’.  Als Chris rechtsaf slaat, weet hij níet wat hem overkomt: de juichende menigte bestaat uit joodse meisjes die vrolijk dansen naast moslim mannen, die op hun beurt weer uit hun dak gaan met een groepje Atheïsten (die nooit hadden verwacht nog eens in de Hemel te komen).  ‘Wat een geweldige ervaring, zo kan het dus óok’, mompelt Chris. Mensen van alle leeftijden, rassen, geaardheden, gezindten en achtergronden genieten samen van de show, en er valt geen onvertogen woord. Alle menschen werder Brüder, maar Chris heeft tot de hemel moeten wachten om het daadwerkelijk mee te mogenmaken.  Net als hij over de grootste verbazing heen is, hoort hij het ineens: het gierende gitaargeluid van Jimi Hendrix himself! En verrek, en doet nu ook een achtergrondkoortje mee, bestaande uit Lemmy, Jaques Brel & Amy Winehouse. Chris straalt van oor tot oor.

‘Hoe voel je je nu?’ vraagt een geïnteresseerde William Shakespeare. ‘Well, like I’ve died, and gone to Heaven ’antwoord Chris spontaan. Shakespeare schudt meelevend zijn hoofd en denkt ‘typische debutanten-reactie’. Hij kijkt Chris diep in de ogen, en zegt ‘Waarde vriend, daar bén je nu ook’. ‘O ja, dat is waar ook…’ realiseert hij zich ineens. En dan voelt Chris zich opeens intens verdrietig. Hij zit hier enorm te genieten, terwijl hij er op aarde -voor zijn eigen gezin, bandmaatjes, familie, fans en vrienden- niet meer kan zijn. Ach…als ze dit toch eens konden zien en meemaken! Dat zijn fans en niet-fans zo gebroederlijk naast elkaar zouden kunnen leven, dat zijn muziekmakkers zich konden vergapen aan de genialiteit van Prince en Bowie, en nog  1 keer samen konden lachen om de grofgebekte grappen van Robin Williams & Rik Mayal….Dat iedereen elkaar verstaat én begrijpt, omdat er een hemelse, liefdevolle taal gesproken wordt die alle culturen en landen overstijgt. En vooral, dat zijn 3 lieve kinderen  een Masterclass ‘Moonwalken voor Beginners’ kunnen volgen, gegeven door Michael Jackson zelf! Dat zag hij zojuist in de gauwigheid staan op het Hemelrooster. O, wat zou hij hen nu graag dicht tegen zich aanhouden, en dit alles met hen delen; hij wilde ze helemaal nog niet loslaten.…

Net als het hem eventjes teveel wordt, voelt hij een arm om zijn schouder. Hij kijkt opzij. Het is zijn dierbare vriend, zanger Andrew Wood! Chris valt hem om de nek en moet een traantje wegpinken. Hij is zó dankbaar voor dit weerzien! Op een afstandje kijken zijn mede grunge-rockers Kurt Cobain en Layne Staley geamuseerd toe. ‘Jullie kunnen nu een Grunge Supergroup gaan vormen, en een celestial revival starten!’ gilt Whitney Houston hen stralend toe. ‘Wat ziet ze er gelukkig uit’, denkt Chris, ‘zo fijn herenigd met haar dochter’. Chris lacht nu breeduit. Toen hij nog aan de Hemelpoort stond, voelde hij zich knap ‘Alone in the Superunknown ‘. Nu niet meer. Zijn verdriet zal hij omzetten in kracht; hij zal zijn gezin op afstand liefdevol begeleiden. Zijn muziek, en die van al die andere beroemde hemelgasten, zal eeuwig voortleven.  En zijn stem zal luid en duidelijk klinken in het Engelenkoor. Maar nu even niet. Nu gaat hij rustig genieten van de rest van het concert; Freddy Mercury, Al Jarreau en Maria Callas beginnen net aan een Greatest Hits-medley. En daarna volgt, speciaal voor hem, een Rock ‘n Roll- versie van Black Hole Sun, door Elvis Presley.
Omringd door zijn vrienden, geeft hij zich helemaal over aan de heerlijke klanken, als hij plotseling merkt dat er iets aan hemzelf veranderd.  Hey, wat is dat? Zijn eeuwige donkere kleren hebben plaatsgemaakt voor een trendy wit gewaad. Hij is gewichtloos geworden, en voelt ineens 2 mooie, grote, stevige vleugels aan weerszijden… Een hemelse transformatie. En God -ook  wel Allah, Vader, of anders genoemd- die al die tijd rustig vanuit zijn wolkentroon toekeek, zag dat het goed was. Hij fluisterde door de witte wolkenlucht…..

….Goodbye Chris Cornell! Hello Angel Christopher; Say hello to Heaven ❤

X Niki

Opgedragen aan: het Kind van de Muziek

Was er ooit een leven vóor You Tube? En zo ja: hoe is dat mogelijk?

Het zit zo: muziek, zingen en het kunnen luisteren naar mijn favoriete artiesten, albums en songs, is nogal belangrijk voor mij. Het valt voor mij onder de eerste levensbehoeften. Eten, drinken, slapen, dak boven m’n hoofd, en muziek. Zoiets!

De liefde voor de muziek is me met de paplepel ingegoten door mijn -alweer ruim 2,5 jr.geleden overleden- vader George Smiet. Ik kende eigenlijk geen grotere muziekliefhebber dan hij. Toen hij voor de zoveelste keer aan me wilde uitleggen hoeveel de Salsa voor hem betekende, zei ik: ‘Ja, ja Pap, dat weten we nou wel: jij houdt van de Salsa’. Waarop hij kalm en mysterieus lachend antwoordde: ‘Nee Nieke, ik hou niet van de Salsa…de Salsa houdt van míj!’. Geweldige man. Maar hoe dan ook: Music was my first love, en zingen is mijn grootste passie.

Toen ik nog een duim zuigende peuter was, ging mijn lieve Tante Tineke -ook alweer 4 jr. geleden overleden- met mij in de buggy uit wandelen. Ik was druk aan het zingen en bewegen. De tekst van dat liedje was zó leuk, dat ik ‘em nu nog ken:

‘Ik zei laat m’n zonnebril zitten,

Ik hou m’n zonnebril op

Verpats m’n gitaar,

Knip desnoods m’n haar

Maar laat m’n bril op m’n neus’

Plots raakte de buggy uit balans, en schoot ineens voorover. Ik viel eruit, plat op de grond. Mijn tante schrok zich een hoedje en raapte Peuter Niki (toen nog ‘Stefanie’ genoemd) op. Ze verwachtte een hard huilend, triest kind aan te treffen, maar in plaats daarvan keek ik haar aan, en zong -weliswaar met trillend lipje-: ‘Maar laat m’n bril op m’n neus’.

Mijn tante vertelde het verhaal vaak, en moest er jaren later nog om lachen. In feite veranderde er weinig in de jaren erna; wanneer ik als puber fietste in dat koude Nederland, en het weer eens begon te regenen, begon ik luid  te zingen. Om de kou en de nattigheid te verdrijven, en mezelf op te peppen. Toen mijn ouders in scheiding lagen, sloot ik mezelf op in m’n kamer en draaide hardrock. Keihard. Meezingen, headbangen: ongelooflijk hoe therapeutisch dat is! Een poosje geleden zag ik de steengoeie film The Big Short, en toen bleek, dat Christian Bale’s hoofdpersoon precies hetzelfde had ontdekt, maar dan in combinatie met drummen.

Over combinaties gesproken:  muziek werkt in combinatie met andere expressieve vormen ook prima. Tijdens m’n studie in Groningen heb ik heel wat uurtjes weggedanst op Mory Kante’s Yeke Yeke en Give it Away van de Red Hot Chili Peppers. Op zulke momenten bestond er even geen buitenwereld meer voor mij: de ideale remedie tegen studie- en scriptiestress! In latere jaren werd het de combi muziek en theater die mij superhappy maakte. Ik had vaak uitdagende, stressvolle banen, en kreeg in die tijd de kans om in een aantal mooie muziektheaterproducties te mogen staan: man-o-man wat heeft me dat een vreugde en afleiding gebracht.

Mijn onvolprezen moeder -gelukkig nog springlevend- gaf mijn zoontje voor z’n geboorte de cd-box van ‘Kleintje Klassiek’ kado. Wat een genot, voor iedere stemming een ander klassiek deuntje. Mijn -toen nog- babyzoon heeft erg veel naar ‘blijdschap’  en ‘moe’ geluisterd, en hij werd er altijd heel senang van. Toen mijn man definitief op het eiland kwam wonen, zong ik de hele weg naar vliegveld Hato ‘Happy Together’ van Sonny & Cher. En tijdens het coachen en trainen van bepaalde groepen, wil ik nog weleens een speciaal muziekje opzetten, of spontaan een deuntje zingen, gewoon om het ijs te breken, of de saamhorigheid te bevorderen.

En zo gun ik iedereen zijn/haar unieke passie, en life-saver. Iets dat je, bij wijze van spreken, bij de psychiater vandaan houdt. Iets, dat je door alle stemmingen en situaties heensleept, en dat helend is. Voor mij is dat dus -naast een heel paar andere dingen- muziek.

Dus wanneer er in het onderwijs van onze kinderen weer bezuinigingen dreigen te komen op al die ‘onbelangrijke’ muzische,- kunstzinnige,- en expressieve vakken, en de nadruk weer gelegd wordt op  presteren, cijfertjes en resultaten van de exacte vakken, dan schud ik meewarig mijn hoofd. Houdt de jeugd gezond! Maak hen vrij, creatief en blij! Verruim hun blik, hun belevingswereld, hun gedachten. Iemand die het belang daarvan altijd al begreep, is Madonna. ‘Express yourself! Respect yourself!’ en ‘Music makes the people come together. Music makes a bourgeoisie and a rebel’, zong ze al jaren geleden. Just sayin’…..

Ik stop met mijn preek en ga even muziek luisteren. Tijd om mijn hoofd leeg te maken. Laat mij maar even. En ik beloof jullie plechtig, dat ik m’n bril op m’n neus zal houden….

X Niki

Met stijgende verbazing zie ik al tijdenlang op diverse (social) media allerlei nieuwe ‘deskundigen’ verschijnen, waaronder:

• GAZA-strook deskundigen
• Schriftgeleerden & Religiewetenschappers
• Terrorisme-experts
• Antropologen in de dop
• Sinterklaasfeest-historici
• Vluchtelingen-kenners
• Rassenvraagstuk-deskundigen
• Islam-kenners

Etc, etc.

Zijn deze mensen daarvoor opgeleid, of anderszins onderlegd? Neen. Maar ook onder mijn Facebook-friends zie ik steeds meer van dit type zelfbenoemde ‘deskundigen’ voorbijkomen.

Jaren geleden hadden de nederlandse, humoristische tv-makers Koot & Bie al sketches over zgn. ‘Oost-Europa deskundige dhr. drs. dr. prof. Clavan’. Werkte die amateur-deskundige toen nog vooral op m’n lachspieren; dat doen zijn hedendaagse soortgenoten bij mij niet.

Hoe komt het toch, dat al deze so called ‘experts’ plotseling Een Mening hebben over complexe zaken als de Islam, de GAZA-kwestie, en achtergronden van zaken als politiek getinte vliegrampen, de Joden,-Israel & Palestina, genocide, slavernij-geschiedenis, asielzoekers, ‘allochtonen’-vraagstukken, etc.? Vermoedelijk omdat zij ten prooi zijn gevallen aan polarisatie. Of beter gezegd: aan personen die zich schuldig maken aan het (effectief!) inzetten van polemiek, aan haatzaaien en aan ’zeggen wat eigenlijk iedereen denkt’. Stemmingmakerij & populisme dus. Daarbij hoort ook: valse berichtgeving, verkeerd geciteerde quotes, uit de context gehaalde beweringen, schreeuwerige maar nietszeggende krantekoppen, gemanipuleerde filmpjes, etc. Alles om de angst te voeden; alles voor de kijkcijfers; alles voor meer lezers; alles voor meer kiezers.

Polarisatie -of: het (doelbewust) creëeren van tegenstellingen- is op de langere termijn niet bepaald zonder gevaar. Daar kunnen ze in zowat alle landen ter wereld, inclusief mijn eigen woonplaats Curaçao, over meepraten. Op de korte termijn echter, kun je er behoorijk mee scoren. Donald Trump heeft er onlangs de presidentsverkiezingen mee gewonnen.

Want het levert je eerst heel veel stemmen, publiciteit, aandacht en macht op. Daarna volgt vooral heel veel ellende. Van frustratie naar onbegrip, van onbegrip naar onverdraagzaamheid, en van onverdraagzaamheid naar haat en van haat naar…. Enfin, ellende dus, die nog jaren en jaren z’n weerslag heeft op het Woeden der gehele Wereld…

Je hoort mij niet zeggen dat de aanslagen in bijv. Parijs, New York, Boston, etc. niet verwerpelijk waren. En dat de verkrachtingen in o.a. Keulen niet minder dan weerzinwekkend zijn. Ik heb bepaald niets op met de Sharia-wetten en fanatieke religieuze instituties, dogma’s en groeperingen, en ik krijg ook koude rillingen van de werkwijze van de Islamitische Staat. En er zullen heus verre vluchtelingen zijn die misbruik maken van de situatie. Maar is de westerse wereld echt zoveel beter, met die zwaar dubieuze wapenhandel, koloniale geschiedenis, het slavernijverleden, Guantanamo Bay-oorden, de holocaust, rücksichtloze verrijking over andermans ruggen, ‘ieder voor zich’ mentaliteit en de andere kant opkijken, en niet te vergeten die eeuwige dubbele (lees: olie-) agenda?

Allerlei groeperingen staan op scherp, het liefst lijnrecht tegenover elkaar. Alles wordt in de strijd gegooid, ze schreeuwen om het hardst, luisteren dus niet en dissen nog wat- al dan niet op waarheid beruste- ‘feiten’ op. Op die manier wordt niemand echt gehoord; niemand begrijpt iemand. Maar dat geeft niet, ‘elkaar begrijpen’, ’empathie’ en ‘verdraagzaamheid’ is immers zó 1982. En ‘lief zijn voor elkaar’ is helemaal uit den boze, dat was in die softe sixties. Nee man, het is 2017, dit zijn de moderne tijden! Als je niet voor ons bent, ben je tegen ons. Iemand roeptoetert iets op social media, en iedereen loopt er kritiekloos achteraan. En dat lost niets op. Mensen die iets anders vinden, de -voorheen zwijgende- minderheid, worden afgeserveerd als aanstellers; het onbekende wordt gemeden en bevreesd en men valt terug op het oude, vertrouwde, bekende. Op tradities, zoals het altijd al geweest is, zoals het hóort.

Eén ding is zeker: ook ik heb niet het antwoord op het realiseren van Wereldvrede. Of zelfs maar het oplossen van de complexe problematiek op Curaςao. Maar in plaats van polariseren zouden we toch in ieder geval kunnen proberen om onszelf te verdiepen in,- en verbinden met elkaar. Niet alleen maar kijken naar waarin we tegengesteld zijn aan elkaar, wat er allemaal mis/vreemd/ ‘achterlijk’ is aan de  ander, of hoe de ander ‘zich maar moet aanpassen’, maar naar waarin we elkaar juist kunnen vinden. Naar een gezamelijk belang. Naar achtergronden van gedrag. Naar oorzaken van ontstane situaties. Naar andere visies en overtuigingen. Naar ménsen. Dan pas wordt polariseren een woord dat op de lange duur misschien uitsterft, of dat staat voor het nuttigen van een ijskoud Polar-biertje op tropisch Curaçao en omstreken….

Zullen we het ooit nog meemaken? Misschien niet in dit leven, of de jaren daarna. Maar we zijn het aan de generaties na ons verplicht om in ieder geval nú te proberen om nader tot elkaar te komen, en de wereld niet te laten verzieken en ontploffen door (dreigend) oorlogsgeweld, haat en die vervloekte, alomtegenwoordige, eeuwige… angst.

Wat de vraag ook is; polarisatie is het antwoord niet. Nooit.

X Niki