Uit: Column Amigoe’s weekendbijlage Napa; 29-08-20; www.amigoe.com
In mijn leven heb ik vaak in de gelukkige omstandigheid verkeerd, dat er steun was op die belangrijke momenten dat het nodig was.
Vaak, maar natuurlijk niet altijd.
Met name na m’n emigratie naar dushi Korsou, zijn er best een aantal momenten geweest dat ik m’n ouwe trouwe vriendinnen en naaste familie flink heb gemist. Te denken valt aan grote momenten, zoals trouwen, geboorte, opvoedingsvraagstukken, rouw en ziekte.
Het missen van steun van dierbaren is bij de kleine momentjes van het leven soms ook heel belangrijk. Denk maar aan een peuter die voor het eerst naar school gaat, een spannende afspraak bij de tandarts, zenuwen voor een nieuwe baan, of dat 5-gangen diner dat je zo graag volgens Moeder’s Recept wilt klaarmaken. Dan wil je gewoon graag even je verhaal met iemand delen, of sparren, of een goed advies vragen. Dit soort zaken zijn allemaal wat gemakkelijker op te vangen, zeker in de tegenwoordige tijd. Een Skype of Facetime- call is zo gemaakt, en What’s Appen kun je op elk moment van de dag.
Zoals vele emigranten die ik tegenkom in de coachings praktijk en daarbuiten, leer je vroeger of later met dat gemis van steun – op cruciale momenten- om te gaan. Je creëert nieuwe vertrouwensbanden, nieuwe ‘familie’ en vriendschappen, en andere waardevolle contacten. Je leert meer zelf op te lossen, en je eigen gezin wordt je heilig: je bent volledig op elkaar aangewezen, en moet het van elkaars steun en begrip hebben.
En daarnaast herkennen natuurlijk ook niet-emigranten het gemis van nabije steun en begrip. Mensen die de familie en vriendenkring wel dichtbij zich hebben, maar die zich toch onbegrepen voelen, alleen of enigszins verloren.
Steun, in de vorm van actief en praktisch helpen, een luisterend oor of gewoon even een arm om je heen: het lijken voor velen zulke vanzelfsprekende dingen. Maar als er ooit een tijdperk was, waarin bleek dat niets meer vanzelfsprekend en normaal is, dan is het wel nu.
Want er valt weliswaar veel op te vangen met social media, en de telefoon, maar soms is die persoonlijke, voelbare steun gewoon keihard nodig.
De momenten -groot of klein- die dan ook het lastigst blijven, zijn diegenen waarbij je écht even -fysiek aanwezige- hulp van een ander nodig hebt; Een ander die jou ofwel héel goed kent en begrijpt, en maar ‘een half woord’ nodig heeft, of juist iemand die wat verder van je af staat, objectief is en werkelijk in staat is om goed te luisteren en reflecteren.
En in dat laatstgenoemde ‘gat’ mag ik vaak springen: het verzorgen van een objectief, professioneel, maar altijd menselijk luisterend oor.
In deze onzekere tijden, waarbij fysiek contact -zoals eerder benoemd – bepaald geen vanzelfsprekendheid meer is, zie je dan ook vaak, dat er vormen van afstandscoaching (online, telefonisch) geraadpleegd worden. Een mooi alternatief, zeer zeker! Maar geen totale vervanger…
Want wie had er dan onlangs om mijn coachee Janneke een arm heen moeten slaan, toen er vreugdetranen rolden over haar wangen?
Wie had er met Joris ge high-fived na het behalen van een ijzersterke overwinning op zichzelf? Wie had de tissue box en een warme handaanraking moeten verzorgen van Millie, nadat zij zeer emotioneel werd vanuit bezorgdheid om haar kind? En wie had met de juiste body language en oogopslag Rubia weer even ‘bij de les’ weten te houden?
Mensen hebben mensen nodig. Op afstand maar vooral ook dichtbij. Niemand weet dat beter dan alle ouderen, hulpbehoevenden en patiënten en zorgverleners die met het huidige virus (en uiteraard alle andere vormen van ziekten, aandoeningen en problematiek) te maken kregen.
En wat te denken van alle mensen die nu hun baan zijn kwijtgeraakt, die van een inkomen op, – of onder het minimum moeten rondkomen, die geen dak meer boven hun hoofd hebben? Geen voedsel om de monden in het gezin te voeden?
Elkaar steun bieden dus, daar gaat het om. Uiteraard dient iedereen zich wel aan de wettelijke afstands-en gedragsrichtlijnen te houden, maar het mag nooit ten koste gaan van die ouwe, trouwe menselijke maat der dingen. Als fysieke aanraking of nabijheid niet mogelijk is, wees dan een luisterend oor voor iemand. Of degene die iemand een lach op het gezicht bezorgd. Er écht zijn voor een ander, juist nu, is essentieel voor ons welzijn. En ons welzijn is nou juist zo’n belangrijke geluksbepaler..
Laten we dat het Nieuwe Normaal maken: er zijn voor een ander. Wees verstandig, maar wees nabij (al ben je liever -of noodgedwongen- op afstand), wees warm, wees gezond-kritisch, wees eerlijk, wees menselijk. Wees zorgzaam, wees behulpzaam, wees niet-oordelend, wees bereikbaar, wees stand-by.
Er komt namelijk voor iedereen een moment dat je hulp,- zorg,- of steunbehoevend wordt. En of je er nou een professionele coach of andere hulpverlener bijhaalt, een familielid, de buurvrouw of een vriend: zoek steun, want dat verdient ieder mens.
Dat is altijd hard nodig, maar zeker nu
